ΣΛΟΜΠΟΝΤΑΝ ΙΒΚΟΒΙΤΣ: ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ, ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, δικαίως θεωρείται ένας απο τους κορυφαίους Ευρωπαίους προπονητές όλων των εποχών. Το παλμαρέ του με τους συλλόγους και τις εθνικές ομάδες προκαλεί ίλιγγο και ο Ντούντα έχει κερδίσει μια θέση στο Πάνθεον των μεγάλων σκαπανέων του αθλήματος. Ακόμα και αυτός όμως είχε ένα πρότυπο να ακολουθήσει, τον δικό του παιδικό ήρωα, τον μεγάλο αδερφό, Σλόμπονταν "Πιβα" Ίβκοβιτς. Τον άνθρωπο που ενέπνευσε στον μικρό Ντούσαν εκτός απο την αγάπη για τα περιστέρια και το πάθος για το μπάσκετ.

Ο πρεσβύτερος γιος του δικηγόρου Πέταρ και της καθηγήτριας Μπράνκα, ήταν ένα πρόσωπο που ολόκληρη η Γιουγκοσλαβία εκτιμούσε και τον αποκαλούσε απλά "Trener" (προπονητής). Όταν γεννήθηκε το 1937, ο ξάδερφος της γιαγιάς του, Νίκολα Τέσλα του κόλλησε στην κούνια ένα χρυσό νόμισμα και του ψιθύρισε μία και μόνο προτροπή. "Per aspera ad astra" (Μέσα απο τις δυσκολίες, στα αστέρια) και ο "Πιβα" θα αποδείξει στην πορεία της ζωής του πως έλαβε σοβαρά υπόψιν τα λόγια του σπουδαίου συγγενή του.

Το σπίτι της οικογένειας Ίβκοβιτς βρισκόταν στην συνοικία Τσβέρνι Κριστ του Βελιγραδίου, πολύ κοντά στο γήπεδο της Ραντνίσκι και του θρυλικού παιχταρά της, του Μίλος Μουτινοβιτς. Κάποια μέρα που ο πιτσιρικάς Σλόμπονταν περνούσε έξω απο το γήπεδο για να πάει στο ωδείο για το μάθημα βιολιού, σταμάτησε για πρώτη φορά να παρακολουθήσει την προπόνηση. Σαν υπνωτισμένος, παράτησε την θήκη του μουσικού οργάνου στα σκαλάκια και τα κατέβηκε, ζητώντας απο τον Ράνκο Ζεράβιτσα να τον δεχτεί στην ομάδα. Ο μετέπειτα παγκόσμιος πρωταθλητής επέτρεψε στον μικρό να συμμετάσχει και απο εκείνη την στιγμή ξεκίνησε η σχέση ζωής του "Πιβα" και της Ραντνίσκι.

Όταν κατάλαβε πως η ώρα πέρασε, άρπαξε γρήγορα την θήκη του βιολιού και έτρεξε στο μάθημα. Όταν όμως την άνοιξε, προς έκπληξη δική του αλλά και του δασκάλου του είδε πως αντί για βιολί και δοξάρι, μέσα στη θήκη υπήρχαν πέτρες. Ήταν μία αθώα πλάκα που του έκαναν οι συμπαίκτες του αλλά ταυτόχρονα έδειξε και στον Ίβκοβιτς πως η καλλιτεχνική του φύση έπρεπε να αφεθεί ελεύθερη οχι στο πάλκο αλλά στο τσιμέντο.

Η αθλητική του καριέρα δεν κράτησε πολύ καιρό εξαιτίας μίας πάθησης στα μάτια που δεν του επέτρεπε να αγωνίζεται υπο το φως των προβολέων. Ήταν ένας ταλαντούχος γκαρντ αλλά το πρόβλημα στην όραση του έθαψε τα όνειρα για καριέρα ως αθλητής και γέννησε τον προπονητή, τον δημιουργό, τον δάσκαλο. Το 1968 θα αναλάμβανε την τεχνική ηγεσία της Ραντνίσκι κατόπιν υπόδειξης του Ζεράβιτσα και θα ριχνόταν με τα μούτρα στη δουλειά και το "παιδομάζωμα" στις γειτονιές του Βελιγραδίου που θα απέφερε στους Krstaši τα μαγικά χρόνια της δεκαετίας του 70.

