ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ

Το ταλαιπωρημένο και σκονισμένο YUGO πάρκαρε στον ανοιχτό χώρο του γηπέδου του Drnis. Ο οδηγός του κατέβηκε και με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε προς την είσοδο. Ακόμα και αν έκλεινε τα μάτια του εκείνη την στιγμή, ο θόρυβος της μπάλας που χτυπούσε στο παρκέ θα μπορούσε να τον οδηγήσει. Ήλπιζε πως οι πληροφορίες του θα ήταν σωστές και δεν θα είχε καλύψει άδικα την απόσταση των 50 χλμ που χώριζε τις δύο πόλεις. Δεν είχε πολύ χρόνο στην διάθεση του, το απόγευμα έπρεπε να επιστρέψει στο Σίμπενικ. Εκείνος ο πιτσιρικάς με τα ατημέλητα μαλλιά και τα μάτια που πετούσαν σπίθες λάτρευε την προπόνηση και θεωρούσε χαμένη την μέρα του αν δεν τα έδινε όλα μέσα στο γήπεδο. Ο συνάδελφος του έδινε οδηγίες σε ένα γκρουπ παιδιών και ανάμεσα τους ξεχώριζε  ο 14χρονος με τα μεγάλα γυαλιά μυωπίας. Με τα 2.03 του ο Στόγιαν Βράνκοβιτς ήταν ψηλότερος απο όλους τους συμπαίκτες του αλλά εκείνη την εποχή το μοναδικό του προσόν ήταν το ύψος του. Αυτή ήταν η γνώμη των υπευθύνων και αυτή  μετέφεραν στον Νίνο Γέλαβιτς, προπονητή της εφηβικής ομάδας της Σιμπένκα που βρέθηκε στο γήπεδο για να δει απο κοντά τον νεαρό. Ο έμπειρος Γέλαβιτς έκλεισε τα αυτιά του στις παραινέσεις τους και μετά απο μία σύντομη συζήτηση με την οικογένεια του, έπεισε τον Στόγιαν να τον ακολουθήσει στο Σίμπενικ.

Ο Γιουγκοσλάβος θεωρούνταν ο καλύτερος τεχνικός της πατρίδας του σε αυτές τις ηλικίες και είχε σκοπό με σκληρή δουλειά να μετατρέψει τον άγουρο Βράνκοβιτς σε εξαιρετικό μπασκετμπολίστα και στο μυαλό του είχε ήδη φτιάξει το σενάριο της συνεργασίας με τον Ντράζεν. Αλλά τα σχέδια των "μεγάλων κεφαλιών" της Σιμπένκα δεν περιείχαν τον Στοϊκο. Η τελική γνωμάτευση για τον διοπτροφόρο Βράνκοβιτς ήταν οτι "δεν κάνει". Ο Γέλαβιτς προσπάθησε να πείσει την διοίκηση πως κάνουν λάθος αλλά έπεσε σε τοίχο. Δεν άφησε όμως ξεκρέμαστο τον ντροπαλό νεαρό που είχε πάρει υπό την προστασία του. Χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες του θα πάει τον Βράνκοβιτς στην Ζαντάρ και ο μικρός θα ενταχθεί το 1980 στις τάξεις της ομάδας.

Ο Στόγιαν έφυγε απο το Σίμπενικ παίρνοντας μαζί του την παντοτινή φιλία του αλαζόνα Πέτροβιτς που είχε ήδη ντεμπουτάρει στο εγχώριο πρωτάθλημα και προαλειφόταν ως ο επόμενος μεγάλος σταρ του Γιουγκοσλαβικού αθλητισμού. Στην πόλη που αποτελεί το λίκνο του κροατικού μπάσκετ ο Δαλματός που έβλεπε πια τον κόσμο απο τα 2.17 θα χύσει ποταμούς ιδρώτα με καθημερινή και σκληρή προπόνηση υπο την επίβλεψη του μυθικού Γιόζιπ "Πίνο" Τζέρτζια.  Και η δικαίωση θα έρθει για τον Βράνκοβιτς το 1981 όταν με το θρυλικό νούμερο 11 στην γαλάζια φανέλα του θα πατήσει το χαρακτηριστικό ψαροκόκαλο παρκέ του Jazine. Τα στοιχεία που θα τον συνόδευαν ολα τα χρόνια της καριέρας του φάνηκαν απο την αρχή. Εκπληκτικός αμυντικός, μακριά χέρια σε συνδυασμό με τρομερό άλμα, κατέβαζε ριμπάουντ για πλάκα και δρούσε σαν τερματοφύλακας που δεν άφηνε ούτε κουνούπι να περάσει προς το καλάθι. Ήταν όμως φανερή και η επιθετική του αδυναμία αφού ουσιαστικά δεν απειλούσε πέρα απο τα τρία μέτρα και οι κινήσεις του ήταν περιορισμένες.

