Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΙΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Το 1992 ήταν μια χρονιά που ήταν το σημείο καμπής για το παγκόσμιο μπάσκετ. Ο καθένας θυμάται που ήταν και τι έκανε όταν οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι για πρώτη φορά θα κατεβάσουν επαγγελματίες του ΝΒΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Εκείνη τη χρονιά οι Τζόρταν - Πίππεν μεσουρανούσαν με τους Ταύρους, το παγκόσμιο μάρκετινκ του ΝΒΑ γνώριζε νέα υψηλά όλων των εποχών και ο κόσμος αντέδρασε με φρενίτιδα όταν άκουσε την 12άδα της Αμερικής. Ο Patrick Ewing δήλωνε ότι όπου πήγαιναν αισθάνονταν σαν τους Beatles, σαν rock stars. Και αν αυτή η αντίδραση του απλού κόσμου φαντάζει σαν φυσιολογική , αυτό που έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η αντίδραση επαγγελματιών παικτών σε κάθε παιχνίδι της Team USA.

Πολλά τα παραδείγματα παικτών που ζητούσαν αυτόγραφα, πήγαινα και ζητούσαν να φωτογραφηθούν, κάτι που ξέφευγε από το μάτι της δημοσιότητας αλλά το εξιστορούσαν οι παίκτες της Dream Team. Μέχρι που τα φώτα της δημοσιότητας έπιασαν ένα χαρακτηριστικό πλάνο στον αγώνα Λιθουανίας- ΗΠΑ . Μια κατεξοχήν χώρα που ζει και αναπνέει για το μπάσκετ, οι Λιθουανοί έβλεπαν τον δικό τους εκπρόσωπο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις ως κάτι εξωπραγματικό καθώς είχε περάσει την απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Επιπλέον συγκρατείστε ότι ο Μαρτσουλιόνις με τον Σαμπόνις ήταν Ολυμπιονίκες με τη ΕΣΣΔ το 1998 στη Σεούλ, ενώ κατέκτησαν το Χάλκινο στη Βαρκελώνη. Η δε ιστορία της Λιθουανικής Εθνικής ομάδας, η οποία μόλις είχε γίνει ανεξάρτητο κράτος, είναι ένα άλλο θεμα, το οποίο έχει αναλυθεί εξαιτερικά στο ντοκυμαντέρ «The other dream team», αλλά αυτό θα το δούμε και εμείς σε άλλο κείμενό μας.

Ολα τα παραπανω τα λέμε για να δείξουμε το μέγεθος του θαυμασμού που λάμβανε η Dream Team , όταν ένας νεαρός τότε Λιθουανός παίκτης που έμελλε να έρθει και στα μέρη μας, ο κος Αρτούρα Καρνισόβας, o οποίος τότε έπαιζε στο Seton Hall, το κολλέγιο που έχει τελειώσει ο Νίκος Γκάλης, ζούσε το όνειρό του όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει τους παίκτες που σίγουρα θα είχε στο δωμάτιό του πόστερ. Είχε αντιληφθεί ότι αυτό που ζούσε θα ήταν η ευκαιρία της ζωής του που μόνο ελάχιστοι άνθρωποι στο πλανήτη θα είχαν την τύχη να το ζήσουν. Και ως παιδί στη Disneyland το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Η κάμερα τον είχε πιάσει να κοιτά περίεργα από τη προθέρμανση όλους τους Αμερικανούς να κάνουν ζέσταμα, να στέκεται στο πάγκο του και να τους κοιτά περίεργα, ενώ στην ιστορία έμεινε το πλάνο την ώρα του παιχνιδιού που όντας καθισμένος στο πάγκο την ώρα του ματς και αφού είχε απομείνει λίγος χρόνος ακόμα για τη λήξη, έβγαλε τη φωτογραφική του μηχανή και τραβούσε ως επαγγελματίας φωτογράφος κάθε πλάνο των επιθέσεων των ΗΠΑ.

Τέτοιο όνειρο ζούσε ο Καρνισόβας και δεν θα το άφηνε να ξεφύγει,ζούσε τη κάθε στιγμή και την ρούφαγε σαν μικρό παιδί. Ενώ χαρακτηριστική είναι η επιθυμία του μετά το τέλος του παιχνιδιού να πάει σε κάθε μεγάλο αστέρα και να του ζητάει με την ίδια kodak να βγάλει φωτογραφία μαζί τους. Αυτή είναι η μεγάλη χαρά του αθλητισμού για εμάς. Game recognise game όπως λένε και οι πέρα του Ατλαντικού. Τον νιώθουμε- τον καταλαβαίνουμε και τον ζηλεύουμε...