ΤΟ "ΧΡΥΣΟ ΧΕΡΙ" ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

Αρκετό καιρό πρίν απο την άφιξη στην Θεσσαλονίκη εκείνου του Ελληνοαμερικανού με το αφρο μαλλί, ο Άρης και το ελληνικό μπάσκετ είχαν το δικό τους πολυβόλο που γάζωνε με αμέτρητους πόντους τις αντίπαλες άμυνες. Ήταν ένα ομορφόπαιδο απο την Αγία Τριάδα και τον έλεγαν Χάρη Παπαγεωργίου. Γέννημα θρέμμα της φτωχομάνας, όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς του αρχικά στράφηκε στο ποδόσφαιρο ώσπου μια μέρα ο προπονητής του είχε την φαεινή ιδέα να ζητήσει απο τον πιτσιρικά που λάτρευε την επίθεση - το μέλλον φαινόταν απο τότε- να γυρίσει στην άμυνα και να αγωνιστεί ως σέντερ μπακ. Ο Χάρης απογοητευθηκε και ψάχνοντας το άθλημα που θα του επέτρεπε να διοχετεύσει την ενεργητικότητα ενός 12χρονου, έμαθε πως ο αρχιμανδρίτης της ενορίας του της Αγίας Τριάδας έψαχνε παιδιά για την νεοσύστατη ομάδα με την ονομασία Αναγέννηση.

Έμφυτο ταλέντο ο Παπαγεωργίου, γρήγορα άρχισε να κάνει το όνομα του γνωστό στα μπασκετικά στέκια και το 1971 σε ηλικία 18 χρονών θα έπαιρνε απο τα χέρια του Ανέστη Πεταλίδη την κιτρινόμαυρη φανέλα με τον θεό του πολέμου, της ομάδας που υποστήριζε απο μικρό παιδί και για αυτόν τον λόγο απέρριψε ευγενικά την προσέγγιση του Ορέστη Αγγελίδη για λογαριασμό του ΠΑΟΚ λέγοντας χαρακτηριστικά στον τότε βοηθό του Φαίδωνα Ματθαίου "Κύριε Ορέστη εγώ είμαι Άρης και εκεί θέλω να παίξω".

Το όνειρο του νεαρού Χάρη έγινε πραγματικότητα όπως ονειρικές ήταν και οι εμφανίσεις του με το νούμερο 12 στην πλάτη. Σε μια εποχή που τους τίτλους μονοπωλούσαν ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό, ο Άρης βρισκόταν συνήθως στο μέσο του πρωταθλήματος παρότι ο Παπαγεωργίου άρχισε να δίνει τα διαπιστευτήρια του ήδη απο το 1971 κατακτώντας την τρίτη θέση στον πίνακα των σκόρερ, την δεύτερη το 1975 και την πρωτιά το 76. Η μεγάλη ώρα όμως για τον Χάρη και τον Άρη έφτασε το 1979. Με προπονητή τον πρώην συμπαίκτη του Γιάννη Ιωαννίδη, συνοδοιπόρους στο τερέν τον παλιοφιλο απο την εποχή της Αναγέννησης Βαγγέλη Αλεξανδρή, τους Ανανιάδη, Παραμανίδη, Σκόνδρα, και αυτόν να οδηγεί τον Άρη απο νίκη σε νίκη με μέσο όρο 37 πόντων την εποχή που δεν υπήρχε τρίποντο, το πρωτάθλημα ντύθηκε στα κιτρινόμαυρα για πρώτη φορά απο το 1930.

Ο Παπαγεωργίου ήταν ο βασιλιάς και χωρίς φυσικά να το γνωρίζει έβαλε το δικό του λιθαράκι στην απόκτηση του Νίκου Γκάλη. Στην Θεσσαλονίκη έκαναν σχέδια για την συνεργασία των δύο σούπερ σκόρερ αλλά η μοίρα στάθηκε άδικη για τον Χάρη. Ήταν μόλις 26 χρονών στο απόγειο της καριέρας του όταν υπέστη μερική ρήξη αχίλλειου τένοντα με συνέπεια να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για σχεδόν τρία χρόνια. Νιώθοντας σαν θηρίο στο κλουβί και πιεζόμενος απο τους παράγοντες της ομάδας, υποτροπίασε δύο φορές στο τραυματισμένο του πόδι χωρίς ουσιαστικά να καταφέρει να επανέλθει στα προ τραυματισμού του επίπεδα. Το 82 θα αποχωρήσει απο τον Άρη με εισήγηση του Ίβκοβιτς που τον θεωρεί τελειωμένο και εκείνος πληγωμένος αλλά και πεισμωμένος θα επιστρέψει στα γήπεδα το 1983 αγωνιζόμενος στη Β εθνική κατηγορία με τον Φαίακα Κερκύρας.

Τελικά το 1985 γύρισε στον αγαπημένο του Άρη για την τιμητική αποστρατεία κατακτώντας δύο ακόμα πρωταθλήματα με τον "Αυτοκράτορα". Ο Παπαγεωργίου είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση αθλητή που πραγματικά αδικήθηκε επειδή αγωνίστηκε σε μία περίοδοπου το μπάσκετ ήταν ημιεπαγγελματικό σε όλα τα επίπεδα. Ήταν ίσως ο καλύτερος σουτέρ της εποχής του και οι 40ρες που πετύχαινε αφειδώς αυτός ο γεννημένος σκόρερ επιτεύχθηκαν χωρίς να υπάρχει η γραμμή των 6.25 μέτρων. Τηρουμένων των αναλογιών τολμώ να γράψω πως εν συγκρίσει με το "Άγιο Χέρι" του Οσκάρ, ο Χάρης Παπαγεωργίου ήταν το "Χρυσό Χέρι" του ελληνικού μπάσκετ...