Αν βέβαια έπαιρνε την μπάλα κοντά στο καλάθι, ήταν πολύ δύσκολο να κοπεί αλλά στην Ζαντάρ με συμπαίκτες-πολυβόλα σαν τον Μπράνκο Σκρότσε, τον Πέταρ Πόποβιτς και τον Ζντένκο Μπαμπιτς κανείς δεν είχε την απαίτηση απο τον Στοϊκο να σκοράρει. Στο πολύ απαιτητικό Γιουγκοσλαβικό πρωτάθλημα των 80ς που τον τίτλο διεκδικούσαν τουλάχιστον πέντε ομάδες, τα αμυντικά προσόντα του Βράνκοβιτς ήταν πολύ χρήσιμα για τον προπονητή του. Ένας όμως  απο αυτούς για την μία και μόνο σεζόν που κοουτσαρισε την ομάδα, αποφάσισε να τον εκμεταλλευθεί και επιθετικά. Επιστρέφοντας απο την Γερμανία και το ατυχές για την Γιουγκοσλαβία Ευρωμπάσκετ 85 ο Στόγιαν θα ξεκινήσει την προετοιμασία υπο τις οδηγίες του ηθικού πρωταθλητή του 1983 με τη Σιμπένκα του Ντράζεν, του μυστακοφόρου Βλάντο Τζούροβιτς. Ίσως στην καλύτερη χρονιά της καριέρας του, ο Βράνκοβιτς θα πετυχαίνει 20 πόντους ανά παιχνίδι και θα σημειώσει μερικά αξεπέραστα ρεκόρ όπως τα 15 κοψίματα σε έναν αγώνα ή τα 36 ριμπάουντ σε ματς του Κυπέλλου Κόρατς με αντίπαλο την Χάποελ Ιερουσαλήμ. Στις 26 Απριλίου του 86, σε ένα κατάμεστο Dom Sportova η Ζαντάρ κατάφερε στο τρίτο και καθοριστικό ματς των τελικών, να σπάσει την έδρα της Τσιμπόνα και να φέρει εις πέρας μία μεγάλη έκπληξη. Ο Στόγιαν ήταν ο κορυφαίος παίχτης της ομάδας του, ο ήρωας της πόλης και  απο τους καλύτερους σέντερ του πρωταθλήματος.

Ένας άλλος θρυλικός σέντερ που είναι πια προπονητής της εθνικής ομάδας θα τον συμπεριλάβει στην αποστολή για το Μουντομπάσκετ της Ιβηρικής χερσονήσου και εκεί το λάθος του Ντίβατς και η εκτέλεση απο Σαμπόνις και Βάλτερς θα ανεβάσουν Βράνκοβιτς και Τσόσιτς μέχρι το τρίτο σκαλί του βάθρου. Το 87 ήταν η χρονιά των χαμένων ευκαιριών για τον Στόγιαν. Αρχικά με τη Ζαντάρ έφτασε μέχρι την εξάδα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών χωρίς να καταφέρει να βρεθεί στον τελικό της Λωζάνης. Στο πρωτάθλημα η Παρτιζάν έκλεψε τα σκήπτρα όταν απέκλεισε τους Κροάτες στα προημιτελικά και το καλοκαίρι στην Αθήνα παρακολούθησε και αυτός τον θρίαμβο της Ελλάδας. Είχε και τις πρώτες στενές επαφές με τον Παναγιώτη Φασούλα που στα επόμενα χρόνια θα γινόντουσαν πολύ συχνές. Άλλο ένα μετάλλιο, ασημένιο αυτή την φορά θα προστεθεί στην συλλογή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Κορέας και τα Χριστούγεννα του 88 κατά την διάρκεια του Διεθνούς Τουρνουά της Μαδρίτης θα ακουστούν και οι πρώτες σειρήνες για μεταγραφή στο εξωτερικό.

