Ο ΓΚΑΛΗΣ ΤΩΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Μεγάλωσα στα Πατήσια, με το σπίτι μου να βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα απο το κλειστό του Σπόρτιγκ στην Ηλία Ζερβού. Βγαίνοντας στο μπαλκόνι μπορούσα να ακούσω τις ιαχές των φιλάθλων και να δω την πινακίδα που αναγραφόταν το " Α.Ο. ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1936". Πρώτη φορά που πήγα σε αγώνα μπάσκετ ήταν σε αυτό το γήπεδο με την ομάδα να αγωνίζεται στην Α2 έχοντας στο ρόστερ της τον Αβδαλα, τον Παπαδημητρίου και τον Κορρέ. Είδα παιχταραδες να φοράνε την φανέλα όπως ο Ουιγκινς, ο Κόστνερ, ο Γιουμπανκς, ο Κονερ Χένρι, ο Γκιμπερτ, ο αείμνηστος Αλφόνσο Φορντ. Όταν όμως μιλούσες με παλιούς Σπορτιγκιτες, η επωδός ήταν μία..."Παιχταράδες αλλά κανένας τους δεν ήταν σαν τον Καλιγκάρις". Ρώτησα κάποτε έναν απο αυτούς "Και ποιος ήταν αυτός ο Καλιγκάρις"; Με κοίταξε με απαξιωτικό βλέμμα και μου είπε "Έχεις δεί τον Γκάλη, έτσι; Σκέψου λοιπόν έναν Γκάλη αριστερόχειρα πιο ψηλό αλλά και αυτός να τα χώνει απο παντού".

 Παραξενεύτηκα, το ομολογώ. Γιατί αυτός ο εκπληκτικός παίχτης είχε περάσει στην λήθη του ελληνικού μπάσκετ; Γιατί ο "Γκάλης των Πατησίων" δεν απολάμβανε της ίδιας αναγνώρισης με τον Γκάνγκστερ; Η απάντηση ίσως βρισκόταν στο μικρό χρονικό διάστημα που αγωνίστηκε στην Ελλάδα. Μόλις τρία χρόνια αλλά πρόλαβε να σημαδέψει την ιστορία του Σπόρτιγκ και να κάνει τους Πατησιώτες ακόμα και σήμερα να τον μνημονεύουν με αγάπη. Όταν το 1978 ο 22χρονος Καλιγκάρις αποδεχόταν την πρόταση του τότε προέδρου του Σπόρτιγκ ,Θόδωρου Αθανασόπουλου, για να παίξει μπάσκετ στην πατρίδα των γονέων του, κανείς δε φανταζόταν πως αυτός ο ταλαντούχος ομογενής που είχε επιλεγεί στο νούμερο 95 του ντραφτ απο το Ντιτρόιτ, θα άφηνε εποχή με τα επιτεύγματα του στην σκάρτη τριετία που αγωνίστηκε στην Ελλάδα.

Θρύλος για το Northeastern University με προπονητή τον Τζιμ Καλχουν στα πρώτα του βήματα ως τεχνικός, ο Καλιγκάρις δεν έκανε την προσπάθεια για τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ αλλά ήρθε στον ελληνικό μπασκετικό μικρόκοσμο και γρήγορα έδειξε απο τι πάστα ήταν φτιαγμένος παρότι το πρώτο δείγμα δεν θα το έλεγες και ενθαρρυντικό. Τον Νοέμβριο του 78 με αντίπαλο την ΧΑΝΘ στη Θεσσαλονίκη, ο Καλιγκάρις που δεν είχε προσαρμοστεί ακόμα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ θα πετύχει μόλις 2 πόντους και οι μουρμούρες θα αρχίσουν να ακούγονται στην Ηλία Ζερβού για το "Αμερικανάκι". Ο Ντέιβιντ απλώς περίμενε τον επόμενο αγώνα με τον Δημόκριτο και οι 52 πόντοι που σημείωσε ήταν αρκετοί για να άρουν τις αμφιβολίες.

Οι φίλαθλοι λάτρεψαν το αυτοκρατορικό του στυλ, το σχεδόν τέλειο -όπως φαίνεται και στην φωτογραφία- τζαμπ σουτ και τις ασταμάτητες διεισδύσεις του. Ο Σπόρτιγκ εκείνης της περιόδου ήταν μία πολύ δυνατή ομάδα και το κλειστό ζούσε μεγάλες στιγμές. Οι μονομαχίες του Καλιγκάρις με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη έμειναν στην συλλογική μνήμη και είναι πραγματικά κρίμα που δεν υπάρχουν τηλεοπτικές εικόνες για τον μπασκετμπολίστα που ήταν πόλος έλξης για όλους τους φίλους του αθλήματος. Το 79 αναδείχθηκε τρίτος σκόρερ του πρωταθλήματος ενώ αποδέχθηκε και την θέση του παίχτη-προπονητή για την επόμενη σεζόν που ο ίδιος ανέβηκε μία θέση στον πίνακα των σκόρερ. Και τις δύο αυτές χρονιές ο Σπόρτιγκ κέρδισε την έξοδο στο Κύπελλο Κόρατς καταγράφοντας τις πρώτες ευρωπαϊκές συμμετοχές του συλλόγου.

Δυστυχώς για όλους μας, ο Ντέιβιντ αποχώρησε απο τα Πατήσια και την Ελλάδα το 1981 εξαιτίας σοβαρότατου προβλήματος υγείας που δεν του επέτρεπε να συνεχίσει να αγωνίζεται. Γύρισε στην Αμερική και έγινε ένας πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας διαπρέποντας στον τομέα του real estate. Αυτός λοιπόν ήταν ο Ντέιβιντ Καλιγκάρις και αν οι παλιές τσιμεντένιες κερκίδες και οι τσίγκοι απο το κλειστό μπορούσαν να μιλήσουν, θα είχαν να πουν ατελείωτες ιστορίες για τον "Γκάλη των Πατησίων"...