ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ: ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

Ένα παιδί απο τα σπλάχνα του Άρη που φόρεσε τα κιτρινόμαυρα σε ηλικία 12 χρονών όταν ο φροντιστής της ομάδας, ο θρυλικός "Μπαρού" τον τσακωσε να κρυφοκοιτάζει την προπόνηση στο βοηθητικό του Χαριλάου, ο Μιχάλης Ρωμανίδης έζησε απο πρώτο χέρι την άνοδο της "Αυτοκρατορίας" και όλες τις μεγάλες στιγμές, τους τίτλους άλλα και το λυσσαλέο κυνήγι του ευρωπαϊκού τροπαίου.

Ταλέντο απο τα λίγα, προωθήθηκε γρήγορα στην πρώτη ομάδα παίρνοντας ευκαιρίες απο τον Ίβκοβιτς και σε ηλικία 17 χρονών το 1983 κατέκτησε το πρωτάθλημα με τον Άρη και μέχρι την έλευση του Σούμποτιτς ήταν ο βασικός small forward της ομάδας. Ο Μιχάλης είχε όλα τα στοιχεία ενός μοντέρνου παίχτη, με εξαιρετικό μακρινό σουτ και δικαίως θεωρήθηκε μεγάλη ελπίδα για το ελληνικό μπάσκετ. Στα 18 του ήταν ήδη διεθνής με την μεγάλη εθνική με παραστάσεις απο Ευρωμπάσκετ, Προολυμπιακό τουρνουά και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Αν και όπως είπαμε είχε χάσει την θέση του βασικού στον Άρη, παρέμενε εκείνη την εποχή ο δεύτερος καλύτερος Έλληνας small forward πίσω απο τον Φάνη και κέρδισε μία θέση στο ρόστερ των θριαμβευτών του 87. Ήταν η τελευταία αναλαμπή του Ρωμανίδη, αφού ο Ιωαννίδης συνέχιζε εμμονικά να μην του δείχνει εμπιστοσύνη, επιμένοντας στον "Πιξι" και αφού δεν είχε χρόνο συμμετοχής στην ομάδα του όπως ήταν λογικό δεν ξανακλήθηκε στην εθνική. Ο Ξανθός έφυγε απο τον Άρη το καλοκαίρι του 90, οι ελπίδες του Μιχάλη που ήταν μόλις 24 χρονών αναπτερώθηκαν αλλά αποδείχθηκαν φρούδες. Τζόρτζ Φίσερ, Λάζαρο Λεσιτς, Μιχάλης Κυρίτσης, συνέχισαν την Ιωαννίδειο τακτική παρκάροντας τον στην άκρη του πάγκου.

Η χαριστική βολή ήρθε πριν απο τον τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ το 1992, τον μοναδικό στόχο του εκπέσοντα "Αυτοκράτορα" σε μία καταστροφική χρονιά. Υπηρεσιακός προπονητής είχε αναλάβει ο συμπαίκτης του Μέμος Ιωάννου και ο Μιχάλης ήλπιζε πως θα αγωνιστεί για να γίνει μαζί με τον Γκάλη ο πρώτος Έλληνας μπασκετμπολίστας με εφτά κατακτήσεις Κυπέλλων. Η προσγείωση ήταν απότομη για τον Ρωμανίδη, όταν αποκλείστηκε απο την δεκάδα του τελικού με την δικαιολογία πως η ομάδα χρειαζόταν άλλον έναν γκαρντ. Το μήνυμα ελήφθη απο τον Μιχάλη και με την λήξη της αγωνιστικής περιόδου κατέβηκε στην Αθήνα για να φορέσει τα "ροσονέρι" του Παγκρατίου.

Ήταν 26 χρονών, είχε ακόμα πολύ μπάσκετ μέσα του και στην προετοιμασία ήταν καταπληκτικός αλλά η τύχη δεν στάθηκε σύμμαχος του. Στο πρώτο παιχνίδι με το Παγκράτι, σε ανύποπτη φάση το γόνατο του τον "πρόδωσε". Οι έξι μήνες αποχής έγιναν οχτώ, η σεζόν χάθηκε και όταν επέστρεψε στα παρκέ το καλοκαίρι του 93 δεν ήταν ο ίδιος παίχτης.Το κατάλαβε γρήγορα και ο ίδιος, για αυτό το 1994 μετά την ολοκλήρωση του συμβολαίου του, αποχώρησε απο το Μετς πηγαίνοντας λίγο βορειότερα, στο "Σαλούν" του Παπάγου. Με τους "Στρατηγούς" κέρδισε την άνοδο για την Α1 αλλά δεν έμελλε να παίξει ξανά στα σαλόνια. Είχε ήδη πάρει την απόφαση να κρεμάσει την φανέλα του λίγο πριν μπει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του.

Χορτάτος απο τίτλους, εμπειρίες και μεγάλους αγώνες, ο Μιχάλης Ρωμανίδης σίγουρα δεν έγινε το alter ego του Φάνη αλλά ήταν ένας παίχτης με μεγάλες προοπτικές που για λόγους που δεν άπτονταν της αρμοδιότητας του, δεν κατάφερε να κάνει την μεγάλη καριέρα που προαλειφόταν. Αυτό όμως δεν αφαιρεί ούτε στο ελάχιστο την ενεργή ή και όχι παρουσία του σχεδόν σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της δεκαετίας του 80'. Μπορεί να μην έφτασε ποτέ στην προσωπική του κορυφή του Έβερεστ, όμως σίγουρα στα δικά του Ιμαλάια ανέβηκε πολλές μικρότερες κορυφές.