ΤΖΙΝΟΜΠΙΛΙ ΜΑΝΟΥ (GINOBILLI MANU)

Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1977. Έχει ύψος 1,98 και αγωνιζοταν στην θέση του Shooting guard. Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα από την Andino Sport Club (1995-96) σε ηλικία 18 ετών. Και πολυ γρήγορα κέρδισε τις εντυπώσεις. Το 1996 μεταγράφεται στην Estudiades Bahia de Blanca (1996-98) όπου με τις εμφανίσεις του θα κερδίσει τα βλέμματα από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Το 1998 θα αγωνιστεί για πρώτη φορά στην Ευρώπη με την φανέλα της Reggio Calabria (1998-2000) στην δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας, σε μία ομάδα όπου θα έχει συμπαίκτες τον Brentt Scott (ΓΣΛ, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ), τον Christian Welp αλλά και τον Bryan Oliver ( Απόλλων Πάτρας) με τους οποίους φυσικά και θα κερδίσουν την ανοδο στην 1η κατηγορία. Την ανακάλυψη όμως του Αργεντίνου βιρτουόζου πρέπει να πιστωθεί ο προπονητής της Ρέτζιο τότε, Gaetano Gabbia. O νεαρός Μανού ξεχώριζε στην Α2, ξεχωρίζει και στην Α1 και στην τελευταία του χρονιά με την Ρέτζιο μετράει πάνω από 17 πόντους ανά αγώνα. Ήδη βέβαια από το καλοκαίρι του 1999 οι San Antonio Spurs έχουν ρίξει τα δίχτυα τους στην αγορά της Ευρώπης και έχουν επιλέξει τον παίκτη από την Α2 στο νούμερο 57 του ντραφτ.

Το 2000 θα βρεθεί από την Ρέτζιο στην Kinder Bologna (2000-02) η οποία τότε είναι από τις υπερδυνάμεις τόσο του Ιταλικού μπάσκετ όσο και τις Ευρώπης. Εκεί θα βρει έναν προπονητή πραγματικό μέντορα, τον Ετόρε Μεσίνα, αλλά και μία παρέα από συμπαίκτες (Γιάριτς, Σκονοκίνι, Ριγκοντό, Σμόντις) που μπορούν να οδηγήσουν την ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης. Ήδη από την πρώτη τους σεζόν θα κατακτήσουν τα πάντα, κάνοντας tremble (2001), με τον Μανού να είναι πολυτιμότερος παίκτης τόσο του Ιταλικου πρωταθλήματος όσο και των τελικών της Ευρωλίγκα. Η επόμενη χρονιά βέβαια δεν θα είναι εξίσου πετυχημένη αφού θα αρκεστούν απλά στο κύπελλο (2002), με τον Τζινόμπιλι ωστόσο να κατακτάει εκ νέου τον τίτλο του MVP του Ιταλικού πρωταθλήματος. Αν το καλοσκεφτείτε δεν είναι τα νούμερά του που είναι τρομακτικά αλλά η ικανότητά του να δίνει στα παιχνίδια που αγωνίζεται την αίσθηση ότι η ομάδα του δεν πρόκειται να χάσει. Στα δύο χρόνια στην Βίρτους οι αριθμοί του ήταν γύρω στους 15-16 πόντους ανά αγώνα, με αρκετά μέτριο ποσοστό στα τρίποντα. Κι όμως κανείς στην Ευρώπη δεν είχε αμφιβολία ότι ο Μανού ήταν ο κορυφαίος. Και είχε έρθει η ώρα να το μάθει και ο υπόλοιπός κόσμος.

Το καλοκαίρι του 2002 είναι ένα καλοκαίρι που οι Αμερικανοί θα θυμούνται για πάντα. Όσοι δηλαδή ασχολούνται με το μπάσκετ. Μέσα στο σπίτι τους, στην μπασκετικότατη Ιντιανάπολη, για νιώσουν για πρώτη φορά μετά από χρόνια ότι το μπάσκετ πέρα από τις ΗΠΑ αναπτύσσεται. Και ο πρώτος που θα τους κάνει να το καταλάβουν θα είναι ο Μανού και η παρέα του. Στην μεγάλη Αργεντινή που κέρδισε την αγάπη όλου του κόσμου αγωνιζόντουσαν πολλοί εξαιρετικοι παίκτες. Ο Σκονοκίνι, ο Σκόλα, ο Ομπέρτο, ο Σάντζεθ, ο Νοτσιόνι. Οδηγός τους όμως ήταν ο νεαρός ακόμη Μανού. Έτσι στις 4 Σεπτεμβρίου του 2002, η ΗΠΑ θα γνωρίσουν την ήττα για πρώτη φορά από την εμφάνιση των επαγγελματιών της dream team το 1992. Θύτης? Ο μεγάλος Αργεντίνος, που ήταν πρώτος σκόρερ σε εκείνο το παιχνίδι. Οι ΗΠΑ βέβαια αργότερα θα ηττηθούν και από Σερβία και Ισπανία, αλλά η πρώτη κατραπακιά άνηκε σε αυτά τα παιδιά. Μια Αργεντινή η οποία έφτασε εκείνο το φθινόπωρο μέχρι την δεύτερη θέση στον κόσμο (2002), χάνοντας τον τελικό στην παράταση. Και ότι δεν κατάφεραν να κάνουν το 2002, θα το κάνουν το 2004 στους Ολυμπιακούς όπου και ήταν πραγματικά ασταμάτητοι.

