ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ ΝΑ ΣΦΥΡΙΖΕΙ

Το δρομολόγιο ενός τρένου έχει πάντα αφετηρία, ενδιάμεσους σταθμούς και τερματισμό. Η διαδρομή του είναι γεμάτη απο εικόνες και μνήμες που σιγά σιγά ξεθωριάζουν αλλά δεν σβήνουν. Η ιστορία του τρένου που θα θυμηθούμε, γράφτηκε απο μία όμορφη παρέα σε μια αθηναϊκή γειτονιά. 20χρονα παιδιά με ηγέτη έναν πρώην βολεϊμπολίστα του Εσπέρου και στη θέση του μηχανοδηγού που καθοδηγούσε το τρένο για να μην εκτροχιαστεί απο τις γραμμές, έναν Κρητικό παλιό συμπαίκτη του Παναγιώτη Γιαννάκη στον Ιωνικό Νικαίας.

 Ο Γιώργος Καλαφατάκης μετά το τέλος της καριέρας του ως αθλητής δεν απομακρύνθηκε απο τον χώρο αλλά έχοντας κολλήσει το μικρόβιο της προπονητικής ξεκίνησε σε ηλικία 27 χρονών και τα ανοιχτά γήπεδα της Β  ΕΣΚΑ την μακρόχρονη πορεία του στους πάγκους. Η πρώτη του απόπειρα συντελέστηκε στην ομάδα που μαζί της θα ζούσε μαγικές στιγμές, ικανές να της δώσουν μια θέση στο Βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες. Οι συνθήκες όμως δεν ήταν ακόμα ώριμες το 1985 και ο "Καλάφας"  για μικρό χρονικό διάστημα αντιμετώπισε ως αντίπαλος το μελλοντικό μπασκετικό του δημιούργημα. Τελικά επέστρεψε το 1987 όχι όμως μόνος του. Μαζί του ήρθε και ένας 16χρονος με εξαιρετικό άλμα που είχε καλλιεργηθεί απο την ενασχόληση του με το βόλεϋ παράλληλα με το μπάσκετ. Ο Τζανής Σταυρακόπουλος αν δεν είχε γίνει ο σπουδαίος μπασκετμπολιστας, σίγουρα θα είχε κάνει μία εξίσου αξιόλογη καριέρα στο άθλημα του φιλέ. Ευτυχώς για όλους μας πείστηκε απο τον Καλαφατάκη να εγκαταλείψει το βόλεϋ και να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στο "βομβαρδισμό" των καλαθιών.

Επειδή όμως το μπάσκετ χρειάζεται πέντε παίκτες εντός του γηπέδου, έπρεπε να βρεθούν και οι παραστάτες του Τζανή που θα έβαζαν το δικό τους λιθαράκι στην εκπληκτική πορεία της ομάδας. Αυτοί βρέθηκαν σε βάθος χρόνου στα πρόσωπα του ταχύτατου play maker Γιώργου Φλώρου, του αριστερόχειρα shooting guard Παναγιώτη Παναγιωταράκου, του δυναμικού power forward Δημήτρη Πατρίκη και του πρόωρα χαμένου Χανιώτη "πύργου" Πέτρου Οικονομάκη. Έτσι, λίγο μετά τον θρίαμβο της εθνικής στο Πανευρωπαϊκό και με την σταδιακή προσθήκη νέων αθλητών όπως ο Χέρμαν Μπουχερτ, ο νυν αθλητικογράφος Θανάσης Ασπρούλιας και ο Παναγιώτης Μαραγκόπουλος, ο Καλαφατάκης ξεκίνησε το χτίσιμο της ομάδας που αποθέωσε το επιθετικό μπάσκετ και έδωσε άλλη διάσταση στον όρο run and gun. Ήταν οι θρυλικοί Αμπελόκηποι ή για τους μπασκετόφιλους Αμπελοgarden που με την πορεία τους απο τα τσιμέντα μέχρι τα σαλόνια της Α1, κέρδισαν  την συμπάθεια και την εκτίμηση  του φίλαθλου κοινού.

Γύρω στο 90 στα μπασκετικά στέκια άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονη η κουβέντα για τον νεαρό με το νούμερο 7 που έβαζε 40ρες και 50αρες για πλάκα στις τοπικές κατηγορίες. Ο Σταυρακόπουλος σκόραρε με καταιγιστικό ρυθμό, η ομάδα δούλευε με αυτόματο πιλότο και η πιάτσα βουίζει για το "εξπρές των Αμπελοκήπων". Οι διαδοχικές άνοδοι με τον Τζανή πρώτο σκόρερ σε όλες τις κατηγορίες, φέρνει τον σύλλογο την σεζόν 92-93 στην Β εθνική και οι Πράσινοι που αγωνίζονται πια στο κλειστό του Μετς, καλούνται να επιβεβαιώσουν τα διθυραμβικά σχόλια που γράφονται για αυτούς. Και το κάνουν με εμφατικό τρόπο. Σε αγώνα πρωταθλήματος με την ΧΑΝΘ, ο Τζανής θα πετύχει 63 πόντους και όλοι θα θαυμάσουν (το ματς είχε και τηλεοπτική κάλυψη) την επιθετική πανδαισία της ομάδας του Καλαφατάκη. Τα διχτάκια παίρνουν φωτιά, ο Σταυρακόπουλος "πυροβολεί" απο παντού και το δέσιμο είναι τόσο μεγάλο που όλοι ήταν σκασμένοι μετά απο κάποιον αγώνα που ο Τζανής δεν πέτυχε την συνηθισμένη ταρίφα των 40 πόντων.

