ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΑΝ ΑΚΟΜΑ

Το παρατεταμένο κουδούνισμα του τηλεφώνου έσπασε την σιωπή της ζέστης μαγιάτικης νύχτας. Αγουροξυπνημένος αναζήτησε το ακουστικό και με βραχνή φωνή απάντησε "Ναι, ποιος είναι"; Η φωνή απο την άλλη άκρη του ακουστικού του φάνηκε γνώριμη και αμέσως κατάλαβε τον συνομιλητή του. Ήταν ο αντιπρόεδρος της Παρτιζάν, ο Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς. "Ζέλικο καλησπέρα. Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Βρισκόμαστε εδώ με τον Σάβοβιτς και αποφασίσαμε να σου προσφέρουμε τη θέση του προπονητή της ομάδας". Αναστατωμένος, προσπαθούσε να καταλάβει αν άκουσε καλά.

-"Ντράγκαν τι λες; Ποιος προπονητής, ποια ομάδα; Ξέρεις που είμαι "; 

-"Εσύ τι λες, να μην ξέρω; Λοιπόν περιμένω μία απάντηση ".

-"Μα πως σου ήρθε αυτό τώρα ";

- "Εσύ δεν μου είπες οτι θα ήθελες κάποια στιγμή να αναλάβεις";

- "Στο είπα για πλάκα δεν το εννοούσα".

- "Θέλω μία απάντηση τώρα Ζέλικο "!!!!!

-"Δώσε μου έναν μήνα να το σκεφτώ ".

-"Έχεις διορία μέχρι το πρωί. Καληνύχτα ".

Με το ακουστικό ακόμα στο χέρι του, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς προσπαθούσε να βάλει σε τάξη αυτά που μόλις άκουσε. Έπρεπε να ζυγίσει και να αποφασίσει. Απο τη μία η εθνική και το Ευρωμπάσκετ που ξεκινούσε σε λίγες εβδομάδες με τον ίδιο να έχει τον ρόλο του αρχηγού της ομάδας. Απο την άλλη η αγαπημένη του Παρτιζάν που χρειαζόταν τη βοήθεια του. Η σκληρή μάχη μέσα του όλο το βράδυ ανέδειξε τον τελικό νικητή και το πρωί όταν χτύπησε την πόρτα του δωματίου του Ντούσαν Ίβκοβιτς, είχε πάρει την απόφαση του.

Ο παίχτης Ζέλικο "πέθανε" και "γεννήθηκε" ο προπονητής Ομπράντοβιτς. Μέσα στις τρεις εβδομάδες που μεσολάβησαν απο εκείνο το βράδυ του Μαΐου, τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο. Στις 26 Ιουνίου 1991 Κροατία και Σλοβενία διακύρηξαν και επίσημα την ανεξαρτησία τους και έδωσαν τη χαριστική βολή στο κορμί μιας πατρίδας που αργοπέθαινε. Τρεις μέρες αργότερα τα παιδιά του Ίβκοβιτς ξεχνώντας για 40 λεπτά τον πόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό ανέβαιναν στο βάθρο των νικητών. Η καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα όλων των εποχών ξεψύχησε στα χέρια του Ντούντα και πέρασε στο πάνθεον της ιστορίας.

Το μπάσκετ δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχο στις συνέπειες του πολέμου και η αντίδραση της FIBA ήταν αστραπιαία. Οι ομάδες της πρώην Γιουγκοσλαβίας θα έδιναν τους αγώνες των ευρωπαϊκών διοργανώσεων σε ουδέτερο έδαφος μακριά απο τις φυσικές τους έδρες. Ανάμεσα τους και η Παρτιζάν του νεόκοπου προπονητή και των νεαρών παιχτών της. Με μέσο όρο ηλικίας τα 22 χρόνια και περιφερόμενοι σαν τους τσιγγάνους οι πιτσιρικάδες του Ομπράντοβιτς μετακόμισαν στην Ισπανία και στη Μαδρίτη. Στο γήπεδο της Φουενλαμπράδα οι Crno Belli θα έδιναν τις δικές τους μάχες για την πρόκριση στο Φάιναλ φορ της Κωνσταντινούπολης.

Με πολλή δουλειά και δύο πρωταθλητές Ευρώπης μέσα στο παρκέ, η Παρτιζάν ξεκίνησε το ταξίδι στο Κύπελλο Πρωταθλητριών της περιόδου 91-92 απο την Ουγγαρία. Δύο εύκολες νίκες επι της Σζολνόκι και είσοδος στους ομίλους με αντιπάλους τη Ντεν Χελντερ, τη Μαες Πιλς, τη Φίλιπς Μιλάνο, τη Μπανταλόνα, τη Λεβερκούζεν, την Εστουντιάντες και τον παραπαίοντα Άρη. Ο 24χρονος Τζόρτζεβιτς και ο 22χρονος Ντανίλοβιτς αντέταξαν το πλούσιο ταλέντο τους στην απειρία της ομάδας και του προπονητή τους. Με ρεκόρ 9-5 προκρίθηκαν απο τον όμιλο τους ως 4οι και στα προημιτελικά θα διαστάυρωναν τα ξίφη τους με τους Ιταλούς της Μπάκλερ Μπολόνια που είχαν στην άκρη του πάγκου τους επίσης έναν νεαρό τεχνικό.

