"THE AIRBALL GAME": H ΠΙΟ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ KOBE

Όλοι μιλάνε για το “The Flu game” του Michael Jordan, όπου χωρίς καθόλου δυνάμεις σήκωσε όλη την ομάδα στις πλάτες του και στο τέλος «κατέρρευσε» στην αγκαλιά του Pippen, λίγοι όμως ασχολούνται με το “The Airball Game” του Kobe Bryant. Ίσως γιατί οι περισσότεροι αρέσκονται σε ιστορίες επιτυχιών, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που ανακαλύπτουν και κατανοούν τις αποτυχίες που εν τέλει ατσάλωσαν τον χαρακτήρα των πρωταγωνιστών και οδήγησαν στις μετέπειτα επιτυχίες. Και το “The Airball Game” ήταν αυτό ακριβώς. Ίσως η πιο καθοριστική στιγμή στην δημιουργία της Mamba Mentality στο ΝΒΑ.

Ο Kobe δεν έχει καν ακόμη κλείσει τα 19, κι όμως βρίσκεται στο ρόστερ των Lakers ,που διεκδικούν την πρόκρισή τους στους τελικούς της Δύσης, ως μία επιλογή έκπληξη που ήρθε κατευθείαν από το high school. Όπως έχουμε περιγράψει σε άλλα άρθρα, ακόμη το 1996 το ΝΒΑ ήταν άγουρο απέναντι στην επιλογή τόσο νεαρών παικτών, καθώς οι GM ήταν διστακτικοί στο ενδεχόμενο ενός αποτυχημένου pick. Γι αυτό και ο Kobe άλλωστε κατέληξε τόσο χαμηλά στο draft.

Το work ethic του ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή, όμως η rookie σεζόν του μόνο εντυπωσιακή δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, καθώς μετρούσε μόλις 15,5 λεπτά από τον πάγκο στην διάρκεια της σεζόν. Εκείνο όμως το βράδυ της 12^η Μαίου του 1997 στο Salt Lake City, οι εξωτερικές περιστάσεις ανάγκασαν τον νεαρό Kobe να βγει στο παρκέ ως πρωταγωνιστής και να χορέψει έναν χορό τον οποίο ναι μεν περίμενε αλλά ίσως μέσα του δεν ήταν ακόμη 100% έτοιμος. Ο Byron Scott ήταν τραυματίας στον καρπό, ο Robert Horry είχε αποβληθεί μετά από μία αψιμαχία με τον Jeff Hornacek ενώ ο Shaq αποβλήθηκε με φάουλ λίγο πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα. Έτσι ο βοηθητικός εώς τότε Bryant βρέθηκε με την μπαλα στα χέρια στις κρίσιμες στιγμές. Και άλλο που δεν ήθελε εδώ που τα λέμε.

Στο τελείωμα της κανονικής διάρκειας και με το σκορ ισοπαλία θα κάνει το πρώτο του airball και θα ακολουθήσουν ακόμη 3!!! στην παράταση φτάνοντας τον συνολικό αριθμό τους στα κρίσιμα τελευταία 6 λεπτά σε 4!!!. Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού που σε τόσο μικρή ηλικία βρίσκεται να κάνει airball που κρίνει το παιχνίδι. Και ακολουθεί ακόμη ένα στην αρχή της παράτασης. Η φυσιολογική αντίδρασή του είναι να αποφύγει να πάρει τα υπόλοιπα κρίσιμα σου του αγώνα. Όχι όμως για τον Kobe. Στις δηλώσεις του στο τέλος του αγώνα ο νεαρός θα πει «Είχα μερικά ελεύθερα σουτ, όμως δεν τα έβαλα». Για εμάς τους λάτρεις του ελληνικού ρετρό, δεν μπορεί αυτό να μην μας θυμήσει την θρυλική απάντηση του Νίκου Γκάλη στον Βαγγέλη Αλεξανδρή μετά το πρώτο του παιχνίδι με την φανέλα του Άρη όπου είπε «Από που τα έχασα τα σουτ Βαγγέλη? Πιστεύεις θα τα ξαναχασω?». Και καπως έτσι έγινε. Με πράξεις όχι όμως με λόγια. Το βράδυ όταν η ομάδα ηττημένη και αποκλεισμένη γύρισε στο L.A. o Kobe βρήκε ένα γήπεδο και έκανε σουτ μέχρι το επόμενο πρωί. Το συνήθιζε άλλωστε αυτό όταν έχανε ένα σημαντικό σουτ ακόμη και στα ύστερα χρόνια της καριέρας του.

Για εκείνο το βράδυ ο Σακίλ, που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έτρεξε να τον αγκαλιάσει και να τον σκεπάσει με τις «φτερούγες» του θα πει «Εβλεπες ότι ήθελε όλα τα μεγάλα σουτ. Άλλοι στην θέση του θα είχαν δειλιάσει. Αυτός όμως ήθελε να γίνει ο καλύτερος παίκτης που υπήρξε. Και το ήθελε εδώ και τώρα. Έπρεπε κάποιος απλά να του πει, ηρέμησε μεγάλε. Θα φτάσεις εκεί. Απλά μην βιάζεσαι. Εκείνο το βράδυ τον αγκάλιασα και του είπα «Μπορεί να έχασες τα σουτ, όμως όλοι αυτοί που σήμερα γελάνε μαζί σου, στο μέλλον θα σε φοβούνται».

 Και έτσι έγινε. Περίπου 20 χρόνια, 5 δαχτυλίδια, 33,000 πόντους και καμιά 35αριά νικητήρια σουτ μετά, όλος ο μπασκετικός πλανήτης υποκλινόταν και τιμούσε το πιο άξιο τέκνο του, με standing ovation που δεν είχαν ξαναγίνει. Έκλεισε την καριέρα του με 60 πόντους απέναντι στους Jazz που άθελά τους, εκείνο το βράδυ τον πλήγωσαν. Ο ίδιος ο Σακ, αποκομμένος πλέον συναισθημτικά από την άσπονδη συνύπαρξή τους ως συμπαίκτες, θα τρέξει πάλι να τον αγκαλιάσει. Όλη όμως αυτή η εποποιία, ίσως να μην είχε γραφτεί ποτέ εάν δεν είχε υπάρξει εκείνο το δύσκολο βράδυ της άνοιξης του 1997, όταν ένας rookie βρέθηκε να σουτάρει όλη νύχτα, μόνο και μόνο επειδή έπρεπε πρώτα από όλα να αποδείξει στον πληγωμένο εγωισμό του ότι δεν άξιζε να χάνει. Και χωρίς καμία αμφιβολία το απέδειξε. Σε αυτόν αλλά και σε όλον τον πλανήτη.