Το φημολογούμενο ενδιαφέρον της Ρεάλ δεν θα μετουσιωθεί ποτέ σε επίσημη πρόταση και το καλοκαίρι του 89 ο πρωταθλητής Ευρώπης Στόγιαν ετοιμάζεται για το επόμενο κεφάλαιο της καριέρας του. Σε αντίθεση με την Ρεάλ, ο Άρης που θέλει και κυνηγάει με μανία το ευρωπαϊκό τρόπαιο, θα ρίξει στο τραπέζι το συμβόλαιο των 200.000 δολλαρίων. Ο Ιωαννίδης θα ρωτήσει τον Γκάλη για τον Γιουγκοσλάβο και ο "Γκάνγκστερ" που είχε τεθεί αντιμέτωπος με όλη την ευρωπαϊκή στρατόσφαιρα θα πει χαρακτηριστικά "Κόουτς είναι ο μοναδικός που με δυσκολεύει τόσο πολύ. Όταν πάω κοντά στο καλάθι είναι σαν ένα δέντρο με απλωμένα όλα του τα κλαδιά". Ο 25χρονος Βράνκοβιτς θα βοηθήσει αποφασιστικά τον "Αυτοκράτορα" για να βρεθεί στην Σαραγόσα με την καλύτερη ομάδα της ιστορίας του και τις προσδοκίες να είναι μεγαλύτερες απο κάθε άλλη φορά. Η ανώμαλη προσγείωση στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα και η βαριά ήττα θα βάλουν ταφόπλακα στα όνειρα του Άρη και του ελληνικού μπάσκετ και θα φέρουν στην επιφάνεια τα προβλήματα που τεχνηέντως κρυβόντουσαν κάτω απο το χαλί. Ο Στόγιαν απουσίασε απο τον μικρό τελικό με την επίσημη δικαιολογία να αναφέρει τραυματισμό στην μέση. Η ανεπίσημη βρισκόταν στη οικονομική αφερεγγυότητα της διοίκησης προς τον Γιουγκοσλάβο "πύργο". Τελικά ο Μιχαηλίδης βρήκε τον τρόπο να εξοφλήσει τα οφειλόμενα, η μέση του "θεραπεύθηκε"  και ο Στοϊκο τέθηκε στην διάθεση του Ιωαννίδη για την αντεπίθεση της Αυτοκρατορίας στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Βράνκοβιτς κέρδισε κατά κράτος τον Φασούλα στις μάχες των αιθέρων και ο Άρης ακόμα έναν τίτλο στην συλλογή του.

Το καλοκαίρι ο Στόγιαν αποχαιρέτησε την Θεσσαλονίκη και μπήκε στο αεροπλάνο για το ταξίδι στην άλλη μεριά του Ατλαντικού , στην Μέκκα του μπάσκετ αποδεχόμενος την πρόσκληση να γίνει μέλος της πιο ιστορικής ομάδας του ΝΒΑ. Οι Σέλτικς που είχαν μπει σιγά σιγά στον δρόμο της παρακμής, έβλεπαν στο πρόσωπο του ένα καλό back up για τον Ρόμπερτ Πάρις που θα μπορούσε να προσφέρει μερικά ποιοτικά λεπτά. Ο Στόγιαν ήθελε να αρπάξει την ευκαιρία για καριέρα στο πρωτάθλημα των καλύτερων. Και οι δύο πλευρές διαψεύσθηκαν οικτρά. Ο Κροάτης δεν κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Κρις Φόρντ και ο προπονητής του καταλόγιζε οτι δεν μπορούσε να κατανοήσει τον διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού στο ΝΒΑ. Η πρώτη θητεία του στην Αμερική περιορίστηκε σε ολιγόλεπτες συμμετοχές προς το τέλος των αγώνων όταν όλα είχαν κριθεί, κερδίζοντας με την αξία του το παρατσούκλι "Human Victory Cigar" (σαν το πούρο της νίκης που άναβε ο Ρεντ τις μέρες της δόξας).

