ΕΔΑΦΟΣ ΙΕΡΟ, ΠΟΤΙΣΜΕΝΟ ΜΕ ΙΔΡΩΤΑ

Το κόκκινο χώμα δεν υπάρχει πια. Έχει αντικατασταθεί απο υλικό πιο φιλικό για τα γόνατα των αθλούμενων. Ούτε το τείχος που χώριζε τους δύο "εχθρούς" βρίσκεται στην θέση του. Γκρεμίστηκε πριν απο λίγο καιρό και την θέση του πήρε ένα μνημείο προς τιμήν της "Αγίας Τετράδας". Αυτό που παραμένει όμως πάντα εκεί, είναι η μεταλλική πινακίδα με την επιγραφή Crvena Zvezda στην είσοδο και αυτός ο αέρας που μυρίζει μπάσκετ.

Στις όχθες του Δούναβη εκεί που ενώνεται με τον Σάβα, στέκει επιβλητικό εδώ και 2.300 χρόνια το Καλέμεγκταν (η λέξη είναι σύνθετη τουρκική και προέρχεται απο τους όρους Καλέ που σημαίνει οχυρό και Μεγκταν που σημαίνει πεδίο μάχης). Κάτω απο τις πολεμίστρες του, οι σκιές των υπερασπιστών του -Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Σέρβοι και Οθωμανοί- είδαν εκεί γύρω στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 20 έναν Αμερικανό, μέλος αποστολής του Ερυθρού Σταυρού να φτάνει στο Βελιγράδι που τότε ήταν η πρωτεύουσα του Βασιλείου των Σέρβων Κροατών και Σλοβένων και να βάζει το πρώτο καλάθι στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου "Βασιλιάς Πέτρος".

Ο Γουίλιαμ Γουιλαντ ήταν ο άνθρωπος που έσπειρε τον σπόρο του αθλήματος στην μετέπειτα Γιουγκοσλαβία και πάνω στον ενθουσιασμό απο την ανταπόκριση που βρήκε έγραψε στα απομνημονεύματα του πως "οι Νοτιοσλάβοι έχουν μεγάλο ταλέντο στο μπάσκετ με τους Εσθονούς να τους ακολουθούν". Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος φρενάρε για λίγο την ανάπτυξη του μπάσκετ αλλά η δίψα της νεολαίας για άθληση ήταν τόσο μεγάλη που ενώ ακόμα ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, ο Ερυθρός Αστέρας ιδρύθηκε στις 4 Μαρτίου του 1945 και μετά απο εφτά μήνες ακριβώς ο αιώνιος αντίπαλος, η Παρτιζάν. Στο χώμα του Καλεμεγκνταν δόθηκαν οι πρώτες μάχες μεταξύ τους, εκεί ο Νίκολιτς, ο Σάπερ, ο Στάνκοβιτς και ο Πόποβιτς, νέα παιδιά με φιλοδοξίες και όνειρα, οραματίστηκαν την γιγάντωση του αθλήματος.

Αν ποτέ ο δρόμος σας φέρει στο Βελιγράδι, επισκεφθείτε το Καλέμεγκταν. Σταθείτε στο κέντρο του γηπέδου, κλείστε τα μάτια και προσπαθήστε να αφουγκραστείτε. Ανάμεσα σε κλαγγές σπαθιών που χτυπούν πάνω σε ασπίδες και κραυγές θανάτου, ίσως καταφέρετε να ακούσετε τον ήχο μίας μπάλας να κάνει γκελ στο κοκκινόχωμα και να μυρίσετε την σκόνη που σήκωσε. Και αν τύχει κάποιος ηλικιωμένος κύριος με έξυπνα γυαλιστερά μάτια να σας ρωτήσει "Τι νομίζεις πως είναι αυτό που πατάς" να ξέρετε πως η σωστή απάντηση είναι μόνο μία. "Έδαφος ιερό, ποτισμένο με ιδρώτα" και να είστε σίγουροι πως πριν επιστρέψει στον αιώνιο ύπνο του, ο "Προφέσορας" θα σας χαμογελάσει ικανοποιημένος...