ΙΒΚΟΒΙΤΣ ΝΤΟΥΣΑΝ (IVKOVIC DUSAN)

Γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1943. Κατάγεται από στρατιωτικών, ενώ έχει κοντινή συγγένεια με τον μεγάλο εφευρέτη Νικόλα Τέσλα. Ξεκίνησε να ασχολείται με το μπάκετ σε πολύ νεαρή ηλικία εξαιτίας των μεγαλύτερων αδερφών του. Στα νεανικά του χρόνα αγωνίστηκε ως play maker με την φανέλα της Ρατζίνσκι Βελιγραδίου ( (1958-68) χωρίς ωστόσο να ξεχωρίζει ιδιαίτερα.

Στα 25 του αποσύρεται από την ενεργό δράση και αναλαμβάνει προπονητής στα τμήματα υποδομης του συλλόγου που έπαιζε, δηλαδή της Ρατζίνσκι. Θα μείνει σε αυτήν την θέση μέχρι το 1978 όταν και θα αναλάβει σε πολύ νεαρή ηλικία την Παρτιζάν Βελιγραδίου (1978-1980). Στην Σέρβικη ομάδα θα ευτηχήσει να έχει παίκτες όπως όπως τους Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς και Ντράζεν Νταπλίπαγκιτς, και κατόρθωσε (παρά την απειρία του) να οδηγήσει τον σύλλογο σε μία ιστορική σεζόν, καθώς πήρε όλους τους τίτλους. Την πρώτη του σεζόν θα κατακτήσει το νταμπλ στην τότε ενωμένη Γιουγκλοσλαβία, αλλά και το Κύπελλο Κόρατς (1979), σε ένα εντυπωσιακό triple-crown. Ο μετέπειτα “Σοφός” του Ευρωπαικού μπάσκετ συστήνεται με εμφατικό τρόπο στο ευρωπαικό κοινό.

Το 1980 έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την χώρα που αγάπησε περισσότερο από όποιαδήοτε στην προπονητική του καριέρα. Αναλαμβάνει τον Άρη (1980-82) στην οποίοα θα καθήσει για δύο χρόνια χωρίς να καταφέρει ποτέ να συμβαδίσει με τον μεγάλο Νίκο Γκάλη με αποτέλεσμα να αποχωρήσει το 1982. Στην συνέχεια θα αναλάβει την Ρατζίνσκι (1982-84) αλλά και την Σιμπένικ (1984-87) στην οποία μάλιστα θα έχει και παίκτη τον νεαρό τότε Ντράζεν Πέτροβιτς. Από το 1987 αναλαμβανει τις τύχες της εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας ενω παράλληλα οδηγεί την Βοιβοντίνα σε μια εντυπωσιακή πορεία από την 2η κατηγορία σου Γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος στις υψηλότερες θέσεις της πρώτης κατηγορίας. Το 1991 θα επιστρέψει στην Ελλάδα αυτή τη φορά για λογαριασμό του ΠΑΟΚ (1991-94). Θα αναλάβει μία ομάδα η οποία είναι ήδη σε πολύ καλή τροχία και θα την φτάσει ακόμη ψηλότερα. Το 1992 θα κατακτήσει το πρώτο πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ από το 1959 ενώ η ομάδα θα φτάνει μέχρι και τα τελευταία στάδιο όλων των μεγάλων διοργανώσεων που παίζει. Φεύγει στα μέσα της σεζόν 1993-94 με τον ΠΑΟΚ , την ομάδα που αυτός έχτισε, να κατακτάει εν τέλει το κύπελλο Κόρατς εκείνη την σεζόν. Το 1994 θα μετακομίσει Νότια προς τηνς Αττική και θα αναλάβει τον Πανιώνιο του Φάνη. Θα φέρει ως ξένους Ντίκινς και Πάσπαλι και ο Πανιώνιος θα φτάσει μέχρι και τον ημιτελικό του κυπέλλου Κόρατς. Την επόμενη χρονιά οι επιλογές του ήταν ο Μέις και ο Θερλ Μπέιλι.

