ΤΟ 8 ΠΟΥ ΑΞΙΖΕ ΓΙΑ 10

Η Εθνική Ισπανίας θεωρείται η πιο επιτυχημένη ομάδα -τουλάχιστον ευρωπαϊκή- μέχρι στιγμής στον 21ο αιώνα. Ονόματα όπως οι Γκασόλ, Ναβάρο, Ρούντι και όλη αυτή η σπουδαία γενιά έφεραν τους Furias Rojas στην κορυφή.Ταυτόχρονα η Liga ACB φέρει τον τιμητικό τίτλο του κορυφαίου πρωταθλήματος της Ευρώπης. Αρκετά χρόνια πίσω όμως κάποιοι άλλοι εξίσου μεγάλοι παίχτες τράβηξαν το κουπί σε Ισπανία και Εθνική ομάδα χωρίς κατά την προσωπική μου άποψη να λάβουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Με έναν από τους καλύτερους αλλά και πιο υποτιμημένους θα ασχοληθούμε σήμερα. Τον περίφημο Τζόρντι Βιγιακάμπα...

Στις 22 Δεκεμβρίου του 1997 στο Pavello Olympic, η Μπανταλόνα αποχαιρετούσε και τιμούσε τον μεγαλύτερο μπασκετμπολιστα που φόρεσε ποτέ τη φανέλα της. Που συνδέθηκε μαζί της όσο κανένας άλλος και την υπηρέτησε για 18 ολόκληρα χρόνια. Μαζί της κατέκτησε τίτλους σε Ισπανία και Ευρώπη και καθιερώθηκε ως ένας από τους σπουδαιότερους γκαρντ-φοργουορντ της γενιάς του. Αμούστακο παιδάκι 16 χρονών ήταν όταν ο Μανουελ Κομάς τον εμπιστευθηκε στην πρώτη ομάδα, και αποσύρθηκε στα 34 του ως ζωντανός θρύλος. Σίγουρα στην σημερινή εποχή του απόλυτου επαγγελματισμού που οι παίχτες αλλάζουν και 3 ομάδες μέσα στην ίδια χρονιά, η αφοσίωση του Βιγιακάμπα στην Μπανταλόνα φαίνεται σαν κάτι οπισθοδρομικό. Ισως κάποιοι σκεφτούν ότι έμεινε τόσα πολλά χρόνια εκεί γιατί δεν είχε προτάσεις από αλλού... Μακράν το αντίθετο. Μπαρτσελονα και Ρεαλ προσπάθησαν πολλές φορές να τον δελεασουν, ονειρευόμενες δίδυμα με τον Έπι και τον Ντραζεν αντίστοιχα. Όμως αυτός δεν θα άλλαζε ποτέ την πράσινη φανέλα με το νούμερο 8 και θα την οδηγούσε στις μεγαλύτερες επιτυχίες της ιστορίας της. 

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα λίγο να σταθώ στον Βιγιακάμπα και τα χαρακτηριστικά του. Για τους νεότερους που δεν τον πρόλαβαν ως παίχτη, ας φέρουν στο μυαλό τους μία πρώιμη έκδοση του Ρουντι Φερναντεθ. Με ύψος 1.96 ο Τζόρντι ήταν το ιδανικό πρότυπο του Ισπανού μπασκετμπολιστα. Σε μία εποχή που δεν δινοταν τόσο μεγάλη βάση στην εκγύμναση, ο Βιγιακάμπα ήταν στο τοπ 5 των πιο γυμνασμένων Ευρωπαίων γκαρντ (οι άλλοι 4 ήταν οι Γκάλης, Γιαννάκης, Ντορόν Τζάμσι και Ντακουρί). Τρομερά εκρηκτικός, γρήγορος, εκπληκτικός σουτερ και παράλληλα καλός αμυντικός. Αυτά τα προσόντα λοιπόν του έδωσαν το δικαίωμα να παίξει 18 σεζόν σε κορυφαίο επίπεδο και να γίνει ο ηγέτης της αγαπημένης του La Penya. Οι διακρίσεις μαζί της ξεκίνησαν πολύ νωρίς. 

