IL MIRACOLO DI CASERTA

Ο Antonello Riva στην εκπομπή Restart Basketball μας είπε ότι το παιχνίδι που θα ήθελε να παίξει ξανά είναι το Game 5 των Τελικών του 1991 ανάμεσα στην Olimpia Milano και την Caserta. Πάμε όμως να δούμε πως οδηγηθήκαμε σε αυτό το ιστορικό παιχνίδι.

Το 1990 έφερε έναν αέρα αλλαγής και ταυτόχρονα ένα οριστικό τέλος εποχής για την μυθική ομάδα του Milano που κυριάρχησε σε Ιταλία και Ευρώπη στην δεκαετία του 1980. Τα προβλήματα είχαν αρχίσει από την προηγούμενη σεζόν (1989-90) όταν η Milano αποκλείστηκε στο Top-16 από την Viola Reggio Calabria και τελείωσε άδοξα την σεζόν. Και κάπως έτσι, οι τρεις πυλώνες της αποχώρησαν. Ο Meneghin πήγε στην Trieste, ο McAdoo στην Forli και ο Mike D'Antoni, αφότου πρώτα δοκίμασε με την φανέλα της Squadra Azzura, αποφάσισε να κρεμάσει την φανέλα του και να αντικαταστήσει τον Franco Casalini ως ο νέος προπονητής της Milano. Πλέον μόνο τέσσερις παίκτες είχαν μείνει από το ρόστερ της Γάνδης που έφτασε στο repeat: Piero Montecchi, Massimiliano Aldi, Riccardo Pittis και Fausto Bargna. Σε αυτό το ρόστερ προστέθηκαν οι Antonello Riva και ο πρώην NBAer Jay Vincent, ο οποίος ήρθε από τους Los Angeles Lakers. Βασικός center ήρθε ο Cozell McQueen, ο οποίος είχε τρία πετυχημένα χρόνια στην Napoli, ενώ το βάθος του πάγκου στηρίχθηκε στα νέα παιδιά που βγήκαν από τις ακαδημίες: Fabrizio Ambrassa, Paolo Alberti, Andrea Blasi.

Ιστορικές αλλαγές ωστόσο έλαβαν χώρα και στην πόλη της Καμπανίας το καλοκαίρι του 1990. Μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια η Caserta δεν θα συνέχιζε με τον Oscar Schmidt και τους 35 πόντους του ανά αγώνα, ενώ αποχώρησαν και οι Georgi Glouchkov, Franco Boselli και Fulvio Polesello. Πλάι στα δύο "διαμάντια" της ομάδας, τον Nando Gentile και τον Vincenzo Esposito, προστέθηκαν δύο Αμερικανοί περισσότερο ουσίας και όχι τόσο ονόματος. Στην θέση του PF ήρθε ο Tellis Frank, παίκτης που έπαιξε δύο σεζόν στους Golden State Warriors και μία στους Miami Heat ενώ στην θέση του Center οι Bianconeri επέλεξαν έναν ψηλό που έπαιζε στους New Jersey Nets με εξωγηπεδικά θέματα που ωστόσο έμελλε να γράψει ιστορία στα Ευρωπαϊκά παρκέ, ο Charles Shackleford. Την πεντάδα συμπλήρωνε ο πάντα σκληροτράχηλος "Σάντοκαν", Sandro Dell'Agnello. Στον πάγκο θα μοιράζονταν λίγα λεπτά συμμετοχής οι Sergio Donadoni και Massimiliano Rizzo και παίκτες από τις ακαδημίες όπως Tufano, Faggiano, Fazzi.

