ΜΕ ΔΥΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΠΑΝΙΝΑ

Στεκόταν ήδη αρκετή ώρα μπροστά στην ντουλάπα προσπαθώντας να επιλέξει το κοστούμι. Ποτέ δεν του άρεσαν τα λουσα και πάντα αισθανόταν μία δυσθυμία όταν χρειαζόταν να ντυθεί πιο επίσημα. Αν μπορούσε, θα πήγαινε σε αυτή την βράβευση -μία ακόμα- χωρίς γραβάτα και γυαλισμένα παπούτσια αλλά με την "στολή εργασίας" που φορούσε καθημερινά για  τριάντα χρόνια. Φανέλα, σορτσάκι και αυτά τα πάνινα παπούτσια που η σημερινή νεολαία τα είχε αναγάγει σε τελευταία λέξη της μόδας. Θυμόταν πως κάπου μέσα στην ντουλάπα ήταν καταχωνιασμένο το πρώτο του ζευγάρι και με ένα γρήγορο ψάξιμο τα ανακαλύψε μέσα σε ένα χάρτινο κουτί. Έκατσε στην άκρη του κρεβατιού και το άνοιξε. Τα κοίταξε με νοσταλγία, ήταν ταλαιπωρημένα απο το πέρασμα του χρόνου και την πολυχρησία. Και τότε άρχισαν όλα να έρχονται στο μυαλό του.

Θυμήθηκε εκείνη την ημέρα του 1963 που καθόταν στην κερκίδα του γηπέδου της Βαρέζε και παρακολουθούσε την προπόνηση της παιδικής ομάδας που συμμετείχε ένας φίλος του. Ο άνθρωπος που τον πλησίασε είχε έντονη σικελική προφορά και του συστήθηκε ως Νίκο Μεσίνα, προπονητής των τμημάτων υποδομής της ομάδας. "Έχεις παίξει ποτέ μπάσκετ"; ήταν η ερώτηση που του έκανε και όταν ο μικρός απάντησε αρνητικά, ο Σικελός με δυσκολία έκρυψε την έκπληξη του. Του ζήτησε να κάνει μερικές ασκήσεις και όταν τελείωσε του είπε να έρθει στην αυριανή προπόνηση με ένα ζευγάρι παπούτσια του μπάσκετ. Ο πιτσιρικάς έφτασε ενθουσιασμένος στο σπίτι του και παρακάλεσε την μητέρα του να του αγοράσει τα παπούτσια. Η κυρία Μενεγκίν θα πραγματοποιούσε το χατηρι του 13χρονου γιού της αλλά ήθελε πρώτα να της λύσει την απορία. "Ντίνο, τι είναι αυτό το μπάσκετ"; Τρία χρόνια αργότερα, στις 20 Νοεμβρίου 1966 θα χειροκροτούσε συγκινημένη στο ντεμπούτο του κανακάρη της.

Το ταλέντο του Μενεγκίν δεν γινόταν να μείνει κρυφό και σύντομα η Ιταλία και ολόκληρη η Ευρώπη θα μάθαινε απο πρώτο χέρι το μέγεθος του. Ο Βιτόριο Τραγκούτζι ο προπονητής που του έδωσε την ευκαιρία ως επικεφαλής της αντρικής ομάδας ήταν αυτός που τον καθιέρωσε στη βασική πεντάδα και ο γεννημένος πρωταθλητής Ντίνο πανηγύρισε το 67 τον πρώτο απο τους πολλούς τίτλους του με την  Ignis, το Κύπελλο Κυπελλούχων και λίγο αργότερα το πρωτάθλημα Ιταλίας μαζί με τον Μεσίνα που είχε πάρει την θέση του Τραγκούτζι. Το ταξίδι στα δοξασμένα μονοπάτια είχε αρχίσει για τον νεαρό Μενεγκίν και ταυτόχρονα είχε αρχίσει και ο μύθος της Βαρέζε. Η θρυλική παρέα του Ντίνο, του Οσσολα, του Φλαμπορέα, του "Ιπτάμενου Μεξικανού" Μανουέλ Ραγκα και του "Ξανθού Αγγέλου" Μπόμπ Μορς θα έγραφε ιστορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και θα χάριζε την αθανασία στους ήρωες μιας εποχής. Το όραμα του Τζιοβάνι Μποργκι θα έπαιρνε σάρκα και οστά με τον Μενεγκίν να είναι παρών και ηγέτης σε κάθε μεγάλη στιγμή για το καύχημα της Λομβαρδίας. Η ΑΕΚ θα έβαζε προσωρινό στοπ το 1968 στον δρόμο για το έπος του Καλλιμάρμαρου και η δεκαετία του 60 έκλεισε για τον Μενεγκίν με άλλο ένα πρωτάθλημα, αυτό του 69.