 Μεσίνα και Ομπράντοβιτς έψαχναν τρόπους για να μπλοκάρουν ο ένας τα ατού του άλλου και να κερδίσουν για λογαριασμό τους την σπουδαία πρόκριση. Η εμπειρία και το πλεονέκτημα έδρας ήταν με το μέρος των Ιταλών, ο ενθουσιασμός και η άγνοια κινδύνου ήταν τα όπλα των "Παρτιζάνων". Η FIBA σε μία ένδειξη καλής θέλησης επέτρεψε το πρώτο ματς να διεξαχθεί στο Βελιγράδι και στη Χάλα Πιονίρ. Σε ένα κατάμεστο γήπεδο οι φανατισμένοι οπαδοί των Σέρβων θα σπρώξουν την ομάδα τους στην νίκη. Η ρεβάνς της Ιταλίας έδωσε νέο ενδιαφέρον στη σειρά μετά τη δύσκολη νίκη της Μπολόνια και τα πάντα θα κρίνονταν στο τρίτο καθοριστικό ματς. Το παιχνίδι κρίθηκε στην παράταση απο τη μεγάλη εμφάνιση του Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, που εκείνο το βράδυ "υπέγραψε" εκτός απο την πρόκριση της ομάδας του και την μεταγραφή του στον ιταλικό σύλλογο.

Κωνσταντινούπολη λοιπόν και στη Βασιλεύουσα οι τέσσερις διεκδικητές ήθελαν να κάτσουν στον αυτοκρατορικό θρόνο. Τα όνειρα των παιχτών και τον προπονητών καθρεφτίζονταν στα γαλάζια νερά του Βοσπόρου και όλοι φαντάζονταν τον εαυτό τους στον ρόλο του νέου Πορθητή. Στον ισπανικό "εμφύλιο", η Μπανταλόνα έκανε πλάκα απέναντι στην Εστουντιάντες και το μεγάλο φαβορί του Φάιναλ φορ περίμενε να μάθει τον αντίπαλο του στον μεγάλο τελικό της 14ης Απριλίου. Φαβορί υπήρχε και στον έτερο ημιτελικό και ήταν η Φίλιπς του Ρίβα, του Τζόνι Ρότζερς και του "γορίλα" Νταριλ Ντόκινς.

Ο Ομπράντοβιτς έπρεπε να βρει τρόπο να σταματήσει τον Nembo Kid και ευτυχώς είχε μπόλικους συμβουλάτορες. Στο Αμπντί Ιπεκτσί είχε μετακομίσει η "Μασονία" του Γιουγκοσλαβικού μπάσκετ  για να συμπαρασταθεί στο πνευματικό της παιδί. Ο "προφέσορας" Άτσα Νίκολιτς βρισκόταν απο την αρχή στο πλευρό του Ζέλικο, σε ρόλο σκιώδους τεχνικού συμβούλου, έχοντας την υψηλή επίβλεψη. Στην Κωνσταντινούπολη βρισκόταν και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, με πρόσχημα τη συνεργασία του με αθλητική εφημερίδα έτσι ώστε να έχει πρόσβαση στα αποδυτήρια. Αμφιβάλλω αν ο Ντούντα έγραψε έστω και μία λέξη για την διοργάνωση αλλά δεν νομίζω ότι αυτό απασχόλησε και κανέναν.

Ο Ομπράντοβιτς με τις συμβουλές απο τα "μεγάλα κεφάλια" εφάρμοσε το τρικ με τους δύο καθαροαίμους άσσους για να μπορέσει να σπάσει την ζώνη 1-3-1  των Ιταλών, την περίφημη Aquila (Αετός). Ο Ντραγκουτίνοβιτς δίπλα στον Τζόρτζεβιτς με διπλό ρόλο, να βοηθάει τον "Σάλε" στην οργάνωση αλλά και να εξουδετερώσει τον Ρίβα. Εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε αφού η Παρτιζάν έτρεξε ένα σερί 22-3 και μέχρι οι Ιταλοί να πάρουν χαμπάρι τι γίνεται, το πουλάκι είχε πετάξει και η Παρτιζάν είχε πάρει το εισιτήριο για τον τελικό. Η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης εκείνη την εποχή, η Μπανταλόνα του  Βιγιακάμπα , των Ισπανών διεθνών και των δύο πολύ καλών Αμερικανών , έδινε κάθε δικαίωμα στον Λόλο Σαΐνθ να πιστεύει οτι με τη Γιουβεντούτ θα ξαναζούσε τις στιγμές της μεγάλης Ρεάλ με την οποία είχε στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης τόσο ως παίχτης όσο και σαν προπονητής.

