ΤΟ DRAFT ΤΟΥ 1996 KAI H "ΜΕΓΑΛΗ ΚΛΟΠΗ"

Είναι από τις μεγαλύτερες κλοπές στην ιστορία του draft, και η ιστορία της πάει κάπως έτσι. Ο νεαρός Kobe από πολύ νωρίς ξεχώρισε ανάμεσα όχι μόνο στους συνομήλικούς του αλλά και στους μεγαλύτερους. Ο τρόπος με τον οποίο σκόραρε και αγωνιζόταν, κάθε φορά σαν να μην υπάρχει αύριο, του είχε προσδώσει από πολλούς τον τίτλο “μανιακός”. Αυτό το τελευταίο όταν ακολουθείται από τον επεξηγηματικό προσδιορισμό “για την νίκη” δεν είναι απαραίτητα κακό στο μπάσκετ. Δύσκολο να το διαχειριστείς ναι αλλά κακό όχι. Κάπου στα τέλη Απριλίου του 1996, ο ίδιος με μία συνέντευξη τύπου, αφού θα κοντοσταθεί λίγο στα λόγια του θα δηλώσει πως “ Αποφάσισε να διαθέσει το ταλέντο του στην ευχέρεια των ομάδων του ΝΒΑ”, κοινώς να δηλώσει συμμετοχή στο draft. Και εκεί είναι που ξεκινάει η ιστορία.

Πρέπει βέβαια πριν να μπούμε στις λεπτομέριες να αναφέρουμε πως το 1995, ο Kevin Garnett έγινε ο πρώτος παίκτης που πηγαίνει απευθείας από το high school στο ΝΒΑ μετά από πάνω από 20 χρόνια, μετά τον Daryl Dawkins και τον Bill Willoughby . Ειδικά η πορεία αυτου του τελευταίου είναι που αποθάρρυνε πολύ κόσμο να δηλώσει στο draft αλλά και πολλές ομάδες να επιλέξουν παίκτες από το high school. Σίγουρα όμως ο KG, ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο. Και η ικανοποιητική του rookie χρονιά με περίπου 10 πόντους και 6 ριμπάουντ ανά αγώνα έδειξε πως υπάρχουν παίκτες που μπορούν από την πρώτη τους χρονιά να προσφέρουν στο ΝΒΑ. Βέβαια ο ΚG από τον Kobe είχαν μία μικρή διαφορά, πως ενώ ο Garnett δήλωνε πως η λίγκα δεν συγχωρεί και είναι πολύ σκληρή και πως δεν θέλει να πάρει στην πλάτη του κι άλλους (με τον τίτλο ότι ήταν ο πρώτος που μπήκε από high school στο ΝΒΑ μετά από τόσα χρόνια) ο Kobe ήταν το ακριβώς αντίθετο. Θα ήθελε πάρα πολύ να τον θυμάται ο κόσμος ως αυτόν που άνοιξε τον δρόμο για το ΝΒΑ. Μία ακόμη τεράστια διαφορά αναμεσα στον Kobe και όλους τους προηγούμενους που προσπάθησαν να πάνε απευθείας από το High School στο ΝΒΑ ήταν ότι όλοι οι προηγούμενοι ήταν ψηλοί, με εμφανή σωματικά προσόντα. Κανένας γκαρντ δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν.

Το άλλο που θα πρέπει φυσικά να αναφερθεί είναι ότι το draft του 1996 ήταν από τα πιο πλούσια που υπήρξαν, αφού έδωσε στην λίγκα τέσσερις παίκτες επιπέδου MVP αλλά και καμιά δεκαριά All-Star, κάτι που είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα draft.

Το μακρινό 1996 λοιπόν το νούμερο 1 στο draft το είχαν οι 76ers, οι οποίοι την προηγούμενη χρονιά είχαν πάρει τον Jerry Stackhouse. Στους Nets ήταν το δίδυμο John Nash-Calippari (GM και προπονητής) ενώ στους L.A. Lakers είχε αναλάβει χρέη GM ο θρυλικός Jerry West. O επόμενος μεγάλος πρωταγωνιστής μας δεν είναι άλλον από τον Bob Bass ο οποίος ήταν ο GM των Charlotte Hornets που διάλεγαν στο νούμερο 13. Την δεύτερη επιλογή στο draft είχαν οι Toronto Raptors ενώ την τρίτη οι Vancouver Grizzlies.