Η ομάδα ήταν έτοιμη για το επόμενο βήμα, αυτό της ευρωπαϊκής καταξίωσης και ο άνθρωπος που θα την οδηγούσε, "ο αρχηγός της αγέλης" βρέθηκε στο πρόσωπο του "Προφέσορα" Ατσα Νίκολιτς. Ο Γιουγκοσλάβος χωρίς χρονοτριβή έκανε αμέσως πραγματικότητα αυτό για το οποίο είχε προσληφθεί και στις 9 Απριλίου του 1970 στο Σαράγεβο θα ξεκινούσε η δημιουργία της δυναστείας. Με 20 πόντους του Ντίνο οι Ιταλοί έριξαν στο καναβάτσο την CSKA του Μπέλοφ και ύψωσαν στον ουρανό του Σκεντέριγια το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Ντίνο θα επέστρεφε στην Γιουγκοσλαβία για το Μουντομπάσκετ της ίδιας χρονιάς με την Ιταλία να καταλαμβάνει την τέταρτη θέση και τον ίδιο να αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις ειδικά στον αγώνα με τους οικοδεσπότες και την μονομαχία του με τον Κρεζιμιρ Τσόσιτς που συνετέλεσε στη ανάπτυξη ενός αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ τους.

Στο εγχώριο πρωτάθλημα η Βαρέζε πήρε τον τρίτο σερί τίτλο το 71 που δεν συνοδεύθηκε όμως και απο ευρωπαϊκό μιας και οι Σοβιετικοί της  CSKA πήραν τη ρεβάνς στην Αντβέρπ. Αποζημιώθηκε όμως με το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας, το πρώτο με την φανέλα της εθνικής ομάδας. Ο Ντίνο ήταν μόλις στα 21 του και είχε ήδη κατακτήσει τίτλους που άλλοι παίκτες δεν έμελλε να κατακτήσουν σε ολόκληρη την καριέρα τους. Και η συλλογή τροπαίων δεν είχε σταματημό με το ντουέτο πρωτάθλημα και Πρωταθλητριών να επαναλαμβάνεται το 72 και το 73. Ο Μενεγκίν και οι συμπαίκτες του είχαν βάλει για τα καλά την Βαρέζε στον χάρτη των μεγάλων δυνάμεων του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ήταν αποφασισμένοι να χαρίσουν στην ομάδα και στους εαυτούς τους την αθάνατη δόξα. Έπρεπε να κάνουν κάτι ανεπανάληπτο, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ μέχρι τότε. Συνεχόμενους τελικούς είχαν παίξει και άλλες ομάδες αλλά το κατόρθωμα της Βαρέζε έμελλε να είναι απο αυτά που μένουν στα κιτάπια της ιστορίας.

Σε ολόκληρη την δεκαετία του 70 η μία θέση του τελικού στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν ρεζερβέ απο το καμάρι της Λομβαρδίας και αν το 74 στο ακατάλληλο για μπάσκετ παρκέ του γηπέδου της Ναντ η Ρεάλ ήταν καλύτερη, το 75 στην Αντβέρπ η τάξη αποκαταστάθηκε έστω και χωρίς τον Ντίνο που παρακολούθησε απο τον πάγκο τον θρίαμβο των συμπαικτών του ελέω του σπασμένου του χεριού. Όταν αποθεραπεύθηκε ενίσχυσε την Scuadra Azzura στο Ευρωμπάσκετ της Γιουγκοσλαβίας και ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου. Ήταν μια χρονιά χαράς αλλά και πίκρας για τον Μενεγκίν αφού στις 25 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, ο άνθρωπος που θεωρούσε δεύτερο πατέρα του, ο "il cumenda" Τζιοβάνι Μποργκι έφυγε απο την ζωή αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στην κοινωνική και αθλητική ζωή της πόλης. Το Κύπελλο Πρωταθλητριών της επόμενης χρονιάς ολη η ομάδα το αφιέρωσε στον μεγάλο  οραματιστή και ο Ντίνο έκανε στον τελικό της Γενεύης ένα απο τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του με 23 πόντους και 11 ριμπάουντ κυριαρχώντας κάτω απο τις δύο ρακέτες. Ήθελε να αφιερώσει στον Μποργκι και ένα Ολυμπιακό μετάλλιο αλλά η ήττα με έναν μόλις πόντο απο την Γιουγκοσλαβία του Τσόσιτς στον προημιτελικό του Μόντρεαλ του στέρησε αυτή την δυνατότητα.

