ΤΡΕΙΣΕΡ ΜΙΛΑΝΟ 1986-87 (TRACER MILAN 1986-87)

Στις αρχές τις δεκαετίας του 80΄, η οικογέμεια Gabetti θα αναλάβει τις τύχες της ομάδας του Μιλάνο φιλοδοξόντας να σπάσει την κυριαρχία των τριών μεγάλων ομάδων που υπήρχαν τοτε στην Ιταλία, των Βαρέζε, Καντού και Μπολόνια ( η κάθε ομάδα έπαιρνε τον τίτλο της εκάστοτε κεντρικής διαφήμισής της, αλλά οι τρεις ομάδες ήταν αυτές που είχαν πάρει τα 12 από τα 13 τελευταία πρωταθλήματα μέχρι το 1980). Στην ομάδα βρήκε τον Αμερικάνο προπονητή Dan Peterson αλλά και τον μετέπειτα θρύλο της ομάδας, τον Mike D'Antoni που – όπως και ο Peterson – ήταν στην ομάδα ήδη από το 1977. Η πρώτη κίνηση της οικογένειας που προκάλεσε αίσθηση ήταν το να φέρει τον εμβληματικό Ιταλό Center Dino Meneghin. Η δεύτερη κίνηση ματ, ήταν το επόμενο καλοκαίρι η απόκτηση του ικανότατου Ιταλού σκόρερ Roberto Premier. Και οι κινήσεις της ομάδας συνεχίστηκαν με τέτοιο τρόπο που το καλοκαίρι του 1986 για το οποίο μιλάμε να έχουν κατακτήσει 2 συνεχόμενα πρωταθλήματα αλλά και 3 από τα τελευταία 5.

Εκείνη ήταν η στιγμή που η ομάδα έπρεπε να κάνει το βήμα παραπάνω και να κινηθεί πλέον προς την κορυφή της Ευρώπης. Μια κορυφή που λίγο λίγο την έβλεπε αλλά ποτέ δεν την άγγιζε. Η πρώτη μεγάλη κίνηση θα ακούει στο όνομα Bob McAdoo. Ένα ονομα που φυσικά και θα ταράξει τα νερά της μπασκετικής Ευρώπης, αφού αν και σε προχωρημένη ηλικία, πέρασε τον Ατλαντικό με ένα βιογραφικό που θα ζάλιζε τον καθένα. Τίτλοι πρώτου σκόρερ, MVP αλλά και πρωτάθλημα με τους Lakers. Όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις πολλοί ήταν εκείνοι που θεώρησαν πως ο Αμερικανός Superstar ήρθε στην Ευρώπη για τα τελευταία του ένσημα, πόσο μάλλον μετά από μία καριέρα χτυπημένη από τραυματισμούς, ωστόσο δεν θα αργήσει να τους διαψεύσει και μάλιστα με διάρκεια. Ο McAdoo της Tracer ήταν ένας παίκτης που χαιρόσουν να τον βλέπεις, και που αν δεν είχε τους τραυματισμούς ούτε στα 40 δεν θα πατούσε το πόδι του στην ήπειρό μας. Η συνέχεια θα δοθεί με τον φέρελπι με τις κολλεγιακές του εμφανίσεις με τους Ιρλανδούς του Notre Dam, Ken Barlow, ο οποίος βέβαια είχε μόλις επιλεγεί στο νούμερο 23 του draft του 1986 (Το ποιοί άλλοι ήταν σε αυτό το draft αν το αρχίσουμε δεν θα τελειώσει ποτέ, αλλά είναι το γνωστό καταρραμένο draft). Με αυτές τις κινήσεις αυτόματα αντιλαμβανόμαστε ότι δημιουργείται μία ομάδα που στις τάξεις της έχει 4 superstar ( Μενεγκίν, Ντ'Αντονι, ΜακΑντού, Πρεμιέρ) αλλά και έναν εν δυνάμει σούπερ σταρ, τον Κεν Μπάρλοου. Αναζητώντας προς τα πίσω τις εκάστοτε πεντάδες των ομάδωω της Ευρώπης, εκείνη η Μιλάν, έχει σίγουρα πολλές ελπίδες για την κορυφή.

Η χρονιά θα πάει από την αρχή καλά. Η ομάδα έχει δέσει καλά και οι δύο Αμερικανοί φαίνονται πως θα φανούν αντάξιοι των προσδοκιών. Σίγουρα μεγάλη σφαλιάρα που προκάλεσε παροδικά τριγμούς ήταν η ήττα από την τον Άρη τον Οκτώβριο του 1986 στο Παλέ με 98-67, ωστόσο μετά από μία εφιαλτικη βδομάδα για τους Ιταλούς, το βράδυ της 6 Νοεμβρίου θα μπορέσουν να κοιμηθούν ήσυχοι πετυχαίνοντας μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές σκορ στην ιστορία και κερδίζοντας με 83-49. Εκτελεστής του Άρη σε εκείνο το παιχνίδι ήταν ο συνήθης ύποπτος Roberto Premier.