Κάποιες βδομάδες πριν από το draft το δίδυμο Nash-Calipari θα βρεθεί με τον Joe και την Pamela Bryant, για να τους ανακοινώσουν την πρόθεσή τους να επιλέξουν τον νεαρό Kobe στο νούμερο 8 του draft. Οι γονείς του Kobe θα είναι ενθουσιασμένοι με το γεγονός ότι δεν θα χρειαστεί να φύγει μακρυά από αυτούς αφού το New Jersey είναι κοντα στον τόπο διαμονής τους. Μερικές μέρες αργότερα ο Jerry West θα καλέσει στο τηλέφωνο τον Nash για να του προσφέρει τον Vlade Divac ( ο οποίος είχε κάνει μία πολύ καλή χρονιά) για να αποκτήσει το νούμερο 8 του draft, με σκοπό να επιλέξει τον νεαρό Bryant. Για να φτάσει σε αυτήν την επιλογή ο West, ο οποίος δεν είχε καν στα χαρτιά του τον Kobe καθώς οι Lakers επέλεγαν πολύ χαμηλά, χρειάστηκαν τρία tryout, στα οποία ο μετέπειτα Black Mamba έδειξε ότι μπορεί να σκοράρει με όποιον πιθανό τρόπο υπάρχει. Μάλιστα στο ένα ήταν απέναντι στον πάλαι ποτέ σκληρό αμυντικό της showtime, Michael Cooper. Οι Nets αρχικά αρνήθηκαν, ωστόσο ο Καλιπάρι, ο οποίος προερχόταν από μία κακή σεζόν (την πρώτη από τις πέντε του συμβολαίου του) άρχισε να αμφιβάλλει για την ορθότητα της επιλογής. Μην ξεχνάτε πως είμαστε σε μία εποχή που η επιλογή παικτών από το high school είναι δαιμονοποιημένη και αντί αυτού σκέφεται να επιλέξει τον Kerry Kittles. Μάλιστα ανακοινώνει την απόφασή του αυτή επίσημα στους μετόχους της ομάδας, οι οποίοι είναι κάθετα αντίθετοι στην επιλογή του Kobe, πως δηλαδή αν είναι ελεύθερος ο Kittles στο 8, θα πάρουν αυτόν, αν όχι τον Kobe. Λίγες μέρες πιο πριν βέβαια, ο ατζέντης του νεαρού Kobe είχε καλέσει τον Nash και του είχε επισημάνει πως αν οι Nets τον επιλέξουν, δεν θα υπογράψει μαζί τους και θα φύγει για Ευρώπη. Κάπως έτσι λοιπόν μπροστά σε ιδιοκτήτες, τύπο (που ειρωνικά έγραφε πως ο Calipari νομίζει πως είναι ακόμη στο κολλεγιακό και draftaάρει 18χρονους) αλλά και την άρνηση του ίδιου του παίκτη, η ομάδα που είχε συμφωνήσει με τους γονείς του, έφυγε από την μέση.

Ωστόσο οι Nets ήταν στο 8 και οι Lakers επέλεγαν στο 27. Ο νεαρός Kobe ήταν πολυπόθητος ανάμεσα στις ομάδες του NBA, και το νούμερο 27 πολύ κάτω στην κατάταξη. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί λύση. Το πρώτο που έπρεπε να κάνει ο Jerry West, ήταν να βρει ένα νούμερο πιο πάνω στο draft. Όπως είδαμε και στην περίπτωση των Nets, το βραβείο που προσέφερε ήταν ο Vlade Divac. Αυτό μάλιστα είχε διπλό σκοπό , καθώς ελευθέρωνε χώρο στο salary cup για την επερχόμενη free agency που είχε μεγάλο στόχο τον Shaq. Ο West τηλεφώνησε στις μισές ομάδες της λίγκας και τελικά οι μόνοι που δέχτηκαν την πρόταση ήταν οι Charlotte Hornets που προερχόντουσαν από μία μετρια σεζόν. Τώρα ο West είχε το νούμερο 13 στην διάθεσή του και 12 αντιπάλους για να βγάλει από την μέση στην διεκδίκιση του νεαρού παίκτη. Ο πρώτος και μεγαλύτερος ήταν οι Nets οι οποίοι αποκρούστηκαν με τον τρόπο που είδαμε προηγουμένως. Υπήρχαν όμως ακόμη 11. Παμε λοιπόν να δούμε πως κινήθηκε το draft εκείνη την χρονιά για να δούμε πως τελικά ο West τα κατάφερε και ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών έπεσε στο νούμερο 13.

Πρώτοι διάλεγαν οι 76ers, οι οποίοι είχαν κλειδωμένο τον Allen Iverson σε αυτήν την θέση. Fair enough. Στα pre-draft workouts, ο Kobe είχε κάνει κάποιες προπονήσεις με τον Jerry Stackhouse, τον οποίο είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι έκανε ότι ήθελε. Ο ίδιος ο Stackhouse το αρνείται. Έπεσε λοιπόν στο τραπέζι η πρόταση για ανταλλαγή του Stackhouse με του Raptors που είχαν το νούμερο 2. Και ναι, αυτό θα έδινε την δυνατότητα στον κόσμο να παρακολουθήσει αγωνιζόμενο ένα δίδυμο Kobe-A.I. Ωστόσο αυτή η πρόταση δεν προχώρησε και έτσι οι Sixers διάλεξαν απλά στο νούμερο 1.