Η αγωνιστική απραξία θα του κοστίσει και την θέση του στην εθνική, χάνοντας την ευκαιρία να κρεμάσει στον λαιμό του το τελευταίο χρυσό μετάλλιο των μεγάλων "Πλάβι" στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης. Αντίθετα το μενού περιείχε για τον Βράνκοβιτς ατομικές προπονήσεις στην Βοστώνη έτσι ώστε να παρουσιαστεί καλύτερος την επερχόμενη σεζόν. Και τι κέρδισε; Μια εξαιρετική θέση στον πάγκο των Σέλτικς με θέα το Μπόστον Γκάρντεν. 19 φορές πάτησε στο παρκέ, συνήθως για λίγα λεπτά ενώ είχε γίνει ρουτίνα η αναγραφή του ονόματος του με την υποσημείωση DNP CD (Did not play Coach decision). Το κλίμα της Βοστώνης δεν σήκωνε πια τον Κροάτη και η ειλημμένη απόφαση για επιστροφή στην Ευρώπη έλαβε χώρα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Με το αργυρό μετάλλιο στο παλμαρέ, κυκλοφορεί ελεύθερος ψάχνοντας το επόμενο λιμάνι της καριέρας του.

Το όνομα του ακούγεται ξανά για την Ρεάλ και κάπου εκεί μπαίνουν στο παιχνίδι και οι ελληνικές ομάδες. Αρχικά με τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη και εν τέλει με τον Παναθηναϊκό. Οι Πράσινοι διέθεταν δύο βασικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τους Ερυθρόλευκους. Τον συμπατριώτη του προπονητή "Μr two cups"  Ζέλικο Παβλίσεβιτς και τον γνωστό απο τα χρόνια της Ζαντάρ Άριαν Κόμαζετς. Εννοείται φυσικά οτι κύριο ρόλο έπαιξε και η οικονομική ευρωστία των Γιαννακόπουλων που κατάφεραν να ξεπεράσουν τον σκόπελο της καλύτερης οικονομικής πρότασης των Μπακς και με την προσφορά του συμβολαίου αξίας 1,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, να αποσπάσουν την υπογραφή του Στοϊκο στις 23 Αυγούστου 1992.

Ο Βράνκοβιτς πήρε σπίτι του την φανέλα του βασικού σέντερ και την γνώριμη θέση του κάτω απο την ρακέτα. Η κλασική ατάκα που ακουγόταν στις τηλεοπτικές μεταδόσεις εκείνα τα χρόνια, είχαν την μόνιμη επωδό "κόβει, σταματάει, μπλοκάρει ο Βράνκοβιτς". Το Τριφύλλι είχε μία εκπληκτική πορεία όλη την χρονιά καθοδηγούμενο απο τον Γκάλη και βρέθηκε στους τελικούς να διεκδικεί το πρωτάθλημα απο τον αιώνιο αντίπαλο. Με την σειρά στο 1-1 και πλεονέκτημα της έδρας στον Παναθηναϊκό, ο Στόγιαν θα υποστεί σοβαρό διάστρεμμα στον δεξί αστράγαλο όταν κατά τη διάρκεια του δεύτερου τελικού, το πόδι του μπλέχτηκε με αυτό του πεσμένου στο παρκέ, Σταύρου Ελληνιάδη. Έντρομοι όλοι στην Γλυφάδα θα προσπαθήσουν να αποκρύψουν το γεγονός και εκμεταλλευόμενοι το τεταμένο κλίμα ζητούν την αναβολή του αγώνα με πρόσχημα τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας της ΕΛΑΣ. Αρχικά στον Ολυμπιακό δείχνουν να συμφωνούν αφού και ο Ιωαννίδης έχει τα δικά του προβλήματα αλλά την ζημιά στον Παναθηναϊκό θα την κάνει η δημοσιογράφος του ΑΝΤΕΝΝΑ Βίκυ Μιχέλη που θα μεταδώσει εκτάκτως την είδηση του τραυματισμού. Ο Ολυμπιακός φυσικά ανακρούει πρύμναν, πιέζει τώρα για την διεξαγωγή του αγώνα και καταφέρνει να σπάσει την έδρα στο τρίτο παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός θα διαμαρτυρηθεί έντονα για την διαιτησία, δεν θα κατέβει στον τέταρτο τελικό και ο Ολυμπιακός θα πανηγυρίσει τον τίτλο με εσωτερικό διπλό και επίτιμους καλεσμένους τα καλλίπυγα μπαλέτα του Διογένης Παλλάς.