Μαζί με τους παλιούς, τον Σερμακ, τον Ραζνάτοβιτς, τον Κάρατι, ο Ίβκοβιτς έριξε στην φωτιά τα νέα παιδιά σαν τον Νταμιάνοβιτς, τον Μάροβιτς και τον Γίαριτς. Τα αποτελέσματα δεν δικαίωσαν αρχικά τον "Πιβα", η Ραντνίσκι υποβιβάστηκε την πρώτη χρονιά και αν και κέρδισε γρήγορα την άνοδο στο καλοκαιρινό πρωτάθλημα που διεξαγόταν τότε, δεν κατάφερε κάτι καλύτερο τις δύο επόμενες σεζόν απο την ενδέκατη θέση.

Η θέση του Σλόμπονταν ήταν επισφαλής αλλά ξανά ο Ζεράβιτσα μπήκε μπροστά για το αγαπημένο του παιδί λέγοντας στους διοικούντες "Κρατήστε τον Πιβα. Μόνο αυτός μπορεί να σας κάνει πρωταθλητές". Η πρόβλεψη του Ζεράβιτσα δεν άργησε να επιβεβαιωθεί και μετά την τέταρτη θέση του 72, το καλοκαίρι του 73 στο πατρικό των Ίβκοβιτς υποδέχονταν μέσα σε αποθέωση τους δύο θριαμβευτές. Τον μεγάλο Σλόμπονταν που είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα με την Ραντνίσκι και τον μικρό Ντούσαν που βαδίζοντας στα χνάρια του λατρεμένου του αδερφού, είχε γίνει επίσης πρωταθλητής με την εφηβική ομάδα.

Ο "Πιβα" προσπάθησε ακόμα και για το ακατόρθωτο,το Κύπελλο Πρωταθλητριών αλλά η Βαρέζε ήταν ανυπέρβλητο εμπόδιο στους ημιτελικούς του 74. Αφού χάρισε άλλον έναν τίτλο στην Ραντνίσκι, το κύπελλο του 76, ο Ίβκοβιτς παραιτήθηκε για να βρει τον απαραίτητο χρόνο για να κάνει αυτό που αγαπούσε περισσότερο. Να μελετάει για το μπάσκετ. Ταξίδεψε στην Αμερική, παρακολούθησε προπονήσεις, μίλησε με προπονητές. Πήγε ακόμα και στο αντίπαλο δέος, την Σοβιετική Ένωση για να δεί τον τρόπο δουλειάς τους. Όταν γύρισε στην Γιουγκοσλαβία το 1979 εισηγήθηκε στην "Αγία Τετράδα" νέες προπονητικές μεθόδους που θα απέδιδαν καρπούς τα επόμενα χρόνια.

Όλες οι μεγάλες ομάδες της Γιουγκοσλαβίας ήθελαν τον "Πιβα" στο τιμόνι τους αλλά αυτός δεν έφυγε ποτέ απο το τρίγωνο του Τσβέρνι Κριστ. Τα χρήματα δεν τον ενδιέφεραν και αυτό φάνηκε όταν πήγε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για να βοηθήσει στην ανάπτυξη του αθλήματος εκεί και αποχώρησε σε δύο εβδομάδες όταν διαπίστωσε πως οι εισηγήσεις του δεν γίνονταν αποδέκτες. Κινήθηκε πάντα μεταξύ ΟΚΚ Βελιγραδίου και Ραντνίσκι, κάνοντας αυτό που ήξερε καλύτερα απο όλους τους Γιουγκοσλάβους προπονητές, να παίρνει έναν παίχτη άγουρο, να τον πλάθει και να τον κάνει να δίνει τα πάντα στο γήπεδο.

Αυτός ο μεγάλος παιδαγωγός έφυγε απο την ζωή στις 28 Σεπτεμβρίου του 1995, μόλις στα 58 του. Πρόλαβε όμως πρώτα να δει τον μικρό αδερφό να σηκώνει ξανά το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης στην Αθήνα, με το μπάσκετ που αυτός δίδαξε και ονειρεύτηκε.

Απο το 1995 το βραβείο για τα προπονητικά επιτεύγματα της Σερβικής Ομοσπονδίας, φέρει το όνομα του Σλόμπονταν "Πιβα" Ίβκοβιτς. Ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε το σερβικό μπάσκετ να κάνει για να τιμήσει τον Ίβκοβιτς αν και αυτός δεν το χρειαζόταν. Το δικό του κατόρθωμα ζωής ήταν το πρωτάθλημα με την Ραντνίσκι.

Και όταν συναντήθηκε ξανά με τον Τέσλα του απάντησε με υπερηφάνεια, "Άλλαξα τα αστέρια μου"...