BILL WALTON:ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ GOAT....ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ

Υπάρχει ένας παραλληλισμός προερχόμενος από την φύση που έχει να κάνει με τα παγόβουνα και πάει ως εξης. Πως όταν βλέπεις το παγόβουνο, την κορυφή του δηλαδή, ξέρεις πως το 90% του βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Αντίστοιχα, όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που τα λέει ωραία στο γυαλί ή στο μικρόφωνο δεν θα πρέπει να θεωρείς απίθανο το να έχει αρκετές ωραίες ιστορίες να σου διηγηθεί. Και η σκέψη του παγόβουνου μόνο τυχαία δεν είναι για έναν άνθρωπο που τον χαρακτήριζαν ως άνθρωπο των βουνών και ήταν σωματικά βουνό....

Όταν πρωτοσυναντήθηκ με τον John Wooden οι σχέσεις μας δεν ήταν οι καλύτερες. Δηλαδή δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα μεταξύ μας σε σχέση με το μπάσκετ αλλά είχαμε συγκρούσεις για τα πράγματα που συνέβαιναν έξω από αυτό. Ο John πάντα μου έλεγε να μην μιλάω πάρα πολύ και να μην προσπαθώ να ξεσηκώσω αντιδράσεις. Αλλά εγώ είχα μάθει από το σπίτι μου να είμαι ειλικρινής σε αυτά που θέλω. Όταν ήμουν στο κολλέγιο, ήθελα να σταματήσω τον πόλεμο στο Βιετνάμ και να ρίξω τον Νίξον από την κυβέρνηση. Ο John ήταν ενας πραγματικός δάσκαλος. Ένας υπερσυντηριτικός πραγματικός δάσκαλος. Και δεν ήθελε να κάνω αυτά που έκανα. Δεν ήθελε να είμαι vegetarian και δεν του άρεσε το «περίεργο» μαλλί μου. Σε μία προπόνηση στις αρχές της κολλεγιακής μου παρουσίας, μου ζήτησε να πάω να κουρευτώ και εγώ αρνήθηκα. Η απάντησή του ήταν «Θα μας λείψεις Bill ». Πήρα αμέσως το ποδήλατο και πήγα στον πλησιέστερο μπαρμπέρη. Εννοώ ότι υπάρχουν προτεραιότητες και κάνεις επιλογές στην ζωή. Εγώ είχα μεγαλώσει σε ένα σπίτι με κανονικούς γονείς, με αρκετά χρήματα, είχα πάει στο UCLA και είχα δίπλα μου τον John Wooden. Και νόμιζα πως όλοι είχαν τις ίδιες συνθήκες στην ζωή τους. Όταν όμως πήγα στο ΝΒΑ και είδα τι πραγματικά γίνεται έξω γύρισα στον Wooden και του έδωσα να καταλάβει ότι τον ήθελα δίπλα μου για την υπόλοιπη ζωή του. Είχε μπλέξει πραγματικά.

Όσο γι αυτο με το ποδήλατο...Όσο ήμουν στο κολλέγιο, ήμουν ένας σταρ. Δεν ήμουν ένας απλός ψηλός στα 2,10. Όλοι ασχολούνταν μαζί μου και οι δημοσιογράφοι με κυνηγούσαν. Και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν το  είχα συνηθίσει και δεν το ήθελα. Και μέσα από όλα αυτά ήμουν μόνος. Ίσως γιατί ένιωθα περίεργα ή ίσως γιατί έτσι είναι οι σταρ. Και έτσι, περπάτούσα κάθε μέρα μόνος μου για το γήπεδο. Φορώντας ότι πιο απλό και ότι με εξέφραζε. Ενα απλό T-shirt και τα σανδάλια μου. Και ο κόσμος με θεωρούσε περίργο. Με σταματούσε στον δρόμο και μου έλεγε πόσο περίεργος είμαι. Και το έπαιρνα πραγματικά προσωπικά. Ήμουν μικρός ακόμη και με πείραζε το τι μου έλεγε ο κόσμος. Έτσι για να τους αποφύγω αποφάσισα να πάρω ένα ποδήλατο και να πηγαίνω με αυτό κάθε μέρα στο γήπεδο αφού με το ποδήλατο δεν θα μπορούσε κανεις να με σταματήσει στον δρόμο.

Και φυσικά αργότερα το συνήθισα. Ήμουν ο καλύτερος παίκτης στην λίγκα αλλά αυτό δεν με ένοιαζε. Πραγματικά ήθελα οι δημοσιογράφοι να μην μου κάνουν προσωπικές ερωτήσεις. Κανείς δεν κερδίζει μόνος του σε μία ομάδα και δεν μου άρεσε που δεν ασχολούνταν με τους συμπαίκτες μου. Όταν κερδίσαμε το Memphis State για τον 2^ο μου τίτλο, και τον 7^ο συνεχόμενο του UCLA,ήμουν πραγματικά σε καλή κατάσταση. Πήρα 22 σουτ και έβαλα τα 21. Αλλά το σημαντικό ήταν ότι κερδίσαμε. Μάζεψα λοιπόν τους φίλους μου και τους είπα να έρθουν στην σουίτα του ξενοδοχείου μου για να κάνουμε πάρτι. Φίλοι και συμπαίκτες. Ήμουν 21 χρονών. Ήρθαν οι 76ers και μου είπαν ότι θέλουν να με πάρουν στην ομάδα τους. Θα μου έδιναν πολλά λεφτά. Τους έδειξα το δωμάτιο τριγύρω και τον κόσμο και τους είπα «Τo UCLA με φροντίζει τόσο καλά. Τι παραπάνω μπορείτε να μου προσφέρετε?». Και γύρισα στο πάρτι. Πραγματικά εκείνη την φορά πρέπει να διασκεδάζαμε ασταμάτητα για 2-3 μέρες συνεχόμενες.