Ο ΣΑΜΠΑΣ ΣΤΟ ΝΒΑ

Οι Blazers γίναν από τις πρώτες ομάδες που σπάσαν το φράγμα των Ευρωπαίων στο ΝΒΑ διαλέγοντας τον Σάμπας, κατά κόσμον Αρβίντας Σαμπόνις, στο νούμερο 24 του draft το 1986. Δυστυχώς για το ΝΒΑ και ευτυχώς για όσους τον είδαν να παίζει στην Ευρώπη, δεν κατάφεραν να τον αποσπάσουν από το σκληρό Σοβιετικό καθεστώς όταν ο Αρβίντας ήταν ακόμη υγειής. Ίσως αν βρισκόταν στο ΝΒΑ να μην τραυματιζόταν ποτέ. Ποιά ήταν όμως η γνώμη των διαφόρων ανθρώπων των Blazers που ζήσαν τον Σάμπας? Ίσως τα καλύτερα λόγια και τα πιο γεμάτα τα έχει πει ο Bill Walton, γνωστός για την εφράδεια του στον λόγο αλλά και για τον παρόμοιο τρόπο παιχνιδιου με τον Λιθουανό γίγαντα.

« Τον είχα δει να παίζει στο πανευρωπαικό του 1984. Ίσως να είχε κάνει quadruple double στο ημίχρονο. Ο Γκομέλσκι δεν τον ξεκίνησε στο δεύτερο. Ίσως σου ερχόταν η επιθυμία να ξαναγράψεις τους κανόνες του παιχνιδιού αφού τον έβλεπες να παίζει. Είχε το ταλέντο του Larry Bird και του Pete Maravich, την αθλητικότητα του Kareem ενώ μπορούσε και να σουτάρει τρίποντα, να πασάρει, να ντριπλάρει, να τρέξει στο γήπεδο. Θα έπρεπε να οργανώσουμε σχέδιο απαγωγής του όσο ήταν στα prime του»

Το 1995, ενώ ο Σάμπας έπαιζε στην Ισπανία, ο Bob Whitsitt συναντήθηκε μαζί του. Ο Αρβίντας του είπε «Εάν δεν έρθω τώρα, δεν θα μάθω ποτέ πως είναι το ΝΒΑ». Και έτσι πήγε. Στις ιατρικές εξετάσεις το πόρισμα του υπευθύνου των Blazers ήταν πως «μόνο με τις απεικονιστικές εξετάσεις θα μπορούσε να πάρει θέση αναπηρίας στο πάρκινγκ». Αντίθετα όμως ο Σάμπας πήρε θέση στο παρκέ. Και κέρδισε την εύνοια και την συμπάθεια όλων. Ο Jim Paxson, βοηθός GM των Blazers το 1995, έχει δηλώσει πως «Ο Σαμπόνις είναι στο τοπ20 όλων των εποχών στην ιστορία του αθλήματος». Και τον είδε να παίζει σχεδόν κουτσό. Μετά από κάθε παιχνίδι κούτσαινε στα αποδυτήρια κι όμως κάθε φορά προσπαθούσε να είναι εκεί.

Ο πρώτος του προπονητής στο ΝΒΑ, P.J. Carlisimo που τον είχε δει να παίζει στην Ευρωπη έλεγε « Τον είχα το δει το 1989. Παρακολουθούσα κυρίως τον Μαρτσουλιόνις αλλά έβλεπα και αυτόν. Στα νεανικά του χρόνια ήταν με διαφορά ο καλύτερος παίκτης εκτός ΝΒΑ. Θα ήταν στο top10 ακόμη και με τους παίκτες του ΝΒΑ μέσα. Ήταν κάτι μοναδικό. Οι άνθρωποι στην Αμετική δεν έχουν ιδεά πόσο καλός ήταν. Πόσο καλά έτρεχε και πόσο αθλητικός ήταν. Και μετά τον είχα παίκτη. Ήταν από τους αγαπημένους μου παίκτες. Πραγματικά απολάμβανα να τον κοουτσάρω. Δεν είχε αθλητικότητα αλλά είχε τρομακτική μπασκετική αντίληψη. Δεν μπορούσε να σταματήσει φυσικά τον Σακίλ, κανείς δεν μπορούσε, αλλά τον ζόριζε περισσότερο από τον καθένα. Ο Σακίλ δεν μπορούσε να παίξει μαζί του όπως έκανε με όλους τους άλλους. Του ήταν δύσκολο να είναι στο παρκέ για 82 παιχνίδια αλλά ήταν από τους αγαπημένους παίκτες στην καριέρα μου»

Κάτι αντίστοιχο φυσικά λέει και ο Mike Dunleavy που τον είχε για μία τετραετία στο Portland.

“ Ήταν μία απόλαυση να τον κοουτσάρεις. Δεν νομίζω ότι υπήρξε ψηλός μέχρι την εποχή του με τέτοιο skillset.”

Ο Sean Elliot, αυτός με το πρόβλημα στο νεφρό, που ήταν ο βασικός λόγος κατά πολλούς που ο Ζάρκο Πάσπαλι δεν έπαιξε στο ΝΒΑ, είχε παίξει αντίπαλός του το 1986 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

«Τον είδα στα prime του. Εάν ερχόταν τότε στο ΝΒΑ, οι φίλαθλοι θα είχαν δει έναν από τους καλύτερους ψηλούς στην ιστορία. Ήταν ο David Robinson με σουτ από το τρίποντο και καλύτερος πασέρ. Στο παιχνιδι μας έκανε ένα φοβερό κάρφωμα πάνω στον Charles Smith και τον David Robinson. Ένα από τα καλύτερα καρφώματα που έχω δει. Όταν έπαιξε στο ΝΒΑ ήταν 300 pounds, Όταν τον είδα εγώ ήταν 250. Σούταρε καλύτερα από τον Jack Sikma και πάσαρε σαν τον Bill Walton. Εάν είχε έρθει νωρίτερα ίσως οι Blazers να παίρναν πολλούς τίτλους»

Αυτά όλα βέβαια τα λέμε και μεις εδώ και χρόνια. Τα λέμε και τα πιστεύουμε. Αλλα καμιά φορά έχουμε και λίγο αμφιβολία για το πόσο αντικειμενικοί είμαστε. Και μετά διαβάζουμε όλα αυτά και νιώθουμε λιγότερο παραλογοι. Όχι τίποτα δηλαδή. Τον είχαμε δει να παίζει. Και αυτό μπορεί να σε κάνει να πιστεύεις ακραία πράγματα για το «θαυμα της φύσης»...