Οι Αμπελόκηποι θα καταφέρουν να υπερισχύσουν και στην πολύ ανταγωνιστική Α2 της εποχής και τηρώντας την παράδοση θα κερδίσουν ακόμα μία άνοδο το 1994, την πέμπτη συνεχόμενη. Οι πόρτες του τότε καλύτερου πρωταθλήματος της Ευρώπης άνοιξαν για να υποδεχθούν τους πιτσιρικάδες με την παντελή άγνοια κινδύνου, για να δείξουν τι ψάρια πιάνουν στο υψηλότερο επίπεδο. Πιστός στη φιλοσοφία του, ο Καλαφατάκης θα επιλέξει νεαρούς παίκτες για το δίδυμο των ξένων του στην παρθενική συμμετοχή της ομάδας στην μεγάλη κατηγορία. Λόρενς Φάντεμπεργκ και Ασράφ Αμάγια ενσωματώθηκαν αμέσως στον τρόπο παιχνιδιού και οι Αμπελοgarden κατάφεραν να σωθούν σχετικά άνετα στην πρώτη τους παρουσία στην Α1. Ο Σταυρακόπουλος ήταν ξανά το πρώτο βιολί και η ομάδα παρουσιάστηκε ανταγωνιστική σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια της. Χωρίς να το ξέρουν τότε, έγιναν για πάντα κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, αφού εναντίον τους στις 18 Οκτωβρίου του 1994 ο Νίκος Γκάλης αποχώρησε απο το κλειστό του Μετς εξαιτίας του τσακωμού του με τον Κώστα Πολίτη. Σε εκείνον τον αγώνα οι Αμπελόκηποι έβαλαν δύσκολα στον Παναθηναϊκό και έδειξαν οτι ήταν μία ομάδα που άξιζε να βρίσκεται στα μεγάλα σαλόνια.

 Αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Μέσα σε ένα καλοκαίρι έχασε τους δύο βασικούς της πυλώνες. Ο Καλαφατάκης αποχώρησε για να αναλάβει το Ηράκλειο ενώ ο Τζανής εξαργύρωσε την εκπληκτική του σεζόν με μεταγραφή στον Παναθηναϊκό και την κλήση του στην εθνική για το Ευρωμπάσκετ 95. Αποδυναμωμένοι στον μέγιστο βαθμό και με αστοχίες στην επιλογή των ξένων (ο Ουίλιαμς ήταν λίγος ενώ ο Τόμκινς τρελός για δέσιμο) δεν μπόρεσαν να σώσουν την παρτίδα και υποβιβάστηκαν στην Α2 το 1996. Απο εκεί και πέρα ακολούθησε εντελώς αντίστροφη πορεία απο αυτήν που την έφερε στην ελίτ του ελληνικού μπάσκετ.

Όσο γρήγορα ανέβηκε τις κατηγορίες, το ίδιο γρήγορα τις κατέβηκε και εξαφανίστηκε απο τον μπασκετικό χάρτη. Τα οικονομικά προβλήματα και η εγκατάλειψη απο τους αρμόδιους, σχεδόν διέλυσαν το μπασκετικό τμήμα που επέστρεψε στην τελευταία ερασιτεχνική κατηγορία για να μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια του. Η δουλειά και η ενασχόληση κάποιων ρομαντικών αποδίδει καρπούς και ο σύλλογος έχει μία σταθερότητα τα τελευταία χρόνια. Απέχει φυσικά κατά πολύ απο τα μαγικά χρόνια του 90 αλλά κανείς δεν έχει πια την απαίτηση για επανάληψη εκείνου του δρομολογίου. Επειδή το τρένο είχε για επιβάτες μια παρέα που ξεκίνησε να παίζει για το κέφι της, που ακόμα και όταν έγιναν επαγγελματίες δεν άλλαξαν τροπάριο αλλά συνέχισαν το μπάσκετ αλάνας που έκανε τον κόσμο να τους αγαπήσει και να τους θυμάται με νοσταλγία. Αυτοί ήταν οι Αμπελόκηποι που σαν υπερταχεία άφηναν πίσω τους σταθμούς μέχρι τον τελικό προορισμό και δεν σταματούσαν να σφυρίζουν...