Η χρονιά έκλεισε με επιτυχία για τους Πράσινους μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου και την επιστροφή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Βράνκοβιτς έφυγε για την Πολωνία και το Βρότσλαβ όπου διεξαγόταν το Τσάλεντζ Ράουντ με έπαθλο την πρόκριση στο Πανευρωπαϊκό της Γερμανίας. Εκτός απο την ενίσχυση της Κροατίας, είχε αναλάβει και μια άλλη αποστολή. Το ψηστήρι στον Ντράζεν Πέτροβιτς ώστε να πεισθεί ο "Μότσαρτ" να υπογράψει στον Παναθηναϊκό.Οι τελευταίες κουβέντες που αντάλλαξαν οι δύο τους ήταν στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης. Ο Στόγιαν είπε στον Ντράζεν να μην ταξιδέψει οδικώς αλλά να επιβιβαστεί μαζί με την υπόλοιπη αποστολή στην πτήση για Ζάγκρεμπ. Η απάντηση του με εκείνο το αφοπλιστικό χαμόγελο δεν άφηνε περιθώρια για συζήτηση. "You fly, you die Stojko". Την επόμενη φορά που συναντήθηκαν, ο Ντράζεν κοιτόταν νεκρός στο φέρετρο που κουβαλούσε στους ώμους του ένα ανθρώπινο ράκος με μπόι 2.17 μέτρα που το  απέθεσε στην γη της Κροατίας για να  ανοίξει και να  υποδεχτεί για πάντα το αγαπημένο της παιδί. Οι Κροάτες μάζεψαν τα κομμάτια τους, αγωνίστηκαν στο Ευρωμπάσκετ και αφιέρωσαν το χάλκινο μετάλλιο στον μεγάλο απόντα.

Ο Στόγιαν γύρισε στην Αθήνα και αντί για τον Ντράζεν βρήκε τον Σάσα Βολκόφ ως αντικαταστάτη του Κόμαζετς στην προσπάθεια του Παναθηναϊκού για πρόκριση στο Φάιναλ Φορ του Τελ Αβίβ και την εκθρόνιση του Ολυμπιακού. Η σεζόν 93-94 τελείωσε με άδεια χέρια και στις δύο διοργανώσεις και στο Μουντομπάσκετ του Καναδά η Κροατία έπεσε ξανά θύμα των Ρώσων στον ημιτελικό και το χάλκινο μετάλλιο σίγουρα δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες. Πίσω στην Ελλάδα, ο μοναδικός που παρέμενε σταθερός στην πράσινη οπισθοφυλακή ήταν ο Βράνκοβιτς. Νέος παρτενέρ στο δίδυμο ξένων, ο παλιόφιλος Ζάρκο που ήθελε να αποδείξει οτι "φαγώθηκε" άδικα απο το λιμάνι. Η ευκαιρία γρήγορα του δόθηκε απλόχερα. Τα τερτίπια της κληρωτίδας έφεραν αντιμέτωπους τους αιώνιους στον πρώτο γύρο του κυπέλλου σε νοκ άουτ αγώνα. Σε ένα παιχνίδι που αν υπήρχε αστυνομία του αθλήματος θα είχε συλλάβει όλους τους συμμετέχοντες ως υπεύθυνους για την βίαιη κακοποίηση του, ο Παναθηναϊκός κέρδισε με σκορ 42-40, ο Βράνκοβιτς εκείνη την στιγμή εκδήλωσε τα συναισθήματα του και οι οπαδοί τον έβαλαν στις καρδιές τους μια για πάντα. Ο "Στόγιαν ο τρελός" λοιπόν, σκαρφάλωσε στα κάγκελα του γηπέδου του Σπόρτιγκ, έπεσε στην αγκαλιά των φίλων του Τριφυλλιού και έγινε ένα μαζί τους. Αλλά αυτός που χαμογέλασε ξανά τελευταίος ήταν ο Ολυμπιακός πρώτα στην Σαραγόσα και μετά στο Φάληρο, στον τρίτο δραματικό τελικό του πρωταθλήματος.