Στην Regular Season η Milano τελείωσε στην πρώτη θέση με 42 πόντους ενώ η Caserta στην δεύτερη με 40 πόντους. Στα μεταξύ τους παιχνίδια η Caserta κέρδισε εντός έδρας με 106-105 σε παιχνίδι που κρίθηκε στην παράταση ενώ η Milano κέρδισε εύκολα στο νέο της σπίτι, το Mediolanum Forum (τότε Assago Forum) με 91-70. Με αυτόματη πρόκριση στα προημιτελικά των Playoffs λόγω κατάταξης η Milano έφτασε στους Τελικούς της Serie A περνώντας τόσο από την Trieste με 2-1 όσο και από την Roma με 2-0, με την Caserta να περνάει τόσο από την Scavollini Pesaro όσο και την Virtus Bologna στο τρίτο παιχνίδι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το μεγάλο φαβορί για το Scudetto ήταν η Milano από όλες τις απόψεις. Είχε τερματίσει πρώτη, είχε σκουπίσει την πλούσια Roma των Radja-Cooper και το σημαντικότερο? Είχε 20 σερί νίκες εντός έδρας... Η σειρά των Τελικών ξεκίνησε το Σάββατο στις 11/5/1991 με την Milano να κερδίζει μέσα στο Assago Forum με 99-90, θέλοντας να βάλει τις βάσεις από νωρίς. Μόνο που η Caserta απάντησε άμεσα τρεις μέρες μετά στο Pala Maggio κερδίζοντας με 94-80, με τους Gentile και Esposito να κάνουν ό,τι θέλουν, σημειώνοντας από 24 πόντους έκαστος. Στην επιστροφή στο Forum η Milano επικράτησε άνετα με 87-72 με το μοναδικό θετικό στοιχείο για τους Bianconeri να είναι η "αφύπνιση" του Shackleford, ο οποίος είχε 24 πόντους. Στο τέταρτο παιχνίδι ο Dell'Agnello ήταν συγκλονιστικός, έχοντας 29 πόντους και 10 ριμπάουντ (12/13 σουτ με δύο τρίποντα), οδηγώντας την ομάδα του στην νίκη με 93-81, ισοφαρίζοντας την σειρά σε 2-2.

Και φτάνουμε στο πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι. 21 Μαΐου 1995, ημέρα Τρίτη. 11.450 θεατές κατακλύζουν το Forum, έτοιμοι για να πανηγυρίσουν τον τίτλο. Μόνο που οι αντίπαλοι τους είχαν διαφορετική άποψη... Ορμώμενη από την προηγούμενη εντός έδρας της νίκη, η Caserta ξεκίνησε με ένα 15-2 σερί, εκμεταλλευόμενη τα λάθη των παικτών της Olimpia. Ακόμα και όταν οι γηπεδούχοι άρχισαν να βάζουν τα σουτ, ο Sandrokan ήταν εκεί για να κρατήσει την ομάδα όρθια. Ο Tellis Frank ήταν καταλυτικός στην άμυνα ενώ ο Shackleford έκανε ό,τι ήθελε απέναντι στον Cozell McQueen. Το ημίχρονο έκλεισε με σκορ 39-43 υπέρ των φιλοξενούμενων. Στο 27ο λεπτό ο Vincenzo Esposito παθαίνει διάστρεμμα στο γόνατο και αποχωρεί από τον αγώνα, το υπόλοιπο του οποίου θα παρακολουθούσε πάνω στο φορείο μαζί με τους συμπαίκτες του, καθώς δεν αποχώρησε πάρα τον πόνο.

Αυτό το ατυχές συμβάν όχι απλά δεν λύγισε την ομάδα, αλλά αφύπνισε και τον Gentile, ο οποίος μέχρι τότε δεν ήταν τόσο καλός. Τελείωσε με 28 πόντους, ο Dell'Agnello είχε 30 και ο Big Charles 20 με 20(!) ριμπάουντ! Τελικό σκορ 88-97, με την Caserta του Franco Marceletti να καταφθάνει στο πολυπόθητο Scudetto πάρα τις προσπάθειες των Antonello Riva (27) και Jay Vincent (32).

Η Caserta έγινε η πρώτη ομάδα του "Mezzogiorno", της Νότιας Ιταλίας που κατέκτησε το πρωτάθλημα, φέρνοντας δάκρυα χαράς στους φιλάθλους της και το αίσθημα της δικαίωσης. Για 24 χρόνια κατείχε μόνη της το προνόμιο μέχρι που το 2015 η ιστορία επαναλήφθηκε, με την Sassari του Meo Sacchetti να της κάνει παρέα, μπαίνοντας σε αυτό το (πολύ) κλειστό κλαμπ. Η ομάδα πήρε ένα μεγάλο ρίσκο τότε. Έδιωξε έναν από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών, τον Oscar και τον Glouchkov, έναν επίσης πολύ σημαντικό παίκτη για την ομάδα. Οι αποφάσεις του General Manager Giancarlo Sarti έφεραν αναμενόμενες αντιδράσεις, ενώ και η αρχή της χρονιάς δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Μόνο που το τέλος είναι αυτό που μετράει περισσότερο... Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά η Caserta ξόρκισε τους δαίμονες της. Πέτυχε αυτό που δεν είχε καταφέρει το 1986 και το 1987, και τις δύο φορές απέναντι στην Milano.

Ακόμα και σήμερα η 21η Μαΐου 1991 αποτελεί τόσο ιστορική ημερομηνία για την πόλη, όσο και ένα τρανό παράδειγμα μπασκετικού θαύματος, από αυτά που μας υπενθυμίζουν γιατί αγαπάμε τόσο την σπυριάρα...