ΧΑΡΝΤΑΓΟΥΕΙ ΠΕΝΙ (HARDAWAY PENNY)

Εάν την δεκαετία του 1990 έμπαινες μέσα σε ένα παιδικό δωμάτιο, κάποιοι παιδιού που σε κάποιο μέρος της Ευρώπης ή της Αμερικής είχε αποφασίσει πως το μπάσκετ ήταν το αγαπημένο του άθλημα, θα εβλεπες σίγουρα αφίσες του Magic και του Jordan σωστά? Σωστά αλλά όχι μόνο.

Έχοντας ξεπεράσει μόλις το σοκ της απόσυρσης του Magic το 1992 (αλλά και της επώδυνης για του απανταχού φαν του επιστροφής του το 1994), βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα δεύτερο ακόμη πιο δυνατό σοκ για την ευαίσθητη παιδική ψυχή μας. Ο MJ θα ανακοινωνε σε μία συνέντευξη τύπου , μία μαύρη μέρα ομολογουμένως, την απόφασή του να αποσυρθεί γιατί δεν έβρισκε λέει ενδιαφέρον στο παιχνίδι. Το εξώφυλλο των επόμενων ημερών του Sports Illustrated με ένα τεράστιο “Why?” ήταν μία ακόμη τραυματική εμπειρία. Μια εμπειρία όμως που φάνηκε να απαλύνεται από ένα λεπτό παιδάκι που ακόμη δεν είχε κλείσει τα 22, όμως έκανε κάτι παραπάνω από θραύση στο κολλεγιακό πρωτάθλημα. Μόλις στην δεύτερη σεζόν του, οι αναλυτές είχαν δει ήδη αρκετά για να τον χαρακτηρίσουν ως τον επόμενο Magic Johnson, σε μία πιο αθλητική version του. Και από την πρώτη κιόλας ημέρα του στο πρωτάθλημα, οι τοίχοι των δωματίων μας αποκτούσαν πάλι λόγω ύπαρξης. Το όνομα αυτού φυσικά Penny Hardaway.

Γεννημένος στις 18 Ιουλίου του 1971 ,μεγαλωμένος με την γιαγιά του, και έχοντας ήδη από τα 20 του μία σφαίρα στο πόδι όταν και έπεσε θύμα ληστείας, είχε βάλει από νωρίς σκοπό να τρελάνει τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Και μα την αλήθεια το έκανε. Εκλιπόντος του Jordan θα κάνει ενα καταπληκτικό δίδυμο με τον Shaquille O Neal, δημιουργώντας για μία και μοναδική φορά στην ιστορία των Magic προσδοκίες για την κατάκτηση ενός τίτλου. Με ύψος λίγο πανω από δύο μέτρα και αθλητικότητα άλτη ύψους έδινε κάθε βράδυ μία παράσταση φινέτσας αλλά και αθλητικότητας. Δυστυχώς αυτό το λεπτεπίλεπτο και γεμάτο χάρη κορμί ήταν αυτό που επρόκειτο να τον πληγώσει και να μην τον αφήσει να κάνει την καριέρα που όλοι περίμεναν από αυτόν. Ήδη από την δεύτερή του χρονιά κερδίζει θέση βασικού στο All-Star Game αλλά και στην πεντάδα των καλύτερων παικτών της σεζόν στο ΝΒΑ. Τα νούμερά του? Λίγο πάνω από 20 πόντους και 7 ασίστ σε ένα ΝΒΑ που σιγά σιγά έριχνε τον ρυθμό του και όταν στο ίδιο γήπεδο είχε τον μεγάλο Shaq να παίρνει την μερίδα του λέοντος από τις μπάλες στην επίθεση. Και αν αυτό δεν είναι κάτι που να σε κάνει να τον θυμάσαι, το 1994-95 έκανε δύο πράγματα που θα τον έβαζαν στο πάνθεον του Αμερικανικού μπάσκετ με δάφνες μοναδικότητας. Κανένα από τα δύο δεν εξαρτιόταν αποκλειστικά από αυτόν αλλά και τα δύο ήταν δείγμα του μεγαλείου του.