Ο αριθμός τρία κυνήγησε τον Βράνκοβιτς και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αθήνας με την Κροατία να κατατάσσεται στην γνωστή τρίτη θέση με την εθνική μας ομάδα να έχει σε άλλη μία διοργάνωση τον ρόλο του "κορόϊδου". Το τουρνουά στιγματίστηκε απο την απαράδεκτη ενέργεια των Κροατών να αποχωρήσουν απο το βάθρο των νικητών την ώρα που οι Σέρβοι σήκωναν στον ουρανό του ΟΑΚΑ το τρόπαιο. Η εντολή είχε την υπογραφή του Φράνιο Τούζμαν αλλά και την αμέριστη συμπαράσταση των πρωτοκλασάτων παιχτών της Hravtska με τον Στόγιαν να είναι ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της απόφασης αυτής.Οι πληγές του εμφυλίου ήταν ακόμα πολύ πρόσφατες και έσταζαν ακόμα αίμα. Εντός γηπέδου όμως ο Δαλματός ήταν άψογος επαγγελματίας και η συνεργασία του με τον νέο προπονητή εκ Σερβίας που αντικατέστησε τον Κιουμουρτζόγλου κύλησε χωρίς απρόοπτα.

 Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ανέλαβε την αποστολή να φέρει τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης και οι Γιαννακόπουλοι έθεσαν στην διάθεση του ένα "πυρηνικό" όπλο. Ο μεγάλος Ντομινίκ Γουίλκινς ήρθε ως Μεσσίας αλλά εξαρχής οι σχέσεις του με τον Μάλκοβιτς ήταν προβληματικές. Όταν τελικά και οι δύο έβαλαν νερό στο κρασί τους, η ομάδα βρήκε μία σχετική ηρεμία και κατάφερε να προκριθεί ως τρίτη απο τον όμιλο και να τεθεί στα προημιτελικά face to face με την Μπενετόν Τρεβίζο του Ρέμπρατσα και του Χένρι Γουίλιαμς με το πλεονέκτημα έδρας να ανήκει στους Ιταλούς. Το Τριφύλλι κέρδισε δύσκολα στην Αθήνα, έχασε με κατεβασμένα χέρια την ρεβάνς στο Τρεβίζο και στις 14 Μαρτίου του 96 ο Ζέλικο Ρέμπρατσα ετοιμαζόταν με ένα σουτ απο τα 4 μέτρα να δώσει τη νίκη και την πρόκριση στην ομάδα του. Το απλωμένο χέρι του Βράνκοβιτς έβαλε στοπ στα όνειρα των Ιταλών και το ένα εισιτήριο του Φάιναλ Φορ του Παρισιού εκδόθηκε  στο όνομα του Παναθηναϊκού.

