ΡΕΝΕΣΕΣ ΑΙΤΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ( RENESES AITO GARCIA)

Γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου του 1946. Έχει ύψος 1,86 και αγωνιζόταν στην θέση του Play Maker. Ως παίκτης φόρεσε την φανέλα της Εστουντιάντες (1963-68) και της Μπαρτσελόνα (1968-73) αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι η προπονητική είναι αυτό που του ταιριάζει. Έτσι σε ηλικία 27 ετών, αναλαμβάνει την Cicrulo Catolico ( 1973-1983) μία ομάδα από την Μπανταλόνα, η οποία για εκείνο το διάστημα συμμετείχε στην πρώτη κατηγορία της Ισπανίας και την καθιέρωσε στις υπολογίσημες δυνάμεις του πρωταθλήματος φτάνοντας μέχρι και την τρίτη θέση, πίσω από Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Το 1983, θα αλλάξει γήπεδο αλλά όχι γειτονιά και θα βρεθεί στην Γιουβεντούτ Μπανταλόνα (1983-85) ενώ το 1985 θα κάνει το πραγματικά μεγάλο βήμα σην καριέρα του και θα βρεθεί στην Μπαρτσελόνα (1985-90, 1992-97, 1998-01) όπου και θα περάσει τα επόμενα 16 χρόνια της ζωης του. Δεν άλλαξε βέβαια και πολύ κλίμα, αφού η Μπανταλόνα είναι ένα προάστιο της Βαρκελώνης αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με το μπάσκετ.

Στην κραταιά Ισπανική ομάδα, θα γράψει την δική του μοναδική ιστορία. Μία ιστορία που είναι γραμμένη με πολλούς τίτλους, αλλά και πολλούς χαμένους τελικούς του Κυπελλου Πρωταθλητριών. Ας αρχίσουμε με τους τίτλους. Σε αυτά τα 13 χρόνια προπονητικής καριέρας (από το 1990 έως το 1992 ήταν τεχνικός διευθυντής με προπονητή τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, ενω είχε και ένα κενό το 1997-98), κατέκτησε 9 πρωταθλήματα, 4 κύπελλα και 3 Ευρωπαικούς τίτλους (2 Κόρατς και ένα Κυπελλούχων). Καθόλου άσχημη συγκομιδή, κι όμως η καριέρα του σημαδεύτηκε από τους χαμένους τελικούς. Η αρχή έγινε το 1984 όταν ένας αφιονισμένος Larry Wright, οδήγησε την Ρόμα στην νίκη με 79-73, παρόλο που η Μπαρτσελόνα του Σαν Επιφάνιο προηγήθηκε μέχρι και με 15 πόντους διαφορά. Την διετία 1989-91, βρήκε μπροστά του τα φοβερα μωρά της Γιουγκοπλάστιγκα τα οποία και τον κερδίσαν σε δύο συνεχόμενους τελικούς (1990, 1991). Αυτή ήταν και η αιτία που ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς κάθησε στον πάγκο της Ισπανικής ομάδας από το 1990 έως το 1992. Ακολουθεί η διετια 1995-1997 όπου η τύχη φέρνει μπροστά του τις Ελληνικές ομάδες. Αρχικά στο Παρίσι, όπου για μερικά δευτερόλεπτα πίστεψε ότι έσπασε την κατάρρα, μέχρι να πεταχτεί το χέρι του Στόικο Βράνκοβιτς και να δώσει τον τίτλο στον Παναθηναικό και έπειτα στην Ρώμη, όπου ο Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς, είχε τον Καίσαρά του, Ντέιβιντ Ριβερς. Μηδέν στα πέντε για τον μεγάλο Ισπανό προπονητή που κατάλαβε ότι το Πρωταθλητριών δεν είναι το τρόπαιό του. Γιατί κατά τά άλλα, στα υπόλοιπα Ευρωπαικά δεν είχε παράπονο. Κόρατς το 1987 με Έπι, Φεράν Μαρτίνεθ, Σιμπίλιο και Κένι Σίμπσον, Σαπόρτα το 1986 με Γουίλτζερ, Έπι και Μαρτίνεθ αλλά και Κόρατς το 1999 με Τζόρτζεβιτς, Ρεντζιά και Γκούροβιτς. Και αυτή ήταν η ιστορία του Ρενέσες σε τελικούς στην Μπαρτσελόνα.

Μετά από 16 χρόνια το 2001 θα φύγει και δεν θα κοιτάξει πίσω. Πρώτος σταθμός της νέας του πορείας η Μπανταλόνα (2003-08). Εντάξει δεν είχε και μεγάλη φαντασία στην επιλογή ομάδων και πόλεων. Είχε όμως στην κατάκτηση τίτλων και έτσι το 2008 με την ομάδα της Καταλανία θα κατακτήσει το κύπελλο (2008) αλλά και το Eurocup (2008). Ακολουθεί η Μάλαγα (2008-11), η Σεβίλλη (2012-14) και η Γκραν Κανάρια (2014-16) ενώ το 2008 οδήγησε και την εθνική ομάδα της Ισπανίας στο ασημένιο μετάλλιο των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου. Το 2017,σε ηλικία 71 ετών θα βγεί για πρώτη φορά να προπονήσει εκτός Ισπανίας, μετά από 44 χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση σε παγκους της Ισπανίας. Ο προρισμός του, το Βερολίνο και η Άλμπα (2017-....) την οποία οδήγησε το 2019 στο τελικό του Eurocup. Το 2018, αναδείχθηκε προπονητής της χρονιάς στην Γερμανική λίγκα, κάτι που έχει καταφέρει άλλες 4 φορές στην Ισπανική (1976,1990,2006,2008). Εάν η διάρκεια είναι ίδιον της μεγαλοσύνης, τότε ο Αίτο είναι πραγματικά τεράστιος. Τα σχόλια άλλωστε περιττεύουν όταν μιλάνε τα νούμερα, και τα νούμερα για τον πολύπειρο Ισπανό προπονητή είναι λαλίστατα. Και η ιστορία ακόμη γράφει....