Πίσω στο συλλογικό μπάσκετ, οι Spurs δεν άφησαν να περάσουν απαρατήρητες οι εμφανίσεις του νεαρού Αργεντίνου με την εθνική ομάδα της χώρας του, και έτσι το καλοκαίρι του 2002 θα κάνουν χρήση των διακαιωμάτων του και θα τον αποκτήσουν ξεκινώντας - χωρίς τότε να το γνωρίζουν - μία από τις πιο αγαπητές σύγχρονες ομάδες. Από την πρώτη του χρονιά θα πέσει στα βαθειά και θα κολυμπήσει με άνεση. Πρωτάθλημα και καλύτερα πεντάδα των rookie το 2003. Και από εκεί και πέρα για 8 σεζόν θα είναι αυτός που θα έρχεται πολλές φορές από τον πάγκο αλλά θα είναι πιο βασικός από τους βασικούς. Αγωνίζεται περίπου 30 λεπτά το παιχνίδι και οδηγεί μαζί με την υπόλοιπη παρέα (Ντάνκαν, Πάρκερ, Πόποβιτς) τους Σπερς σε τελικούς ή τίτλους (2003,2005,2007,2014). Το 2008 αναδυκνείεται καλύτερος 6ος παίκτης του ΝΒΑ (2008), ενώ κερδίζει την συμμετοχή του σε δύο All Star αλλά και δύο τρίτες καλύτερες ομάδες του ΝΒΑ. Βελτιώνει κάθε χρόνο το μέτριο αρχικά ποσοστό του στα τρίποντα και την σεζόν 2007-08 σημειώνει 19.2 πόντους ανά αγώνα. Στην κανονική διάρκεια, καθώς στα πλέι οφ είναι κατά κανόνα ακόμη καλύτερος. When the goings get tough, the tough get going λένε οι Αμερικανοί και ο Μανουντόνα (το αγαπημένο μου παρατσούκλί του) είναι σίγουρα πολύ σκηρός μπασκετικά. Από το 2011 και μετά, ο χρόνος κάνει εμφανή τα σημάδια του και ο Αργεντίνος άσσος επιστρέφει στον περιορισμένο χρόνο συμμετοχής του με περίπου 20 λεπτά ανά αγώνα. Αυτό όμως δεν τον αποτρέπει από το να είναι και πάλι πρωταγωνιστής με τις ενέργειές του. Μετά από τους άτυχους τελικούς του 2013, όπου και χάσαν για ένα σουτ ή μια λανθασμένη επιλογή στην άμυνα, το 2014 θα κατακτήσουν ένα παλικαρίσιο τίτλο. Ένα τίτλο που θα έπρεπε να τραγουδιστεί με την λεζάντα "τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη" καθως όλη η παρέα έχει ποια μεγαλώσει και ο ίδιος ο Μανού είναι ήδη 37. Βέβαια αυτός ο τίτλος ήταν αυτός που καθιέρωσε τους Spurs ως μία από τις κορυφαίες ομάδες που έχουμε δει ποτέ. Κάθε χρόνο από τότε, όλοι μας σκεφτόμαστε ότι θα είναι η τελευταία του σεζόν στα παρκέ και αυτή είναι η κοινή λογική. Όμως ο ίδιος καθε χρόνο θα μας διαψεύδει, μέχρι το καλοκαίρι του 2018. Τότε είναι που ο μεγάλος Αργεντίνος, σε ηλικία 41 ετών θα ανακοινώσει την απόσυρσή του από την ενεργό δράση αφήνωντας πίσω του όμως μία τεράστια παρακαταθήκη με 16 γεμάτες σεζόν στο ΝΒΑ και άλλες 6 πριν από αυτό. Συνολικά, στην εν Αμερική καριέρα του αγωνίστηκε σε 1,057 παιχνίδια κανονικής περιόδου με περίπου 13,3 πόντους ανά αγώνα. Τα νούμερα του δεν ειναι τα πιο εντυπωσιακά. Στατιστικά, σε πλατφόρμες σύγκρισης βγαίνει να έχει παρόμοια καριέρα με τους Jeff Hornacek και Terry Porter. Μπορεί κάποιος αλήθεια να το πιστέψει αυτό? Είναι κάποιοι παίκτες που δεν χτίζουν τον μύθο τους με νούμερα. Τον χτίζουν με ενέργειες, χαμόγελα, δηλώσεις και τίτλους. Και ο μεγάλος Μανού είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Την Πέμπτη 28 Μαρτίου του 2019, οι Spurs απέσυραν την φανέλα με το νούμερο 20, η οποία θα βρίσκεται για πάντα κρεμασμένη στην οροφή του ΑΤ&Τ Center και κανείς άλλος δεν θα την ξαναφορέσει. Γιατί απλά, κάποια πράγματα στην ζωή είναι μοναδικά. Όπως ο Μανού Τζινόμπιλι!!!

 Άλλα κείμενα για τον Τζινόμπιλι στο basketbook.gr:

ΜΑΝΟΥ: Ο ΗΡΩΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΠΑΊΚΤΗΣ