Philadelphia 76ers 1982-83

Η προηγούμενη σεζόν (1981-82) ήταν η σεζόν του Beat L.A., και της μεγάλης σειράς με τους Celtics. Κάθε σεζόν ήταν σεζόν μεγάλης σειράς με τους Celtics εκείνα τα χρόνια. Ηταν ας πούμε ένα mini rivalry. Το καλοκαίρι όμως του 1982 άλλαξαν πολλά. Με πρώτο, κυριο και βασικότερο την έλευση του Moses Malone μεσω ανταλλαγής με τον Caldwell Jones, ενώ ο Daryll Dawkins αποχώρησε και αυτός με την σειρά του από την ομάδα. Στα «σημαντικά» κομμάτια του παζλ που προστέθηκαν δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Marc Iavaroni, ο οποίος ήταν σημαντικός τόσο μέσα όσο και έξω από τα παρκέ, ως ο rookie που σήκωνε τα πειράγματα όλων. Η φήμες λένε ότι ήταν αναγκασμένος να τραγουδάει συνεχώς σε δημόσιους χώρους,  ως πείραγμα,  αλλα ο ίδιος το έκανε περισσότερο από διασκέδαση. Η φράση που θα του ταίριαζε ήταν το «Είμαι χαρούμενος που είμαι εδώ. Είμαι χαρούμενος οπουδήποτε». Επίσης είχε έρθει από το draft o J.J. Anderson, γνωστός από το πέρασμά του από την χώρα μας και τον Άρη, ο οποίος έγινε σύντομα ανταλλαγή, ενώ στην λήξη της μεταγραφικής περιόδου εμφανίστηκαν οι Reggie και Clemon Johnson, με τον δεύτερο να έχει πολυ πιο σημαντική επίδραση στην ομάδα.

Στα αγωνιστικά, οι 76ers ξεκινούσαν τον αγώνα τους πάντα με τον ίδιο τρόπο. Εννοώ με το ίδιο play, πάντα, για τον Andrew Toney, ο οποίος σχεδόν πάντα σκόραρε. Αυτό το play δεν το ξαναέπαιζαν ποτέ μέσα στον αγώνα, ενώ θα μπορούσες αν δεις λίγο πιο προσεκτικά να αντιληφθείς, ότι ακόμη και στα τελευταία παιχνίδια της σεζόν, πριν ξεκινήσει ο αγώνας, ο Billy Cunningham συνέχιζε να σχεδιάζει το ίδιο play στο πινακάκι του, και να το δείχνει στους παίκτες. Και φυσικά, εκτός από το ξεκίνημα και το τελείωμα ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο. Η ομάδα ξεκίνησε με 6-0 και ακολούθησαν τα 10-1, 20-4, 50-7 μέχρι να κλείσει την σεζόν με 65-17 κάνοντας μάλιστα ένα πολύ κακό σερί στο τέλος με 8-8. Το κλείσιμο που έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου αλλά και αφύπνησε τους μετέπειτα πρωταθλητές.

Ποιά ήταν όμως η δύναμη που τραβούσε την ομάδα σε μία τέτοια σεζόν? Σίγουρα το καλό κλίμα και οι καλοί παίκτες. Αλλά αυτό που ήταν πραγματικά τρομακτικό εκείνη την σεζόν ήταν ο Moses. Στο καλύτερο σημείο της καριέρας του, ήταν πάντα εκεί. Κάθε βράδυ, με την ίδια ένταση. Μπορεί ο Toney ή ο Erving κάποιο βράδυ να ήταν σε κακή μέρα, αλλά ο Moses δεν το επέτρεπε αυτό. Έπαιζε με τέτοια ένταση και τέτοια ανταγωνιστικότητα που δεν είχε ξαναδεί το άθλημα ( o MJ μπήκε στην λίγκα το 1984). Όπως λέγανε και οι δημοσιογράφοι της εποχής ο Moses Malone ,ήταν η ατμομηχανή που έσερνε το τρένο ή ακόμη πιο ευφάνταστα, ο drummer που θα έπαιζε κάθε βράδυ σταθερά ότι και να συνέβαινε και θα έδινε ρυθμό. Μπορεί ο τραγουδιστής να ήταν ο Dr. J, ή ο Toney να έκανε μερικά εκπληκτικά σόλο, αλλά ο Moses εδινε τον ξέφρενο ρυθμό.