Αρχικά σε μία από τις σειρές που δεν ξεχνάς, ο Penny και η παρέα του γίναν η μοναδική ομάδα στα 90ς που υποχρέωσε τον Michael Jordan σε ήττα και αποκλεισμό σε σειρά πλέι οφ, αφού τον Μάρτιο του 1995, ο θεός του μπάσκετ που από εκεί ψηλά μας βλέπει όλους και ακούει τις προσευχές μας, έστειλε το καλυτερό παιδί του πίσω στην μεγάλη λίγκα, μετά από δύο χρόνια περιπλάνησης στον ανούσιο κόσμο του baseball. O MJ ήταν λοιπόν και πάλι εκεί για να πάρει το πρωτάθλημα όπως τα παιδαρέλια από το Orlando είχαν αντίθετη άποψη. Εκείνη ήταν μάλιστα και η σειρά που ο Penny κέρδισε το δεύτερο γαλόνι του αφού έγινε ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του αθλήματος που ο Jordan φόρεσε τα παπούτσια του. Σκεφτείτε το, είστε κοντά στα 25, 2 χρόνια στο ΝΒΑ και σε ένα παιχνίδι μεταξύ σας ο Michael Jordan εμφανίζεται με το καινούργιο μοντέλο παπουτσιών που η Nike έχει λανσάρει με το όνομά σας. Ανατριχίλα. Βέβαια όπως είδαμε και πιο πριν ο Πεννυ δεν μάσησε από αυτό και δεν σεβάστηκε παραπανω από όσο έπρεπε τον κύριο με το νούμερο 45 στην πλάτη (το νούμερο του MJ στο Baseball που στην αρχή φορούσε και στο μπάσκετ). Ο ενθουσιασμός των Αμερικανών δημοσιογράφων μάλιστα ήταν τόσο μεγάλος που έφτασαν στο σημείο να βγάλουν άρθρο με τίτλο "Move Over Michael, it s Penny league now". Χμμμμ...Κάτι τέτοια βέβαια ήθελε ο Jordan για να πάρει άλλα τρία. Δεν είχε κίνητρο? Μόλις του δώσατε και ευχαριστούμε γι αυτό...

Και αν νομίζετε ότι το παραμύθι του Penny σταματάει εκεί είστε σίγουρα γελασμένοι αφού ο Θεός, ο κανονικός αυτήν την φορά και όχι του μπάσκετ, του χάρισε ακόμη δύο μαγικές σεζόν και ακόμη δύο συμμετοχές σε All Star Game. Μέχρι το 1997 ο Penny, με τον Σακ ή χωρίς, σκοράρει ακατάπαυτα και κάνει τις πωλήσεις από τις φανέλες του ανάρπαστες. Εάν ρωτήσετε 100 ανθρώπους στην Ελλάδα τίνος την φανέλα είχαν από εκείνα τα χρόνια η πιθανότητα το Penny να είναι πάνω από θρύλους του αθλήματος όπως ο Pippen, o Stockton και ο Malone είναι πάρα πολύ μεγάλη. Όλα αυτά βεβαια χωρίς εν τέλει κάποιον τίτλο αφού στα χρόνια της απουσίας του MJ έβρισκε μπροστά του τον Hakeem και μετά την ανίκητη αρμάδα των Bulls. Ο Σακίλ χρόνια μετά προσπαθούσε να μας πείσει ότι το δίδυμο αυτού με τον Penny ήταν εφάμιλλο του Magic με τον Kareem απλά δεν κράτησε αρκετά. Η αλήθεια είναι ότι απλά υπερβάλλει αφού οι δύο τους δεν κατάφεραν να αποδείξουν μέσα στο γήπεδο αυτόν τον χαρακτηρισμό. Ίσως έφταιγε η κακιά στιγμή ή η ατυχία αλλά σίγουρα το μόνο που κατάφεραν ήταν να μας αφήσουν με ένα μεγάλο γιατί.