Οι τίτλοι συνέχισαν να έρχονται στο Βαρέζε αλλά περιορίστηκαν πια μόνο στην Ιταλία. Η ομάδα παρέμενε δυνατή και μέχρι το 79 έδωσε το παρόν σε κάθε τελικό του Πρωταθλητριών με τον Ντίνο να είναι πραγματικός Κέρβερος σε αυτά τα ματς χωρίς να είναι αρκετό για να πλουτίσει ακόμα περισσότερο την τροπαιοθήκη του Παλασπόρτ Λινο Ολντρινι. Η σπίθα στα μάτια των παιχτών και η δίψα για τρόπαια ήταν πάντα ζωντανή αλλά η αλήθεια είναι πως οι αποχωρήσεις έμπειρων στελεχών της όπως ο Ραγκα και ο Φλαμπορέα δεν είχαν αναπληρωθεί.  Το 1979 ήταν η πρώτη χρονιά που η Βαρέζε έμεινε εκτός νυμφώνος απο όλες τις διοργανώσεις, εγχώριες και διεθνείς. Στο πρωτάθλημα έπεσε θύμα εκπλήξεως και ενώ είχε το πλεονέκτημα έδρας λόγω της πρωτιάς στην κανονική περίοδο, αποκλείστηκε στα ημιτελικά απο την Ολύμπια Μιλάνο ενώ στο Πρωταθλητριών οι τίτλοι τέλους έπεσαν στην Γκρενόμπλ με την ήττα στον τελικό απο την Μπόσνα του Ντελιμπασιτς και του Τάνιεβιτς.

 Ήταν το τέλος της ένδοξης εποχής για τον σύλλογο που επι μία δεκαετία τρομοκράτησε την Ευρώπη. Την επόμενη χρονιά, Βαρέζε και Μενεγκίν επέστρεψαν στην διοργάνωση που έφερε το πρώτο ευρωπαϊκό παράσημο στην πόλη, το Κύπελλο Κυπελλούχων δείχνοντας πως οι λύκοι της αγέλης αν και γερασμένοι μπορούσαν ακόμα να δαγκώνουν. Η γειτόνισσα Καντού της έβαλε δύσκολα στο παρκέ του Μιλάνο αλλά τελικά ο Ντίνο αν  και όπως έχει δηλώσει ο ίδιος έκανε το χειρότερο παιχνίδι της ζωής του, θα σκαρφάλωνε για τελευταία φορά με την Βαρέζε στην ευρωπαϊκή κορυφή, έστω και χαμηλότερη από αυτή που είχε συνηθίσει.

Ως Κυπελλούχος Ευρώπης λοιπόν, πήγε στην Μόσχα με την εθνική για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 έχοντας σημαδέψει στο ημερολόγιο την 26η Ιουλίου, ημέρα που θα αντιμετώπιζε το ένα εκ των δύο φαβορί των αγώνων, την οικοδέσποινα Σοβιετική Ένωση του Σεργκέι Μπέλοφ. Ο Μενεγκίν επιστράτευσε σε αυτόν τον αγώνα όλη του την πονηριά και φυσικά τους θρυλικούς του αγκώνες που άπαξ και ακουμπούσαν τον αντίπαλο του άφηναν μερικές ωραιότατες μελανιές για αναμνηστικό στην καλύτερη των περιπτώσεων. Έδωσε ομηρικές μάχες κάτω απο τα καλάθια με Τκατσένκο, Μπελοστένιν και Μίσκιν, ο Γκάμπα έριξε πάνω στον Μπέλοφ τον Σακέτι που κούρασε με το κυνηγητό του τον Σεργκέι και κάπως έτσι οι Azzuri έκαναν την μεγάλη έκπληξη αφήνοντας εκτός τελικού τους διοργανωτές. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ξανά αχτύπητη αλλά το αργυρό μετάλλιο ισοδυναμούσε με θρίαμβο για τους Ιταλούς που βρέθηκαν στο δεύτερο σκαλί κυρίως εξαιτίας του "Σούπερ Ντίνο" που δικαίως ανταμείφθηκε και με το πρώτο Mr Europa της καριέρας του.

