ΓΟΥΟΛΤΟΝ ΜΠΙΛ (WALTON BILL)

Γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1952. Έχει ύψος 2,11 και αγωνιζόταν στην θέση του Center. Μπορεί σήμερα να μιλάνε στο ΝΒΑ για What if και άλλα τέτοια υποθετικα, αλλά ήταν με διαφορά ο πιο αδικημένος παίκτης από την μοίρα. Στο prime του ήταν ένας από τους καλύτερους Center όλων των εποχών, μόνο που το prime του κράτησε λιγότερο απο 3 χρόνια στο ΝΒΑ....

Ξεκίνησε να γραφει λοιπόν τον μύθο του από το Helix High School, και αν συνηθως δεν ασχολούμαστε με κατορθώματα παικτών σε τόσο νεαρή ηλικία ο Bill μπορεί εύκολα να μας αλλάξει γνώμη. Στην τελευταία του σεζόν σε αυτό τελείωσε με ποσοστό FG 78% και κλήθηκε στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ αν και ήταν μόλις 17 ετών. Την εθνική αντρών. Έκανε επίσης ένα φοβερό σερί νικών το οποίο συνέχισε και στα κολλέγια. Για τον Bill τα πράγματα ήταν απλά, εάν έπαιζε αυτός η ομάδα του δεν μπορούσε να χάσει. Παραλληλα βέβαια έδειξε από αυτήν ακόμη την ηλικία τα προβλήματα που θα ακολουθούσαν αφού πριν καν μπει στην τελευταία του σεζόν είχε σπάσει τον αστράγαλό του και είχε κάνει και επέμβαση στον χόνδρο στο γόνατό του.

Όλα αυτά βέβαια δεν τον απέτρεψαν από το να θεωρείται ο κορυφαίος παίκτης στην Αμερική στην ηλικία, του και να βρεθεί στο φημισμενο UCLA (1971-74) του δασκάλου John Wooden. Εκεί, από την δεύτερή του χρονιά όταν και βάσει κανονισμων μπορούσε να παίξει, συνέχισε το νικηφόρο του σερί που κράτησε κοντά στα πέντε χρόνια. Το δικό του νικηφόρο σερί. Δηλαδή για 5 χρόνια είχε κερδίσει ότι αγώνα είχε παίξει. Παράλληλα συνέχισε το νικηφόρο σερί του κολλεγίου του το οποίο όταν φόρεσε την φανέλα του για πρώτη φορά μετρούσε 5 σερί πρωταθλήματα και ο Μπιλ φρόντισε να τα κάνει 7. Συνολικά σε 3 χρόνια στο κολλέγιο μέτρησε 87 αγώνες με 20,3 πόντους, 15,7 ριμπάουντ αλλά και 5,5 ασίστα ανά αγώνα. Κατέκτησε 2 πρωταθλήματα (1972,1973) ενώ βγήκε και τις δύο χρονιές MVP του κολεγιακού. Ιστορικότερη στιγμή του χωρίς καμία αμφισβήτηση ο τελικός του 1973 με αντιπαλο το κολλέγειο του Memphis State, στις 26 Μαρτίου, όταν και σκόραρε 44 πόντους με 21/22 δίποντα !!!. Η επίδοση αυτή παραμένει ακόμη και σήμερα η κορυφαία που έχει σημειωθεί ποτέ σε τελικό κολεγιακού.

Το 1974, οι Porland Blazers (1974-78) αψηφωντας το βαρύ ιστορικό τραυματισμών του (εκτός των λυκειακών είχα προστεθεί και μερικοί κολλεγιακοί, όπως δύο σπόνδυλοι με κατάγματα που διόρθωσε το 2009),  θα τον επιλέξουν στο νούμερο 1. Πολλοί θα βιαστούν να τους λοιδορήσουν και να πουν ότι ο Walton δεν θα αντέξει τους ρυθμούς του ΝΒΑ και θα έχουν και δίκιο. Όντως δεν άντεξε, αλλα για όσο άντεξε ήταν αρκετός για να θεωρείται πολύ πετυχημένο νούμερο ένα pick. Η πρώτη του χρονιά θα είναι λιγο αναγνωριστική αλλά από την δεύτερη και μετά αρχίζει να κάνει αυτά που έκανε στο κολλέγιο. Σύντομα θα αρχίσουν να τον παραλληρίζουν με τον έναν άλλον Bill, τον Bill Russell για την μοναδικη του ικανότητα να ξεκινάει τους αιφνιδιασμούς της ομάδας του μετά από κοψίματά του. Την σεζόν 1976-77 θα παίξει το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του. Θα ηγηθεί σε ριμπάουντ και κοψίματα (με 15+ και 3+ αντίστοιχα) και  θα οδηγησει την ομάδα του Portland στον μοναδικό τίτλο της ιστορίας της . Ο Mountain Man είχε εκπληρωσει το καθήκον του. Την επόμενη σεζόν ξεκινησε από εκεί που σταμάτησε, λίγο όμως μετά τα μέσα της, οι σοβαροι τραυματισμοί έκαναν και παλι την εμφάνισή τους. Αν και αγωνίστηκε σε λιγότερα από 60 παιχνίδια, η ληξη της σεζόν 1977-78 θα τον βρει με τον βραβειο του MVP ανά χείρας. Μάλλον περισσότερο για να διορθώσουν το λάθος της προηγούμενης χρονιάς όταν το βραβείο είχε πάρει ο Kareem Abdul Jabaar. Εαν μπορεί βεβαια να θεωρηθεί λάθος κάτι τέτοιο.

Μετα το τέλος της σεζόν του 1978 θα αλλάξει πόλη (αφού κάθησε έναν χρόνο ακόμη εκτός για αποθεραπεία) και το 1979 θα βρεθεί στους San Diego Clippers (1979-1985). Είναι ακόμη ενας πολύ καλός παίκτης αλλά τα καλύτερά του είναι πλέον παρελθόν. Το 1985 θα τον πάρουν οι Celtics (1985-87) ως backup Center, στην πιο γεμάτη σεζόν της καριέρας του όπου και θα αγωνιστεί 80 παιχνίδια. Το τελικό αποτέλεσμα μίας τέτοιας σεζόν δεν μπορεί παρά να είναι ο τίτλος, 2^ος για τον μεγάλο Bill σε μία ομάδα που θεωρείται η κορυφαία στο passing game όλων των εποχών. Το 1987, μετά από μία ακόμη σχεδόν άδεια χρονιά θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση σε ηλικία 35 ετών αλλά με μόλις 468 συμμετοχές (το 44% των συνολικών αγώνων για τις σεζόν που αγωνίστηκε) και έχοντας πετύχει συνολικα μόλις 6215 πόντους. Το 1993 θα μπει στο Naismith Hall of Fame ενω σε οποιοδήποτε κείμενο - μικρό ή μεγάλο - που αναφέρεται στον κοκκινοτρίχη γίγαντα δεν μπορεί να μην αναφέρεί ότι είναι κορυφαίος σχολιαστής που έχει υπάρξει. GOAT που λένε και στο χωριό μας.

Περισσότερα για τον Bill Walton στο basketbook.gr

BILL WALTON:ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ GOAT....ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