Στο νούμερο 2 ήταν οι Toronto Raptors με GM τον Isaiah Thomas, τον “Ζεκέ”, τον μεγάλο ηγέτη των Pistons, την εποχή των Bad Boys. Ο Τhomas ήδη από το 1995 και την περίπτωση Garnett δεν είαι αρνητικός στην επιλογή παικτών από το high school, ωστόσο το 1995 δεν θέλει να φέρει τον Garnett στην ομάδα των Raptors που αποτελείται κυρίως από παίκτες που καμία άλλη ομάδα δεν ήθελε (ήταν η πρώτη σεζόν των νεοσύστατων Raptors). To 1996 πάλι έχει στην λίστα του ψηλα τον νεαρό Kobe, αλλά ένα τηλεφώνημα από τον καλό του φίλο West θα το αλλάξει αυτό. Είτε σαν χάρη, είτε γιατί δεν ήταν απόλυτα σίγουρς για την επιλογή του, οι Raptors θα διαλέξουν στο νούμερο 2 τον Marcus Camby.

Στο νούμερο 3 ήταν οι Grizzlies, οι οποίοι ήθελαν ψηλό. Έτσι εύκολα κατέληξαν στον Abdur-Rahim, αφού όπως λέγανε οι υπέυθηνοι της ομάδας είχαν πειστεί πως αυτό ήταν το καλό του franchise. Στο 4 ήταν οι Bucks, οι οποίοι είχαν δώσει το pick στους Wolves. Οι Wolves την προηγούμενη χρονιά είχαν κάνει το μεγάλο μπαμ διαλέγοντας για πρώτη φορά ένα 18χρονο αγόρι για να πάει κατευθείαν στο ΝΒΑ, και είχαν σοβαρούς ενδοιασμούς για να κάνουν δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το ίδιο. Έτσι στο νούμερο 4 πήραν τον Marbury. Οι Bucks που έμειναν στο νούμερο 5 επέμειναν στην αρχική επιλογή τους για τον Ray Allen, να και στην πραγματικότητα ο Mike Dunleavy ήθελε με διαπραγματεύσεις και ανταλλαγές να επιλέξει στο νούμερο 8 κερδίζοντας μάλιστα και 3 draft pick (το ένα το πήρε ούτως ή άλλως από τους Wolves), ωστόσο και αυτός όπως και άλλοι βρήκε μπροστά του την διοίκηση της ομάδας, που θεωρούσε έγκλημα το να χάσει η ομάδα τον Ray Allen ενώ υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να τον επιλέξουν οι Clippers στο νούμερο 7.

Στο νούμερο 6 ήταν οι Celtics του Rick Weitzman ( head scout) ο οποίος δάλεξε τελικά τον Αntoine Walker, με την καθόλου πρωτότυπη αιτολογία, ότι οι high schoolers χρειάζονται χρόναι για να ενταχθούν στην λίγκα και εμπεριέχουν πολλά ρίσκα, αν και ο Kobe τους είχε εντυπωσιάσει στα workout.( ο ατζέντης του Κόμπι είχε αρνηθεί στις περισσότερες ομάδες τα workout, όπως στις δύο ομάδες του Καναδά, αλλά δεν μπορούσε να αφήσει έξω από το παιχνίδι την τεράστια αγορά της Βοστώνης).

Στο νούμερο 7, οι Clippers, είχαν μείνει άφωνοι όταν στα workout βάλαν τον νεαρό άσσο να κάνει μία άσκηση που πρέπει να σκοράρεις το δυνατός περισσότερα καλάθια μέσα σε ένα λεπτό, και γι αυτό έλεξε ο Bill Fitch πως “ Ήταν ότι καλύτερο έχει δει ποτέ στην καριέρα του, αλλά ήταν πολύ μικρός στην ηλικία για να τον επιλέξουν”. Αντ αυτού επέλεξαν τον Lorenzen Wright. Μία επιλογή που εξέπληξε τον ίδιο τον παίκτη, που έλειπε την στιγμή της επιλογής του από την αίθουσα. Η επιλογή βέβαια αυτή δεν θα επηρεάσει μόνο τους Clippers, αλλά και τους Nets και ιδαίτερα την υγεία του Nash, o oποίος πλέον βλέπει ότι ο Kittles είναι ελύθερος και όπως είχε υποσχεθεί ο Calipari στους ιδιοκτήτες θα επιλεγεί στο νούμερο 8 από τους Nets. Κάπως έτσι θα φύγουν και οι τέσσερις επόμενες επιλογές με τους Dallas να διαλέγουν τον Samaki Walker, τους Pacers τον Eric Dampier ενώ οι Golden State θα διαλέξουν τον Todd Fuller, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Από πλευράς τον Pacers θα αιτιολογήσει ο Donnie Walker, πρόεδρος τότε της ομάδας λέγοντας πως “Λανθασμένα πίστευε ότι οι παίκτες από το λύκειο χρειάζονται πολύ χρόνο για να προσαρμοστούν και εμπεριέχουνε μεγάλο ρίσκο.” ενώ οι Golden State απο την μεριά τους είχαν ήδη έναν franchise guard στο πρόσωπο του Latrell Sprewell (αυτό το draft ήταν πριν φύγει ο Rick Adelman από την ομάδα και ο Spree αποπηραθεί να στραγγαλίσει τον διάδοχό του). Τέλος στο νούμερο 12 οι Cavaliers θα επιλέξουν τον Vitaly Potapenko, καθώς μόλις είχε αποσυρθεί ο Brad Daugherty και η ομάδα έψαχνε εναγωνίως ψηλό. Χαρακτηριστικό είναι ότι και στην δεύτερη επιλογή της διάλεξε τον Zidrunas Iglauskas, τον επι χρόνια βασικό της ψηλό.