Ο και με την βούλα καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας, γύρισε στην πατρίδα αγνοώντας πως η επερχόμενη σεζόν θα ήταν η τελευταία του με το νούμερο 11 στην φανέλα της Βαρέζε. Επιστρέφοντας απο το Ευρωμπάσκετ της Τσεχοσλοβακίας, βρέθηκε μπροστά σε νέα δεδομένα με την ομάδα να έχει μπει στον κυκεώνα των οικονομικών προβλημάτων και η λύση που προκρίθηκε για να μπορέσει ο σύλλογος να βγει απο το τέλμα, ήταν η πώληση του παίχτη-σημαία. Οι πλειοδότες ήταν όλοι οι αντίπαλοι που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το απρόσμενο δώρο με τις προσφορές της Βενέτσια και της Ολύμπια Μιλάνο να είναι αυτές που τελικά προκρίθηκαν απο τον ίδιο τον Μενεγκίν. Οι προσωπικοί λόγοι και η καλύτερη οικονομική πρόταση των Μιλανέζων ήταν αυτά που έπεισαν τον Ντίνο να μην φύγει απο την Λομβαρδία και οι όποιες αναστολές του κάμφθηκαν μετά απο την συνάντηση που είχε με τον Νταν Πίτερσον. Ο Μενεγκίν ήδη στα 31 του, είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του να παίξει δύο με τρία χρόνια ακόμα και μετά να αποσυρθεί με δόξα και τιμή. Έμεινε λοιπόν με ανοιχτό το στόμα όταν άκουσε τον Αμερικανό προπονητή να του αναλύει το μακροχρόνιο πλάνο του με αυτόν μέσα και να του λέει "Ντίνο πρέπει να έχεις ως στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 84 και ακόμα παραπέρα". Η άφιξη του στο Μιλάνο αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη απο τους φιλάθλους που έβλεπαν τον παλιό "εχθρό" να φοράει τα θρυλικά scarpette rosse και έφτασε στο σημείο της ειρωνίας όταν ο Μενεγκίν τραυματίστηκε στον πρώτο μήνα της παρουσίας του εκεί και η απαιτητική μιλανέζικη εξέδρα του κόλλησε το παρατσούκλι "Doctor Gibaud" (ιταλική εταιρεία παραγωγής ορθοπεδικών προϊόντων).

Ο Ντίνο, παλιά καραβάνα γαρ δεν πτοήθηκε και ξεκίνησε να χτίζει την σχέση του με τους οπαδούς  καταφέρνοντας να κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό τους. Φυσικά οι τίτλοι που άρχισαν να ξαναβρίσκουν τον δρόμο προς το Μιλάνο έπαιξαν τον δικό τους ρόλο για την μεταστροφή των συναισθημάτων μεταξύ των δύο πλευρών μιας και ο εθισμένος στα τρόπαια Μενεγκίν έφερε πνεύμα νικητή στην ομάδα που είχε περάσει δύσκολες στιγμές στο παρελθόν, φτάνοντας μέχρι τον υποβιβασμό. Το πρωτάθλημα ήρθε απο την πρώτη κιόλας χρονιά και ήταν η αρχή νέων ενδόξων ημερών για την Ολύμπια. Το 83 ο Ντίνο έμεινε με άδεια χέρια σε συλλογικό επίπεδο αφού η Καντού τον "πλήγωσε" στον δραματικό εμφύλιο τελικό του Πρωταθλητριών στην Γκρενόμπλ που κρίθηκε απο ένα κόψιμο του Μπρουερ στον Γκαλινάρι αλλά θα έγραφε ξανά ιστορία με τα χρώματα της εθνικής στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας. Με μπροστάρη τον Μενεγκίν σε αθλητικό και αντιαθλητικό επίπεδο -οι Ιταλοί ήταν οι "επιζώντες" απο την Μάχη της Λιμόζ- η Scuadra Azzura έγινε η πρώτη ομάδα που κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο απο το 1957 και την απόλυτη κυριαρχία Σοβιετικών και Γιουγκοσλάβων και μάλιστα αήττητη. Ως επακόλουθο του κατορθώματος των Ιταλών, ο ηγέτης τους πρόσθεσε στην συλλογή του το δεύτερο Mr Europa. Εκπληρώνοντας την "προφητεία" του Πίτερσον, θα έλεγε αντίο στην εθνική το επόμενο καλοκαίρι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες μετά απο δεκαπέντε χρόνια και 2.847 πόντους (πρώτος σκόρερ μέχρι τότε).