Στον τελικό των πρωτοεμφανιζόμενων διεκδικητών (πρώτη συμμετοχή και για τις δύο ομάδες σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών) οι δέκα παίχτες που περίμεναν το τζάμπολ, αναμετρούσαν με τα μάτια τους αντιπάλους τους. Για την Μπανταλόνα ξεκίνησαν ο Ράφα Τζοφρέσα, ο Βιγιακάμπα, ο Χαρολντ Πρέσλυ, ο Κόρνι Τόμπσον και ο Μοράλες. Ο Ομπράντοβιτς έστειλε στο παρκέ με το μαχαίρι στα δόντια, τους "Διόσκουρους" Τζόρτζεβιτς και Ντανίλοβιτς, τον Ίβο Νάκιτς (ο μοναδικός Κροάτης του ρόστερ με τη δυνατή προσωπική ιστορία) ο Σλάβισα Κοπρίβιτσα και ο Στεπάνοβιτς με τα ξασπρισμένα παπούτσια. Το παιχνίδι ήταν κακό και δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Η Μπανταλόνα σαν κλασική ισπανική ομάδα ήθελε να ανοίξει τον ρυθμό και να τρέξει κάτι που απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι ο Ομπράντοβιτς που είχε πλήρη συναίσθηση του μικρού βάθους του πάγκου του. Κρατάμε το τέμπο χαμηλά λοιπόν και στην επίθεση θα καθαρίσουν οι δύο σταρ που μοιράστηκαν απο ένα ημίχρονο πρωτοκαθεδρίας στο σκοράρισμα (πρώτα ο Τζόρτζεβιτς και μετά ο Ντανίλοβιτς).

Οι Ισπανοί έπεσαν στην παγίδα ενώ ο Ντραγκουτίνοβιτς μετά τον Ρίβα, πήρε την ταυτότητα και του Βιγιακάμπα περιορίζοντας τον αισθητά και αναγκαστικά βρήκαν τις λύσεις απο την περιφέρεια στο πρόσωπο του μικρότερου εκ των αδερφών Τζοφρέσα, του Τομάς. Κάτω απο τα καλάθια Κοπρίβιτσα, Στεπάνοβιτς και ο νεαρός Ρέμπρατσα έδιναν και έτρωγαν ξύλο απο Μοράλες και τον χοντρόΚορνήλιους. Το ημίχρονο έκλεισε με τους Σέρβους να προηγούνται με 40 - 34. Στα μέσα του δεύτερου ημιχρόνου, η Παρτιζάν είχε πάρει κεφάλι με 8 πόντους και κάπου εκεί μίλησε ο μπασκετικός εγωισμός του πρώην ΝΒΑερ Χάρολντ Πρέσλυ. Με προσωπικές ενέργειες ο Αμερικανός θα γυρίσει το ματς και η Μπανταλόνα θα προηγηθεί με 68 - 65. Ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς θα ισοφαρίσει με τρίποντο στον αιφνιδιασμό. Στα 33" ο Βιγιακάμπα θα αστοχήσει σε 1+1 βολές αλλά ο Μοράλες θα πάρει το ριμπάουντ και ταυτόχρονα το 5ο φάουλ του Ντανίλοβιτς.

Ο Ισπανός σέντερ θα μιμηθεί τον αρχηγό του στην αστοχία αλλά η μπάλα θα φτάσει στα χέρια του Τόμας Τζοφρέσα. Ο play maker της Μπανταλόνα με 30" να απομένουν στο ρολόι, σχεδόν θα εξαντλήσει τον χρόνο επίθεσης και στα 10 "με ένα σόλο θα πετύχει το καλάθι και θα γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή ο ήρωας του τελικού. Με το χρονόμετρο να τρέχει, ο άνθρωπος με τα ατσάλινα νεύρα θα πάρει την μπάλα απο τη δεξιά μεριά του παρκέ και υπο την πίεση του Τζοφρέσα θα φτάσει έξω απο τη γραμμή των 6.25. Πατώντας γερά και σχεδόν χωρίς να βλέπει το καλάθι, ο Σάσα Τζόρτζεβιτς θα σημαδέψει στον αέρα και θα πετύχει στα 4" αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι το "The shot"  των ευρωπαϊκών κυπέλλων. Η συστημένη βόμβα του Σέρβου γκαρντ έριξε στο καναβάτσο τους Ισπανούς και πάγωσε τον χρόνο για τα παιδιά του πολέμου, για την ομάδα "Σταχτοπούτα" του Φάιναλ φορ.

Οι πιτσιρικάδες πανηγύριζαν και ο Ντανίλοβιτς έφυγε σφαίρα στις κερκίδες για να πέσει στην αγκαλιά του Νίκολιτς που αν είχε μια μαγική σφαίρα και μπορούσε να δει το μέλλον, σίγουρα θα χαμογελούσε βλέποντας πόσο μακριά θα έφτανε αυτός ο μαθητευόμενος που μέχρι πριν λίγους μήνες φόραγε σορτσάκι και τώρα ήταν πρωταθλητής Ευρώπης, ο νεότερος στην ιστορία. Το "Θαύμα του Βοσπόρου" ήταν η αφετηρία για την μνημειώδη καριέρα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς αλλά και ο τερματισμός μιας ομάδας που ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά. Εκείνη τη νύχτα κάτω απο τον ουρανό της Πόλης, τα κουρέλια του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ έδειξαν οτι ήξεραν ακόμα να τραγουδούν...