Από το καλοκαίρι του 1997 και μετά κάνει την εμφάνισή του ο χειρότερος εφιάλτης στα όνειρα του Penny. Αυτή η μπασκετική κατάρρα που μας στέρησε πολλά από τα αγαπημένα μας παιδία όπως ο Grant Hill, για περισσότερα χρόνια ο Larry Bird, o Bill Walton ακόμη και ακόμη και ένα κομμάτι του Bernard King. Εντάξει, όλοι περνάν από δύσκολες στιγμές με τραυματισμούς αλλά ο Penny το παράκανε. Μέχρι το 2007 οπότε και θα αποσυρθεί θα έχει μόλις μία πραγματικά γεμάτη χρονιά, την σεζόν 2001-02, όταν και μας έδωσε το τελευταίο δείγμα του τεράστιους ταλέντου του φορώντας αυτήν την φορά τα μωβ των Suns. Ας μην προτρέχουμε όμως, για να φτασει εκεί προηγήθηκαν δυο «μοναχικές» σεζόν χωρίς τον Σακίλ, όπου όντας πρώτο βιολί πλέον στην ομάδα του κατάφερε να την οδηγήσει τα πλέι οφ. Το καλοκαίρι του 1999 οι Magic κουρασμένοι από τους συνεχείς τραυματισμούς του θα τον ανταλλάξουν με τους Danny Manning και Pat Garrity. Στην Αριζόνα θα συνθέσει ένα καταπληκτικό δίδυμο με τον Jason Kidd, το οποίο θα χαρακτηριστεί ως το BackCourt2000. Εκτός όμως από συμπαίκτες και παικταράδες δυστυχώς είχαν και κοινά χούια καθώς και ο Kidd εκείνη την χρονιά ταλαιπωρήθηκε πολύ από τραυματισμούς με κορυφαία στιγμή την επιστροφή του Kevin Johnson μετά από τριετή αγωνιστική απραξία για να μην αφήσει τους Suns χωρίς άσσο. Αυτή ήταν και η στιγμή που ο αμφιλεγόμενος Kevin, πιστός στρατιώτης των Suns εξιλεώθηκε απέναντι προς όλους τους φιλάθλους της αγαπημένης του ομάδα για το γενικά underachieving παιχνίδι του όταν η μπάλα έκαιγε. Όσο για τον Penny? Τελευταία χρονιά με αξιοπρεπή νούμερα. Θα ακολουθήσουν άλλες 7!!! στις οποίες θα παλεύει να βρει τον εαυτό του.

Την σεζόν 2000-01 ο θα την αφιερώσει στην περιποίηση του ταλαιπωρημένου του αριστερού γονάτου και θα την χάσει σχεδόν ολόκληρη κάνοντας επεμβάσεις μικροκαταγμάτων. Μία επάμβαση που το μακρινό ιατρικά 2000 θα μπορούσε εύκολα να σημαίνει το τέλος της καριέρας για έναν αθλητή. Λίγο το πείσμα, λίγο το ελαφρύ σκαρί του, που όμως δεν κατάφερνε να τον προφυλάξει από τις κακουχίες, και ο Penny θα επιστρέψει την σεζόν 2001-02 για να μας δώσει ένα τελευταίο πλήρες δείγμα του ταλέντου του. Εμφανώς λιγότερο αθλητικός μετά από τις επεμβάσεις, αλλά με πρωτόγνωρη διάρκεια θα αγωνιστεί για 80 παρακαλώ παιχνίδια αλλά με νούμερα που σε τίποτα δεν θύμιζαν Penny. Σε αυτό βέβαια φταίει και η προσθήκη στο backcourt των Suns ενός ακόμη παίκτη που παίζει με την μπάλα στα χέρια του αντί του πασέρ Kidd, του Stephon Marbury.

Από εκεί και πέρα η καριέρα του μικρή σημασία έχει. Το κακό είχε ήδη γίνει. Μέχρι το 2004 παραμένει στους Suns, από το 2004 έως το 2006 θα βρεθεί στους Knicks ενώ το 2007 θα αγωνιστεί μόλις για μερικούς μήνες με την φανέλα των Heat. Η λέξη μερικούς είναι λίγο υπερβολή αφού δεν έβγαλε Χριστούγεννα στην ομάδα της California, όπου βέβαια είχε την ευκαιρία να βρεθεί ξανά συμπαίκτης με τον Σακ, και αυτό μάλλον είναι κάτι που δεν ανταλλάσσεται ούτε είναι ασήμαντο όσο λίγο και να κράτησε.

Όπως και να έχει, το είπαμε και θα το ξαναπούμε, και γράψαμε αυτές τις λίγες γραμμές επειδή νοσταλγούμε αλλά και επειδή μας το ζητήσατε. Όσο μικρή και αν ηταν η κορυφαίου επιπεδου καριέρα του, ο Penny θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μας ως ο παίκτης που απάλυνε το πόνο της απόσυρσης των μεγάλων και μας έκανε να ελπίζουμε ότι ο επόμενος GOAT ήταν κοντά. Εκείνο το ψιλόλιγνο και αέρινο κορμί που κάρφωνε και έτρεχε με τεραστια χάρη. Ο άνθρωπος που έκανε πόστερ τον Μαλόουν (και πολλούς ακόμη), ο άνθρωπος που κέρδισε τον MJ σε playoff. Για όσο κράτησε λοιπόν η μαγεία του, γιατί ήταν ένας πραγματικός Orlando Magic, ένα μόνο πράγμα έχουμε να πούμε. Ευχαριστούμε!!!