ΜΙΝΤΛΕΤΟΝ ΛΑΡΙ (MIDDLETON LARRY)

Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1965. Έχει ύψος εκεί κοντά στο 190 και αγωνιζόταν στην θέση του Shooting Guard. Στα κολλεγικά του χρόνια αγωνίστηκε στο Clemson ( 1983-87), ένα κολλέγιο το οποίο έχει παράδοση στο μπάσκετ και αργότερα μας έδωσε τον Γουίλι Σόλομον (επίσης έχει βγάλει Horace Grant, Elden Cambell κ.α.). Στην πρώτη του ουσιαστικά επαγγελματική χρονιά, βρέθηκε στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό (1988-89). Το 1988 ήταν η μαγική χρονιά που οι ξένοι μπήκαν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός για την μία θέση που είχε, διάλεξε τον φοβερό και τρομερό Κάρει Σκάρι. Στην Ευρώπη όμως επέλεξε να βάλει δίπλα του τον rookie τότε Larry. O Middleton έκανε φοβερά πράγματα μέσα στο παρκέ, με αποκορύφωμα την εμφάνισή του στο Ζαντάρ όπου σκόραρε 40 πόντους. Οι εμφανίσεις του στο Κόρατς δεν ήταν ικανές να τον κρατήσουν στον Ολυμπιακό, ήταν ικανές όμως να του δώσουν το εισητήριο για το πρωτάθλημα της Ιταλίας, στο οποίο θα αγωνιστεί για τα επόμενα 17 χρόνια, με εξαίρεση μία χρονιά στην Λιμόζ.

Η αρχή έγινε με την Trieste (1989-92) όπου σε τρία χρόνια είχε μέσο όρο κοντά στους 20 πόντους. Συνέχισε με την Rimini (1992-94) όπου αντικατέστησε τον Eubanks, o οποίος κατακρινόταν για την αδιαφορία του στην άμυνα. Στην επίθεση βέβαια ο Eubanks είχε πάνω από 30 μέσο όρο. Ο Μίντλετον τους κέρδισε πιο πολύ και έτσι έβγαλε την διετία του ακόμη και αν στο σκοράρισμα σίγουρα υστερούσε έναντι του προκατόχου του, αφού μέτρησε γύρω στους 26 πόντους ανά αγώνα. Το 1994 θα επιστρέψει στην Trieste για 8 παιχνίδια, ενώ το 1995 θα βρεθεί στην Cervia (1994-95). Eκεί θα συνεχίσει να σκοράρει κατά ριπάς με τον μέσο όρο του να είναι 24,9 πόντοι ανά αγώνα.

Το 1995-96 θα κάνει ένα διάλειμμα από την Ιταλία και θα φορέσει την φανέλα της Λιμόζ (1995-96) για να γυρίσει το 1996 στην Pozzuoli η οποία αγωνίζεται στην Α2 Ιταλίας (1996-97). Έχει ήδη κλείσει τα 32 και οι εκρηκτικότητα του τείνει να χαθεί. Θα αρχίσει να σουτάρει περισσότερα τρίποντα αλλά θα παραμείνει μία καθόλα αξιόπιστη επιλογή στο σκοράρισμα. Η τριετία 1997-2000 θα τον βρει στην Σιένα (1997-2000) όπου θα σκοράρει πλέον περί των 15 πόντων ανά αγώνα. Ενώ το 2000 θα μεταγραφεί στην Πέζαρο (2000-02) όπου στα 36 του θα αγωνιστεί για πρώτη φορά στην Ευρωλίγκα. Βέβαια ο ρόλος του θα είναι εμφανως περιορισμένος αφού θα σκοράρει μόλις 8,6 πόντους ανά αγώνα στην Ευρώπη.

Μετά την Ευρωπαική περιπέτια αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να κατεβεί ένα σκαλοπάτι. Η επόμενη τριετία βέβαια θα τον βρει σταθερά στην Α1 με την φανέλα της Αβελίνο (2002-05). Εκεί θα κάνει το τελευταίο του ξέσπασμα, όταν την σεζόν 2003-04 θα μετρήσει πάνω από 17 πόντους ανά αγώνα. Το 2006, πιστός στην μπασκετική μακροβιόητα που κουβαλάει το επίθετό του, θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση σε ηλικία 41 ετών, μετά από μία χρονιά με την Ticino (2005-06). Η τελευταία ήταν και η μοναδική του χρονιά (εκτός από εκείνη της Euroleague) όπου ο μέσος όρος πόντων του έπεσε κάτω από τους 10 πόντους ανά αγώνα. Ήταν σίγουρα ένας πολύ θεαματικός αλλά και αποτελεσματικός παίκτης. Γνήσιος σκόρερ, και θα ήταν καλό για το πρωτάθλημά μας αν μπορέσαμε να τον έχουμε για παραπάνω από εκείνη την λειψή πρώτη χρονιά των ξένων, του 1988. Ακόμη και τόσα χρόνια μετά όμως, όσοι είδαν εκείνο το παιχνίδι στο Ζαντάρ, αδυνατούν να το ξεχάσουν.