Στον ημιτελικό  με την CSKA ,το Δαλματικό τείχος θα σηκωθεί 7 φορές, ο Ντομινίκ θα κάνει σμπαράλια τα αμυντικά συστήματα των Ρώσων με 35αρα και οι 8.000 φίλοι του Παναθηναϊκού δίνουν ραντεβού για τον μεγάλο τελικό της 11ης Απριλίου με τον "Ταύρο της Καταλονίας". Ας κάνουμε ένα άλμα στον χρόνο και θα φτάσουμε στο τελευταία 36" του αγώνα. Ο Γιαννάκης έχει την μπάλα με σαφή πρόθεση να πάει σε επίθεση στο τέλος του χρόνου ώστε να μην αφήσει πολλά χρονικά περιθώρια στην Μπαρτσελόνα. Ξαφνικά -με υποψία φάουλ- θα γλιστρήσει και η μπάλα θα βρεθεί στην κατοχή του Γκαλιλέα. Την ώρα που η γραμματεία υπέπεφτε σε ρεσιτάλ λαθών, ο Μοντέρο είναι έτοιμος να σκοράρει και να βάψει το Κύπελλο στα μπλαουγκράνα  . Και ενώ ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, ο Ισπανός θα δεί ξαφνικά ένα σκιάχτρο να σκεπάζει το καλάθι και να κολλάει την μπάλα στο ταμπλό. Όσο οι φίλαθλοι κρατούσαν την ανάσα τους, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς ξεκινούσε μια κούρσα απελπισίας για να σώσει ο,τι μπορούσε. Θα διανύσει 25 μέτρα με τρεις δρασκελιές -σχεδόν τσαλαπατώντας τον άμοιρο Τζον Κόρφα που βρέθηκε στον δρόμο του- και θα γίνει ο ήρωας της τελευταίας στιγμής, ο άνθρωπος που εμφανίστηκε απο το πουθενά. Και μετά θα πέσει στο παρκέ τραυματισμένος απο την υπερπροσπάθεια για να σηκωθεί λίγο αργότερα παίρνοντας μέρος στο πανηγύρι για ένα τρόπαιο που του ανήκε κατά μεγάλο ποσοστό.

Δεν είχε πια τίποτα να αποδείξει στην Ευρώπη και όταν έπεσε η αυλαία των ελληνικών τελικών, πήρε των ομματιών του και διέβη ξανά τον Ρουβίκωνα του ΝΒΑ. Οι συνθήκες ήταν καλύτερες αυτή την φορά στους Τίμπεργουλβς του Κέβιν Γκαρνέτ, έπαιξε αρκετά παιχνίδια ως βασικός αλλά τα στατιστικά του και η εν γένει παρουσία του ήταν ξανά ανάξια αναφοράς. Τα πράγματα δεν άλλαξαν ούτε στον επόμενο σταθμό, το κοσμοπολίτικο Λος Άντζελες και τον φτωχό συγγενή της πόλης, τους Κλίπερς. Το ΝΒΑ δεν ταίριαζε στον Βράνκοβιτς και ο Στόγιαν δεν κόλλησε ποτέ σε κάποιον οργανισμό. Στα 35 του επέστρεψε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ όχι όμως στην αγαπημένη του Ελλάδα αλλά στην γειτονική Ιταλία. Το Spaghetti Sircuit και η Φορτιτουντο Μπολόνια άνοιξαν την πόρτα τους τους και ο Βράνκοβιτς στην πρώτη του χρονιά εκεί κατέκτησε το πρωτάθλημα. Στον ιταλικό βορρά ο Στοϊκο έριξε τους τίτλους τέλους το 2001σε ηλικία 37 χρονών.

 Για τον Παναθηναϊκό και τους φίλους του είναι ένας απο τους καλύτερους παίχτες στην ιστορία της ομάδας και ο κορυφαίος σέντερ σύμφωνα με την ψηφοφορία του 2015. Εκτός από τα τρομακτικά αμυντικά του χαρίσματα, ο Κροάτης αγαπήθηκε τόσο πολύ και για άλλον έναν λόγο. Για τη ψυχή του και το πάθος του. Μπορεί να ήταν ξένος αλλά δεν είχε ποτέ τα χαρακτηριστικά του μισθοφόρου. Με τον Βράνκοβιτς στο παρκέ όλοι αισθάνονταν σίγουροι και ήξεραν οτι ακόμα και αν δεν τα κατάφερναν αμυντικά, το δέντρο στα μετόπισθεν περίμενε με απλωμένα όλα τα κλαδιά να ρίξει την σκιά του...