Μπορούσε πια να αφοσιωθεί πλήρως στις υποχρεώσεις της Ολύμπια και να εμπλουτίσει ακόμα περισσότερο την τροπαιοθήκη του. Το 85 πανηγύρισε ξανά το πρωτάθλημα αλλά και το Κύπελλο Κόρατς που έλειπε απο την συλλογή του παρόλο που τα τερτίπια της ζωής έφεραν την αγαπημένη του Βαρέζε απέναντι του στον τελικό. Είχε έρθει όμως ο καιρός για την Ολύμπια να κατακτήσει ξανά το Ιερό Δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ που πρώτη αυτή απο όλες τις ομάδες της γείτονος, έφερε στην Ιταλία. Και αν αυτό δεν έγινε το 86 αφου Τσιμπόνα και Ρεάλ ήταν αδιαπέραστα εμπόδια, δεν συνέβη το ίδιο και το 87 αν και χρειάστηκε να περάσει διά πυρός και σιδήρου.Η ήττα απο τον Άρη στο Αλεξάνδρειο στις 30 Οκτωβρίου 1986 με 31 πόντους διαφορά σόκαρε ολόκληρη την μπασκετική Ευρώπη αλλά ενεργοποίησε τους μηχανισμούς άμυνας και τον θιγμένο εγωισμό των αστέρων της Τρέισερ. Μία εβδομάδα αργότερα σε ένα απο τα μεγαλύτερα μπασκετικά μυστήρια αλλά και μία απο τις πιο επικές ανατροπές, οι μπαρουτοκαπνισμενοι παίχτες των Ιταλών σε ένα γήπεδο που κόχλαζε απο την ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει 9.000 οπαδοί κρεμασμένοι σαν τα τσαμπιά, βραχυκύκλωσαν τον Άρη και το παρκέ κατηφόρησε. Το Miracolo di Palatrussardi  ήταν γεγονός όπως και η πρόκριση στην εξάδα με νίκη 34 πόντων.

Αφού ξεπέρασε έναν τέτοιο σκόπελο οτιδήποτε άλλο φαινόταν υποδεέστερο για τους Ιταλούς ακόμα και η Μακάμπι στον τελικό της Λωζάνης στις 2 Απριλίου 1987, εκεί που και οι τελευταίοι αμφισβητίες του "Σούπερ Ντίνο" υποκλίθηκαν στην κατάθεση ψυχής του Ιταλού σέντερ. Τρία λεπτά πριν απο το τέλος ο 37χρονος Μενεγκίν ένιωσε στο αριστερό του πόδι τον έντονο πόνο της κράμπας. Συνέχισε τον αγώνα κουτσαίνοντας και με 28" να απομένουν στο χρονόμετρο κλήθηκε να διεκδικήσει ένα κρίσιμο τζαμπολ έχοντας βρεθεί ξανά στο παρκέ με νέα κράμπα στο τραυματισμένο του πόδι. Με το σκορ στο 71-69 για την Τρέισερ, μορφάζοντας απο τον πόνο και με τον Μαγκί να παίρνει θέση απέναντι του, το χέρι του Ντίνο υψώθηκε ψηλότερα απο αυτό του Αμερικανού και έσπρωξε την μπάλα προς τον Κεν Μπάρλοου. Το εύκολο λέι απ που αστόχησε ο Μενεγκίν μετά την πάσα του Μακαντου ήταν άνευ σημασίας αφού οι Ισραηλινοί δεν κατάφεραν στον λιγοστό χρόνο που απέμενε να ισοφαρίσουν ή να κερδίσουν τον αγώνα. Έντεκα χρόνια μετά το τελευταίο Πρωταθλητριών με την Βαρέζε, ο Ντίνο φόραγε ξανά το στέμμα του βασιλιά της Ευρώπης και δεν το έβγαλε ούτε το 88 στο συνεδριακό κέντρο του Φλαντερς Εξπο της Γάνδης. Τα "γερόντια" της Τρέισερ και η τεράστια εμπειρία τους επικράτησαν στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ του γεμάτου ενθουσιασμό αλλά πρωτόβγαλτου σε τέτοιες καταστάσεις Άρη και το ίδιο έκαναν και στο τελικό ξανά με την Μακάμπι.