Θα φύγει από το Πανιώνιο το 1996 για να βρεθεί στον Ολυμπιακό (1996-99).Η σεζόν 1996-97 θα είναι γεμάτη ανατροπές και αμφισβήτιση. Η ομάδα δεν θα ξεκινήσει καλά αλλά μετά τον Ιανουάριο θα ξεκινήσει να παίζει ολοκληρωτικό μπάσκετ και να κερδίζει του αντιπάλους τον έναν μετά τον άλλον. Το τελικό αποτέλεσμα θα διακιώσει όλους όσους πίστεψαν σε αυτόν αφού ο Ολυμπιακός θα κάνει το triple crown κατακτώντας για ακόμη μία φορά στην καριέρα του τα πάντα. Οι δύο επόμενες σεζόν ωστόσο θα είναι περισσότερο άνυδρες σε θέματα τίτλων και ο Ντούντα θα αποχωρήσει από το “λιμάνι” σαν φίλος το καλοκαίρι του 1999. Δεν θα πάει όμως πολύ μακρυά αφού θα αναλάβει να χτίσει μία μεγάλη ομάδα με τα κιτρινόμαυρα της ΑΕΚ αυτήν την φορά. Η ΑΕΚ (1999-2001) θα κατακτήσει δύο κύπελλα, θα φτάσει μέχρι το Final Four της Ευρωλίγκα και θα χτίσει τις βάσεις για το πρωτάθλημα που θα έρθει την σεζόν 2001-02 με προπονητή τον Ντράγκαν Σάκοτα. Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι οι ομάδες του Ντούντα έχουν αποδείξει ότι δουλεύουν στον αυτόματο πιλότο και την επόμενη χρονιά αφού φύγει.

Το 2002 θα μετακομίσει στην Ρωσία και την ΤΣΣΚΑ (2002-05) φέρνοντας μαζί του τον Χόλντεν, τον Παπαλουκά και τον Ντικούδη. Η ομάδα θα κατακτήσει 3 πρωταθλήματα, θα παίξει πολύ καλό μπάσκετ αλλά δεν θα καταφέρει να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης. Αυτό θα οδηγήσει την ομάδα του στρατού στο να λύσει την συνεργασία μαζί του το 2005, και ο Ντούντα θα πάει στην άλλη μεγάλη ομάδα της Μόσχας τότε, την Ντιναμό (2005-07). Το 2006 θα κατακτήσει το ULEB Cup, ενώ το 2007 θα φτάσει στους 8 της Euroleague. Μετα το 2007 θα μείνει μακρυά από του πάγκους συλλόγων για 3 χρόνια μέχρι το 2010 που θα αναλάβει τον Ολυμπιακό (2010-2012). Εκεί θα αποδείξει για ακόμη μία φορά ότι είναι ένας από τους κορυφαίους προπονητές που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Ευρώπη, όταν το 2012, με μία ομάδα φτηνή και νεανική θα φτάσει μέχρι την κορυφή της Ευρώπης. Ο “Σοφός” θα αναδειχθεί κορυφαίος προπονητής της Euroleague σε ηλικία 69 ετών. Το 2014 θα κάνει μία τελευταία προσπάθεια για την κορυφή με την Ανατολού Εφές (2014-2016) η οποία δεν θα στεφθεί με επιτυχία, και έτσι θα αποσυρθεί από τους πάγκος σε ηλικία 73 χρονών. Σε μία μακρόχρονη καριέρα σε συλλόγους μπορεί να καυχιέται ότι έχει κατακτήσει τα πάντα, ενώ ένα από τα μεγαλύτερα παράσημά του είναι ότι έφτασε εκεί που έφτασε οικοδομόντας μία δικιά του σχολή προπονητικής, μακρυά από την άμεση επιρροή των δύο μεγάλων δασκάλων της εποχής του, των Ζεράβιτσα και Νίκολιτς.

Με την εθνική ομάδα, έχει επίσης κατακτήσει ότι τίτλο υπάρχει ενώ είχε την τύχη να έχει προπονήσει ίσως την κορυφαία ομάδα που έπαιξε ποτέ μπάσκετ στην Ευρώπη, την ενωμενη Γιουγκοσλαβία της περιόδου 1987-91 (Πέτροβιτς, Ντανίλοβιτς, Πάσπαλι, Κούκοτς, Ράτζα, Ζντοβτς κλπ). Στο τιμόνι της Γιουγκοσλαβίας θα έχει δύο θητείες (1987-95, 2008-13)και μετράει τρία Eurobasket (1989,1991,1995) ένα παγκόσμιο (1990) αλλά και ένα ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988.

Πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου του 2021, σε ηλικία 77 ετών.