Αντίστοιχα θα κινούνται τα πράγματα και στις υπόλοιπες διοργανώσεις. Όσο περνάει ο καιρός η Ιταλική ομάδα δένει καλύτερα και δείχνει ότι μπορεί να είναι η χρονιά της. Ο πρώτος τίτλος όμως θα έρθει αρκετά δύσκολα, με αντίπαλο την Pesaro, μία ομάδα που θα δυσκολέψει την Μίλαν όπου την βρει. Στον τελικό που θα γίνει στις 25 Μαρτίου του 1987, ο Bob McAdoo με 29 πόντους θα βάλει φαρδιά την υπογραφή στην χρυσή χρονιά της ομάδας του. Τελικό σκορ του αγώνα 95-93.

Στην δε Ευρώπη, όπου και ήρθε ο δεύτερος τίτλος, μετά το στραπάτσο με τον Άρη η πορεία της ομάδας είναι σταθερά υψηλή. Θα υπάρξουν ήττες, οι οποίες θα έρχονται συνήθως με κλειστό σκορ, εκτός από την απογοητευτική εμφάνιση με την Maccabi στις 19/2/1987 όταν και θα ηττηθούν μέσα στην Ιταλία με 15 πόντους. Αυτό δεν θα τους εμποδίσει όμως να φτάσουν μέχρι τον τελικό , αφού στην ημιτελική φάση των ομίλων θα κερδίσουν δύο φορές την Ζαντάρ και την Ζαλγκίρις, ενώ από μία νίκη θα πετύχουν με Μακάμπι, Ρεάλ και Ορτέζ. Ο τελικός , που θα σημάνει και την στιγμή της εξιλέωσης των προσπαθειών χρόνων, θα γίνει στις 2 Απριλίου του 1987, στη Λωζάνη και η Μίλαν, ξεπερνώντας την ήττα με 15 πόντους στην τελευταία συνάντηση με την Μακάμπι 1,5 μήνα πριν θα επιβληθεί της Ισραηλινής ομάδας με 71-69. Ο Roberto Premier θα ηγηθεί και πάλι του σκοραρίσματος και η Milan θα βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης. Κι όμως η σεζόν δεν τελειώνει εκεί.

Οι προσπάθειες για την κατάκτηση του πρωταθλήματος συνεχίζονται με τα Ιταλικά playoff. Playoff τα οποια θα ξεκινήσουν μολις 3 μέρες μετά την κατάκτηση του Πρωταθλητριών, χωρίς να αφήσουν περιθώριο για πανηγυρισμούς. Πρώτος αντίπαλος (και δυσκολότερος) η Πέζαρο, η ομάδα που παραλίγο να τους στερήσει την πρώτο τίτλο στον τελικό του κυπέλλου. Αυτή τη φορά οι Μιλανέζοι θα είναι πιο σοβαροί αλλά και πάλι θα κερδίσουν σχετικά δύσκολα στο πρώτο παιχνίδι με 94-88. Τρεις μέρες μετά η σειρά θα έρθει στα ίσια με την νίκη της ομάδας του Πέζαρο με 101-92. Αυτή θα είναι η πρώτη και η τελευταία ήττα της ομάδας του Dan Peterson στα playoff. Το τρίτο παιχνίδι θα κυλήσει εύκολα και θα λήξει με 98-85. Η Μιλανέζοι έχουν αυτοπεποίθηση, έχουν πάρει το μάθημά τους και από εκεί και πέρα θα αποκλείσουν χωρίς ήττα τις Varese (2-0) και Caserta (3-0, του μεγάλου Όσκαρ) για να σηκώσουν το τρίτο τρόπαιο της σεζόν στις 25 Απριλίου, μόλις ένα μηνα μετά από το κύπελλο. Ο μήνας αυτός είναι το δίχως άλλο ο σημαντικότερος μήνας στην ιστορία μιας ομάδας από τις καλύτερες στην ιστορία του Ευρωπαικού μπάσκετ. Η επόμενη χρονιά θα την βρει και πάλι στις επάλξεις για την κατάκτηση των πάντων, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Εμείς εδώ μιλάμε, για την Milan 1986-87, την ομάδα με τους 4+1 superstar που την σεζόν 1986-87 σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της.

Το ρόστερ εκείνης της ομάδας αποτελούσαν οι: M. D'Antoni, R. Premier, B, McAdoo, K. Barlow, D. Meneghin, V. Gallinari, F. Bargna, R, Pittis, F. Ambrassa, F. Boselli, M. Governa, M. Guardascione και φυσικά προπονητής ήταν ο D. Peterson.