 Η "25η ομάδα του ΝΒΑ" όπως τιμητικά αποκαλούσαν τους Ιταλούς έκλεισε τα στόματα όσων την θεωρούσαν ξεπερασμένη υπενθυμίζοντας πως ήταν οι πρωταθλητές Ευρώπης και πότε δεν έπρεπε να τους υποτιμάς. Το μέταλλο του νικητή απο το οποίο ήταν σφυρηλατημένο αυτή η ομάδα αποδείχθηκε άτρωτο απο τους σφετεριστές του θρόνου της. Στα 38 του πια ο Μενεγκίν, μπορούσε αν ήθελε να κατέβει απο το τρένο έχοντας κατακτήσει τα πάντα στο μακρύ του ταξίδι. Όμως η καρδούλα του το έλεγε ακόμα και αφού τα ταλαιπωρημένα του πόδια ακόμα βαστούσαν, πήρε ένα ακόμα πρωτάθλημα με την Ολύμπια το 89 και με την είσοδο στην δεκαετία του 90 φόρεσε την φανέλα της τρίτης ομάδας της καριέρας του μετακομίζοντας στην Τεργέστη για την Στεφανέλ του Μπόγκνταν Τάνιεβιτς.

Με συμπαίχτες μπασκετμπολίστες που θα μπορούσαν να είναι παιδιά του όπως ο Φουτσκα, ο Ντε Πολ και ο Μποντιρόγκα, ο Ντίνο έλαβε τον ρόλο του μέντορα για τους νεαρούς και όταν η φωνή του ακουγόταν στα αποδυτήρια οι πάντες σιωπούσαν. Στην Τεργέστη ο Μενεγκίν έζησε και την πιο αξέχαστη στιγμή της μπασκετικής ζωής του, ανώτερη απο κάθε τρόπαιο που είχε κατακτήσει. Στις 15 Νοεμβρίου 1990 στο παρκέ του Palazzo dello Sport το όνομα Μενεγκίν αναγραφόταν σε δύο φανέλες. Η μία ήταν αυτή με το γνωστό νούμερο 11 του Ντίνο ενώ η άλλη ήταν αυτή της Βαρέζε που φορούσε ο 16χρονος γιος του, ο Αντρέα. Η οικογενειακή μονομαχία βρήκε νικητή τον πατέρα που ίσως πάνω στον αγώνα να έριξε και καμία αγκωνιά στον διάδοχο του.

Η αυλαία τελικά έπεσε για τον Ντίνο το 1994 στο Μιλάνο με την Ολύμπια έχοντας πατήσει πια τα 44 χρόνια του. Ο καλύτερος Ιταλός μπασκετμπολίστας όλων των εποχών και ένας εκ των κορυφαίων Ευρωπαίων, δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος παίκτης της γενιάς του.  Έγινε όμως ο Ντίνο Μενεγκίν γιατί συνδύαζε την πονηριά με το πάθος, την δύναμη με την ηγετικότητα. Οι αγκώνες του σημάδεψαν εκατοντάδες σώματα αντιπάλων αλλά ήταν και αυτός ένας τρόπος επιβίωσης στα ναρκοπέδια της ρακέτας. Και προφανώς τα κατάφερε εξαιρετικά στα τριάντα χρόνια της καριέρας του. Τα παλιά σκονισμένα παπούτσια που βαστούσε στα χέρια του θα ήταν σίγουρα πολύ υπερήφανα για τα πεπραγμένα του "Τοτέμ" του ευρωπαϊκού μπάσκετ...