Αυτή η ικανότητα της ομάδας να πάρει το πρωτάθλημα, έγινε εμφανής στην πρώτη συνάντηση με την ομάδα που τους απέκλεισε τον προηγούμενο χρόνο από τον τίτλο, τους L.A. Lakers, όταν και ο Moses κυριάρχησε απέναντι στον Kareem, κρατώντας τον στους 15 πόντους και τα 2 μόλις ριμπάουντ. Στο τέλος της χρονιάς, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Πλεονέκτημα έδρας σε όλες τις περιπτώσεις. Ο Moses ήταν πρώτος σκόρερ με 24,5 πόντους ανά αγώνα (και 15,3 ριμπάουντ), ενώ ακολουθούσαν ο Julius Erving με 21 πόντους και ο Toney με σχεδόν 20 πόντους ανά αγώνα. 

Τα playoff ξεκινήσαν να γίνονται θρυλικά πριν καν να πατήσουν οι ομάδες το πόδι τους στο παρκέ, με τον Moses Malone να δηλώνει το ιστορικό «Fo-Fo-Fo». Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν είναι σίγουρος για το πότε το είπε (ή μαλλον πολλοί είναι σίγουροι για διαφορετικές εκδοχές). Ίσως να είναι απλά ένας από αυτους τους απαραίτητους αστικούς θρυλους που κάνουν την ιστορία πιο όμορφη. Όμως και ο ίδιος ο Moses το επιβεβαιώνει και μάλιστα το επεξηγεί κιόλας λέγοντας ότι «Δεν ηθελα να υποτιμησω κανέναν, αλλά σκεφτόμουν ότι η σεζόν ήταν μεγάλη και είχα ήδη κουραστεί, οπότε γιατί να παίξουμε 21 παιχνίδια όταν μπορούμε να παίξουμε 12?». Και κάπως έτσι ξεκίνησε.

Στον πρώτο γύρο βρήκανε μπροστά τους, τους New York Knicks, τους οποίους και κερδίσαν με 4-0 (το πρώτο Fo). Βέβαια το «σκούπισμα» δεν ήταν τόσο εύκολο όσο φαινόταν, καθώς και οι 4 νίκες μαζί ήρθαν με συνολική διαφορά 22 πόντων. Αυτό βέβαια που ήταν ξεκάθαρα αυτό που φαινόταν, ήταν η κυριαρχία του Malone μέσα στις δύο ρακέτες αφού ο ίδιος τελείωσε την σειρά με 125 πόντους και 62 ριμπάουντ, όταν το δίδυμο ψηλών των Knicks, οι Webster και Cartwright, είχαν μαζί 60 πόντους και 36 ριμπάουντ. Σε αυτόν τον γύρο ο Bill Cartwright κέρδισε τον τίτλο του “InvisiBill”. Δηλαδή του αόρατου Bill. Αργότερα βέβαια ως συμπάικτης του MJ θα πετύχει ένα ωραιότατο three-peat αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Δευτερος γύρος, δηλαδή τελικοί Ανατολής,  και αντίπαλοι οι Bucks. Συνήθεις ύποπτοι απέναντι στους 76ers εκείνη την περίοδο, οι οποίοι είχαν αποκλείσει στον πρώτο γύρο τους Celtics με 4-0. Στο ρόστερ τους ξεχώριζαν οι Sydney Moncrief, Dave Cowens, Bob Lanier και Marques Johnson. Προπονητής τους, ο πολυνίκης του ΝΒΑ, Don Nelson. Τα δύο πρώτα παιχνίδια παίχτηκαν στην κόψη του ξυραφιού με τον Bobby Jones να τα κρίνει αμφότερα με εξαιρετικές άμυνες. Ένα κλέψιμο και ένα κόψιμο. Το κόψιμο στον  Lanier είναι ακόμη υπό συζήτηση για το αν ήταν φάουλ, αλλά ότι γράφει η ιστορία δεν ξεγράφει. Το μόνο που κατάφεραν οι Bucks ήταν στο 4^ο παιχνίδι να πάρουν μία νίκη και να κάνουν έτσι το “Fo-Fo-Fo”-“Fo-Fi-Fo”. Παλιά Κινέζικα γνωμικά της διαλέκτου του ΝΒΑ.