Και με όλα αυτά, φτάνουμε στην μαγική επιλογή στο νούμερο 13. Το τυχερό νούμερο του Jerry West όπως αποδείχτηκε. Οι Charlotte Hornets θα διαλέξουν Kobe, και το μόνο που μένει για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή είναι η συγκατάθεση του Vlade Divac. Ο Σέρβος ψηλός όμως καθόλου δεν θέλει να φύγει από το L.A., έχει κάνει μία πολύ καλή χρονιά και η πόλη του άρεσε πάρα πολύ. Μάλιστα στην αρχή απείλησε πως θα αποσυρθεί από το ΝΒΑ αν γίνει κάτι τέτοιο. Χρειάστηκαν δύο βδομάδες διαπραγματεύσεων για να δηλώσει τελικά ο μεγάλος Vlade “ Πάντα έπαιζα μπασκετ επειδή το αγαπούσα. Τα λεφτά δεν ήταν το θέμα. Αν είσαι καλό τα παίρνεις, αλλά μπάσκετ θα έπαιζα έτσι κι αλλιώς. Για μένα το να πάς κάπου που δεν σου αρέσει επειδή και μόνο έχεις συμβόλαιο, δεν μου κάθεται καλά. Αλλά μετά σκέφτηκα πως θα χαλάσω τόσα σχέδια, για μεγάλους Lakers ,για τον Kobe και τον Shaq και για τον Dr. Jerry Buss ( ιδιοκτήτης των Lakers) και σκέφτηκα να δώσω μία ευκαιρία”. Για την ιστορία ο Divac έκανε πολύ καλή χρονιά, οι Hornets ανέβασαν τις νίκες του από 41 σε 54 και ο Bass (των Hornets) βγήκε παράγοντας της χρονιάς. Βέβαια όπως αποδείχτηκε μετέπειτα η ανταλλαγή του Kobe ήταν μεγάλο λάθος αλλά όπως έλεγε συχνά και ο ίδιος “Μιλάτε για μεγάλο λάθος σε εμάς, που πήραμε τον Vlade και κάναμε την ομάδα μας καλύτερη. Η βασική ερώτηση θα έπρεπε να είναι, τι επιλογές κάναν οι 12 που διαλέξαν πριν από εμάς. Αν τον είχαμε φέρει για προπόνηση σε μας ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αλλά αρνήθηκε, και δεν μας φαινόταν λογικό να σπαταλήσουμε μία επιλογή για έναν παίκτη που δεν ξέραμε.”

Από ότι φαίνεται, αν ο Kobe δεν κατέληγε στο L.A., η επόμενη επιλογή του θα ήταν το Phoenix, όπου ο Danny Ainge τον πίστευε πάρα πολύ. Ωστόσο με τον Kobe να μην είναι διαθέσιμος πήρε τον Steve Nash στο νούμερο 15. Καθόλου άσχημο deal για έναν παίκτη που αργότερα θα πάρει δύο βραβεία MVP ε?

Και κάπως έτσι, με πολλά τηλεφωνήματα και απειλές, από ότι φαίνεται επικράτησε τελικά η θέληση του Kobe ( και κυρίως του ατζέντη του) να αγωνιστεί στην μεγάλη αγορά του L.A. Και κάπως έτσι πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη κλοπή ίσως στην ιστορία του draft. Και κάπως έτσι, καθιερώθηκαν σιγά σιγά οι 18χρονοι rookies στο ΝΒΑ, ως άντρες ανάμεσα σε άντρες και όχι ως παιδιά όπως πολλοί λέγαν!!!