ΣΚΑΡΙ ΚΑΡΕΙ (CAREY SCURRY)

Γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1962. Έχει ύψος 2,01 και αγωνιζόταν στις θέσεις των Forward. Στα κολλεγικά του χρόνια φόρεσε την φανέλα αρχικά του Oklahoma A+M (1981-1982) και έπειτα του LIY Brooklyn (1982-85). Αν κοιτάξει κανείς δε τα νούμερά του στο Brooklyn δεν θα εντυπωσιαστεί τόσο από το σκοράρισμά του (ακόμη και αν την τελευταία του χρονιά είχε πάνω από 21 πόντους ανά αγώνα) αλλά από τα αμυντικά του στατιστικά, αφού στην πρώτη του χρονιά μετρούσε 4,9 κοψίματα ανά αγώνα, ενώ την τελευταία του 2,8 μαζί 2,9 κλεψίματα και πάνω από 14 ριμπάουντ. Άλλωστε αυτό το είδαμε και με τα ίδια μας τα μάτια στην Ελλάδα, ότι δηλαδή ήταν ένα τέρας αθλητικότητας. Με αυτά τα νούμερα και αυτό το κορμί δεν θα μπορούσε παρά να πάει σε ένα καλό νούμερο στο draft του 1985, με τους Jazz να τον επιλέγουν στο νούμερο 37. Ένα νούμερο που θα ήταν σίγουρα παραπάνω εάν δεν είχε θέματα με την προβληματική συμπεριφορά του, σε ένα ΝΒΑ που έπασχε από αυτήν.

Στο ΝΒΑ έπαιξε αμέσως, αρχικά με την φανέλα των Utah Jazz (1985-1988) και έπειτα με τους New York Knicks (1988). Σε αυτά τα χρόνια δεν μπορεί να πει κάποιος ότι έκανε έντονα αισθητή την παρουσία του, έπαιρνε όμως χρόνο συμμετοχής. Έτσι όταν στην Ελλάδα άνοιξαν οι ξένοι για το Ελληνικό πρωτάθλημα, ο μεγάλος γνωστης της Αμερικανικής αγοράς εκείνα τα χρόνια, Στηβ Γιατζόγλου, δεν μπορούσε παρά να αδράξει την ευκαιρία. Άλλωστε στον Στηβ αρέσαν οι προβληματικοί χαρακτήρες. Κάπως έτσι,το καλοκαίρι του 1988 θα έρθει στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού(1988-89) με συμβόλαιο 250 χιλιάδες δολλάρια. Από το πρώτο του παιχνίδι έκανε τον κόσμο να παραληρεί, αφού σκόραρε με κάθε τρόπο, κάρφωνε με μανία και έκοβε ότι μπάλα κινούνταν στον αέρα. Στο δε, κύπελλο Κόρατς είχε κάνει ένα εκπληκτικό δίδυμο ξένων με τον Λάρι Μίντλετον, ο οποίος έγινε αργότερα θρύλος του Ιταλικού μπάσκετ. Σίγουρα χαρακτηριστικό είναι και το παιχνίδι με τον Ηρακλή στο οποίο έκανε με χαρακτηριστική άνεση θρύψαλλα το ταμπλό. Ωστόσο, ο Κόρει Σκάρι ήταν ένας προβληματικός χαρακτήρας, το έχουμε ξαναπεί. Συχνά γινόταν θύτης αντιπαραθέσεων, ενώ ιστορική παραμένει η διαμάχη του με τον Στηβ Γιατζόγλου μετά από το φιλικό με το Παγκρατί. Σε εκείνο το παιχνίδι, ο Σκάρι έβγαλε τον αγκώνα του και ο Στηβ βρέθηκε εκεί για να τον ανατάξει. Η ανάταξη όμως δεν έγινε ακριβώς όπως θα έπρεπε (ή τουλάχιστον αυτό είπαν στον Σκάρι οι γιατροί του ααργότερα) με αποτέλεσμα ο Αμερικανός να γίνει έξαλλος και να κυνηγάει τον προπονητή του με ένα ψαλίδι. Το φονικό απετράπει χάρη στην παρέμβαση της αστυνομίας, ενω ο Στηβ δεν γλύτωσε τελείως από τα δόντια του Σκάρι, αφού πρόλαβε να τον δαγκώσει. Κάπως έτσι τελείωσε άδοξα η καριέρα του με τα ερυθρόλευκα. Πρόλαβε όμως να παιξει σε 19 αγώνες πρωταθλήματος και να έχει 21 πόντους, σχεδόν 10 ριμπάουντ, πολύ καλά ποσοστά και 2 κοψίματα ανά αγώνα.

Μετά την Ελλάδα, ο Σκάρι πήρε τον προβληματικό του χαρακτήρα και επέστρεψε στις ΗΠΑ. Το 1990 έκανε ένα πέρασμα από την Ισπανική Granollens (1990). Το 1992 βρέθηκε στην Αργεντινή  και την GEPU Saint Louis (1992) ενώ το 1992 έβγαλε ολόκληρη σεζόν στην Γαλλική Σοσό (1992-93). Το 1993 Βέλγιο, το 1995 Χιλή, το 1996 Αργεντινή και έπειτα πάλι Χιλή. Το 1997 κρέμασε τα παπούτσια του σε ηλικία 35 ετών, με μία καριέρα που μετά τον Ολυμπιακό και το ΝΒΑ μόνο μεγαλειώδη δεν την λες. Αργότερα, βρέθηκε αρκετές φορές στην φυλακή για μικροκλοπές και ναρκωτικά. Στην χώρα μας ωστόσο παραμένει ένας μύθος της πρώτης φουρνιάς ξένων παικτών που αγωνιστήκαν ποτέ στο πρωτάθλημά μας.