Στον τελικό, τελευταίο εμπόδιο για τον τίτλο, οι Lakers. Οι οποίοι έχουν μία σημαντική απουσία. Τον rookie, James Worhty, ο οποίος είχε σπάσει το πόδι του.Στο πρώτο παιχνίδι (113-107), ήταν ο Cliff Richardson που άλλαξε παπούτσια στο ημίχρονο και στο δεύτερο τα έβαλε απλά όλα. Στο δεύτερο παιχνίδι(103-193), ήταν ο Earl Cureton, που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων όταν όλοι οι ψηλοί είχαν φάουλ ή ήταν τραυματίες ( Ο Clemon Johnson είχε ουρολοίμωξη) και μάλιστα σκόραρε και ένα μοναδικό καλάθι απέναντι στον Kareem με ένα Kareem-style skyhook. Και φυσικά ο Moses ο οποίος μετά από ακόμη μία μέρα στο γραφείο με 24 πόντους και 12 ριμπάουντ, θα δήλωνε στους δημοσιογράφους «Ο Kareem δεν μπορεί να με μαρκάρει». Και μάλλον είχα τα δίκια του αν αναλογιστεί κανείς ότι στην σειρά ο Moses είχε 103 πόντους και 94 ριμπάουντ, απέναντι στο 72-30 του Kareem, ενώ τα επιθετικά ριμπάουντ ήταν 27-5....

Το 3-0(94-111), ήρθε χωρίς ιδιαίτερα σημεία αναφοράς, εκτός ίσως από το γεγονός ότι και αυτό το παιχνιδι, ξεκίνησε με τους Lakers να προηγούνται, όπως και όλα τα παιχνίδια της σειράς. Στο δε τέταρτο (108-115), οι Lakers βρέθηκαν μπροστά μέχρι και 16 πόντους. Όμως η ηγετική εμφάνιση του Dr J, έφερε το παιχνίδι εκεί που έπρεπε. Το κάρφωμα του ταπεινού, και κατ εξοχήν pass first, Maurice Cheeks, επισφράγισε την 4^η νικη στην σειρά και τον τίτλο. Χρόνια μετά ο Cheeks θα έλεγε ότι «Θα έπρεπε να έχω πασάρει την μπάλα στον Julius. Αλλά για κάποιον λόγο, απλά δεν τον είδα».

Ο τίτλος ήρθε με ανείπωτη χαρά για όλους, αλλά κυρίως για τον Julius Erving, ο οποίος επιζητούσε το δαχτυλιδι του ΝΒΑ, καθώς έως τότε είχε τίτλο μόνο στο ΑΒΑ. Εξίσου χαρούμενος ήταν και ο φροντιστής των 76ers ο οποίος με την διαφορά στο -11 στο ημίχρονο, διάλεξε να βάλει τις σαμπάνιες στον πάγο, και να ρισκάρει να τις χρεωθεί σε περίπτωση που η ομάδα δεν κατακτούσε τον τίτλο. Στο τέλος της βραδιάς, ο Larry O’Brien, o ιστορικός κομισάριος του ΝΒΑ, θα παρέδιδε τον τελευταίο του τίτλο (που πλέον φέρει το όνομά του) στον Harold Katz. Οι 76rers ήταν επιτέλους ξανά πρωταθλητές. Και αυτός ο τίτλος, ήταν που ξεκίνησε μία μεγάλη περίοδο ανομβρίας τίτλων για την πόλη της Philadelphia τα επόμενα 23 χρόνια. Αλλα αυτό μικρή σημασία έχει. Εκείνη η παρέα του 1982-83, από την δύσκολη πόλη της Φιλαδέλφεια, είναι το δίχως άλλο μία από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία του ΝΒΑ.