ΜΕΣΙΝΑ ΕΤΟΡΕ (MESSINA ETTORE)

Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1959. Από πολύ νεαρή ηλικία ακολούθησε τα βήματα μίας πολύ απαιτητικής προπονητικής καριέρας αφού μόλις στα 30 του χρόνια θα αναλάβει τις τυχες της Ιταλικής Virtus Bologna (1989-1993), μία ομάδας που είναι σε ανοδική πορεία και πρόκειται τα επόμενα χρόνια να πρωταγωνιστίσει στο Ευρωπαικό μπάσκετ. Αυτό βέβαια δεν ήταν άσχετο από τον νεαρό Έκτορα, ο οποίος στην πρώτη του θητεία στην Ιταλική ομάδα θα κατακτήσει ενα πρωτάθλημα (1993), ένα Κύπελλο (1990) αλλά και το κύπελλο Κυπελλούχων του 1990, σε έναν τελικό που αντίπαλος του προπονητής θα είναι ο George Karl της Ρεάλ Μαδρίτης. Η Μπολόνια θα νικήσει την Ισπανική κραταιά δύνάμη με 79-74 με 29 πόντους του Michael Ray Richardson και ο Μεσίνα θα ανοίξει λογαριασμό με τους Ευρωπαικούς τίτλους.

Το 1993 θα αποχωρήσει απο την Ιταλική ομάδα καθώς τον καλεί η πατρίδα. Θα αναλάβει τα ηνία της εθνικής ομάδας της Ιταλίας (1993-97) την οποία και θα οδηγήσει στο ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ το 1997. Επιστροφή στους συλλογικούς πάγκους μετά το μετάλλιο, στην αγαπημένη του Μπολόνια (1997-02). Πιο έμπειρος και πιο έτοιμος προπονητικά, στο δεύτερό του πέρασμα από την Ιταλική ομάδα θα σαρώσει τα πάντα και θα καθιερωσει την Ιταλική ομάδα στην ελίτ του Ευρωπαικού μπάσκετ. Τελικός απόλογισμός 5ετίας, δύο Πρωταθλήματα, 2 Πρωταθλητριών (1998, 2001) και 3 Κύπελλα. Σε αυτό το διάστημα περάσαν από τα χέρια του τεράστιοι φθασμένοι παίκτες όπως ο Ντανίλοβιτς, ο Σάβιτς αλλά και παίκτες που είτε τους ανακάλυψε είτε τους καθιέρωσε ο Ιταλός μετρ της προπονητικής όπως ο Ματίας Σμόντις, ο Μανου Τζινόμπιλι, ο Αντουάν Ριγκοντό και  ο Μάρκο Γιάριτς.

Το 2002 θα αλλάξει πόλη αλλά όχι και χώρα καθώς θα διαδεχθεί στον Μαρκ ΝτΑντονι στην τεχνική ηγεσία της Μπενετόν Τρεβίζο (2002-2005), όπου και θα συνεχίσει να κατακτάει τίτλους αλλά και να εμφανίζεται στα final four του Πρωταθλητριών. Πιο συγκεκριμενα στο Τρεβίζο πανηγύρσε 3 κύπελλα αλλά και ένα Πρωτάθλημα. Ήδη έχει καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρωπη και έρχεται η στιγμή για την μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του, την ηλεκτική καρέκλα της ΤΣΣΚΑ Μόσχας (2005-2009). Στην Ρωσική ομάδα, πέραν των αυτονόητων 4 Πρωταθλημάτων και κυπέλλων θα κατακτήσει και δύο φορές την Euroleague (2006 , 2008) στηριζόμενος σε έναν κορμό παίκτών που αποτελούνταν από τους Χόλντεν, Λάνγκτον, Σμόντις και Παπαλουκάς. Και αν αυτό φαντάζει μικρό, σκεφτείτε πόσους αυτονόητους Ευρωπαικούς τίτλους κέρδισε η Ρώσικη ομάδα από το 2008 και μετά.

Η πρόκληση της Μόσχας στέφεται με επιτυχία και ακολουθεί μία ακόμη μεγαλύτερη. Η Ρεάλ Μαδρίτης (2009-11). Μία «Βασίλισσα» που έχει για πολλά χρόνια μείνει χωρίς στέμμα καθώς έχει μείνει μακριά από τίτλο από το 1995 ενώ τα τελευταία χρόνια δεν έφτανε ούτε μέχρι το Final Four. Την πρώτη του χρονιά θα βρει μία σχεδόν έτοιμη ομάδα την οποία δεν θα καταφέρει να οδηγήσει σε κάποιον τίτλο, ενώ στην Ευρωλίγκα θα αποκλειστεί στα play off από την Μπαρτσελόνα. Την επόμενη όμως χρονιά θα κάνει ριζικές αλλαγές. Θα αποκτήσει τον Άντε Τόμιτς από την Κροατία, θα ανεβασει στην πρώτη ομάδα τον Νίκολα Μίροτιτς ενώ θα πείσει τον Σέρχι Ροντρίγκεθ να γυρισει από το ΝΒΑ. Μαζί με το ήδη υπάρχον υλικό (Γιουλ, Ρέγιες) και την προσθήκη 1-2 ποιοτικών ξενων η ομάδα είναι έτοιμη να φτάσει μέχρι το τέλος. Η αποκλεισμός της στον ημιτελικό από την Μακάμπι ήταν μία έκπληξη, ευχάριστη για το Ελληνικό μπάσκετ αφού ο Παναθηναικός είχε έυκολότερο έργο απέναντι στην «ομάδα του λαού». Και πάλι δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο τίτλο αλλά και μόνο η επιστροφή στην ελίτ του Ευρωπαικού μπάσκετ πρέπει να θεωρείται επιτυχια.

Όμως ο Ετόρε δεν είναι άνθρωπος που βολεύεται εύκολα, ετσι αναζητώντας νέους ορίζοντας θα κάνει το πρώτο ταξίδι για την μπασκετική γη της επαγγελίας, το ΝΒΑ, όπου και θα λειτουργήσει μία χρονιά ως σύμβουλος των Los Angeles Lakers (2011-12). Θα ακολουθήσεη η επιστροφή στην Ευρώπη και την ΤΣΣΚΑ (2012-14), όπου αυτήν την φορά δεν κατάφερε να πάρει τον μεγάλο τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης. Ίσως τότε να κατάλαβε ότι το μπάσκετ αλλάζει ή ότι η Αμερική του ταιριάζει πιο πολύ. Έτσι από το 2014, κάθεται στον πάγκο των Σπερς (2014-...), δίπλα σε έναν από τους μεγαλύτερους προπονητές της εποχής μας, τον Γκρεγκ Ποποβιτς, εκτελώντας χρέη βοηθού. Αυτός ξέρει, αυτός είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του. Παράλληλα για μία διετία κάθησε στον πάγκο της εθνικής Ιταλίας (2015-17). Συνολικά στην καριέρα του μέχρι τώρα έχει κατακτήσει αρκετά εγχώρια πρωταθλήματα και κύπελλα ενώ έχει κατακτήσει 4+1 φορές την κορυφή της Ευρώπης. Τέσσερις φορές με το Πρωταθλητριών και άλλη μία με το Κυπελλούχων. Καθόλου άσχημα ε?