Το 1981 σε ηλικία 17 χρονών στο Palau Blaugrana θα κατακτήσει το Κύπελλο Κορατς, αγωνιζόμενος για 4 λεπτά χωρίς να πετύχει πόντο. Ηδη είχε αρχίσει να παίρνει λεπτά συμμετοχής και στο πρωτάθλημα αφού ο Κομάς έδειχνε εμπιστοσύνη στο ταλέντο του. Από την επόμενη χρονιά άρχισε να λογιζεται ως βασικό μέλος της ομάδας και σταδιακά να παίρνει τα κλειδιά από το αστέρι της Γιουβεντουντ τον Josep Margall. Δεύτερη ιστορική παρένθεση για να κατανοούμε καλύτερα τα μεγέθη αλλά και τις συνθήκες για τις οποίες μιλάμε. Οι αναγνώστες ίσως βλέπουν τη σημερινή εικόνα της Μπανταλόνα που βολοδερνει στις τελευταίες θέσεις της ACB, ωστόσο στην πραγματικότητα μιλάμε για μία από τις πιο ιστορικές ομάδες της Ισπανίας, την μοναδική μαζί με τη Ρεαλ και την Εστουντιάντες που δεν έχουν υποβιβαστει ποτέ και τις δεκαετίες 60, 70, 80 και αρχές του 90 ήταν η τρίτη δύναμη του ισπανικού μπάσκετ. Σε αυτή την ομάδα λοιπόν ο Βιγιακάμπα άρχισε να χτίζει τον μύθο του. 

Με τις εμφανίσεις του θα λάβει και την κλήση από τον Ντίαζ και τον Απρίλιο του 1984 θα κάνει το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Εθνικής. Δεν θα είναι όμως στην αποστολή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες και θα χάσει έτσι την ευκαιρία για το ασημένιο μετάλλιο που θα κατακτήσουν οι Ισπανοί. Η ώρα του θα έρθει από την επόμενη διοργάνωση, το Ευρωμπασκετ 85 και μέχρι την απόσυρση του το 1994 θα είναι το πρώτο βιολί των Furias Rojas. Θα σταθεί όμως άτυχος, καθώς η Ισπανία εκείνης της περιόδου είχε όλα τα στοιχεία που τη χαρακτήρισαν μέχρι το 2006 ως looser. Δηλαδή την έλλειψη ουσίας, την ηττοπάθεια, τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και το άγχος των μεγάλων αγώνων. Για αυτό και η συγκομιδή του θα είναι φτωχή, με μοναδικό παράσημο το χαλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπασκετ της Ρώμης. Κάπως έτσι φαινόταν ότι πήγαινε και η καριέρα του με την Μπανταλόνα. Ο ίδιος σκόραρε κατά ριπάς αλλά η ομάδα δεν καταφερνε να σπάσει το δίπολο Ρεαλ-Μπαρτσελόνα και περιοριζόταν σε όλη τη δεκαετία του 80 σε δεύτερες και τρίτες θέσεις. Σταγόνα στον ωκεανό θα είναι το Κύπελλο Κορατς του 1990 που θα γλυκάνει λίγο την πίκρα για τον χαμένο τελικό του Κυπελλούχων το 88 από τη Λιμοζ και για την απάτητη κορυφή του πρωταθλήματος . Ο Βιγιακάμπα το θέλει, ξέρει ότι χωρίς αυτό θα θεωρείται ένας απλά καλός παίχτης αλλά όχι ηγέτης. Η έλευση του Λολο Σαΐνθ στην ομάδα θα έχει θετικό αντίκτυπο στον Τζόρντι. Με μερικούς από τους καλύτερους νέους Ισπανούς παίχτες και τη βοήθεια των πολύ καλών Αμερικανών (Χαρολντ Πρεσλυ και Κορνυ Τομπσον) θα οδηγήσει τη Μπανταλόνα στη Γη της Επαγγελίας και το πρωτάθλημα. 

Επόμενος στόχος πια το Φάιναλ φορ της Κωνσταντινουπολης. Η Μπανταλόνα όλη τη χρονιά θα πηγαίνει με σπασμένα τα φρένα. Θα τερματίσει πρώτη στον όμιλό της, στους 8 θα περάσει άνετα το εμπόδιο της Τσιμπόνα ενώ στον ημιτελικό η Εστουντιάντες θα χάσει με 22 πόντους διαφορά. Περιμένει στον τελικό την Παρτιζάν που έχει κάνει την έκπληξη αποκλείωντας την Φιλιπς Μιλάνο του "Γορίλα" Νταριλ Ντονκινς. Η Γιουβεντουντ είναι το μεγάλο φαβορί και κανείς δεν πιστεύει ότι τα "παιδιά του πολέμου" και ο νεόκοπος προπονητής τους θα προβάλλουν αντίσταση. Και όμως... Ίσως στον πιο δραματικό τελικό της ιστορίας του Κυπέλλου Πρωταθλητριων, η τρίποντη βόμβα του Σάσα Τζορτζεβιτς σχεδόν με τη λήξη θα δώσει το Κύπελλο στην Παρτιζάν και θα αφήσει αποσβολωμένους τους Ισπανούς.Το δεύτερο σερί πρωτάθλημα θα χρυσωσει το χάπι, αλλά την επόμενη χρονιά η αποτυχία πρόκρισης στο Φάιναλ φορ της Αθήνας (στον όμιλο του ΠΑΟΚ) θα οδηγήσει τον Σαΐνθ στην έξοδο. Αντικαταστατης του θα είναι αυτός που της στέρησε το στέμμα στην Πόλη, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Η έλευση του Ζοτς θα δώσει έναν νέο ρόλο στον Βιγιακάμπα, όχι τόσο πια του σκόρερ αλλά ενός πολύεργαλείου. Η προσθήκη στην Ευρώπη ενός ακόμα επιθετικού όπλου, του Μάικ Σμιθ θα δώσει την ευκαιρία στον Τζόρντι να ξεδιπλωσει πτυχές του παιχνιδιού του άγνωστες μέχρι τότε. Και το αποτέλεσμα δικαιώνει τον Ομπράντοβιτς. Η Μπανταλόνα προκρίνεται στο Φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ ως 4η υποψήφια αφού τα φαβορί ήταν οι δύο δικοί μας "αιώνιοι" και η αντίπαλος στον ημιτελικό Μπαρτσελονα. Σε έναν αδιάφορο ημιτελικό παίρνει άνετα την πρόκριση και περιμένει τον νικητή του ελληνικού "εμφυλίου". Αυτός θα είναι ο Ολυμπιακός που το βράδυ της 21ης Απριλίου 1994 θα κατέβει στο γήπεδο σχεδόν ως βέβαιος νικητής. 

Οι Θεοί του μπάσκετ όμως, που στέρησαν από τον Βιγιακάμπα με οδυνηρο τρόπο το τρόπαιο 2 χρόνια νωρίτερα, αυτή τη φορά θα του το αποδωσουν με έναν παρόμοιο. Ο Ολυμπιακός θα καταρρεύσει στο δεύτερο ημίχρονο, θα μείνει χωρίς πόντο 6.16" (!!!!!!!!!!!) και ο Τομπσον θα σκοράρει το τριποντο - μαχαιριά για το τελικό 59-57. Ο Ζαρκο ήξερε ότι θα χάσει τις βολές και ο Βιγιακάμπα που σκόραρε 16 πόντους σε ένα κακό παιχνίδι είχε φτάσει στον κολοφώνα της δόξας του. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν δε θα είναι πια τόσο καθοριστικός για τη Μπανταλόνα και κάπως έτσι θα φτάσει και για αυτόν το πλήρωμα του χρόνου.

Μετά την κατάκτηση του τελευταίου τίτλου, του Κυπέλλου Ισπανίας, θα αποσυρθεί ως ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος με 8.891 πόντους σε 506 αγώνες. Θα μείνει όμως κοντά στην αγαπημένη του Γιουβεντουντ υπηρετωντας την και από τη θέση του προέδρου από το 2000 έως το 2017 με σπουδαιοτερη παρακαταθηκη του όπως ο ίδιος θεωρεί το Joventut Badalona Basketball school. Ο Βιγιακάμπα έκανε πραγματικότητα το όνειρο του να αγωνιστεί στην ομάδα της καρδιάς του. Ίσως αυτή η επιλογή να του στέρησε τίτλους αλλά πιστεύω ότι αν ρωτήσουμε τον ίδιο δεν θα άλλαζε τίποτα από την τεράστια καριέρα του. Η πράσινη φανέλα που κρέμεται από την οροφή του Pavello Olympic θα θυμίζει για πάντα ότι το νούμερο 8 της Μπανταλόνα είναι το απόλυτο 10 για τους οπαδούς της...