ΜΙΛΕΡ ΟΛΙΒΕΡ (MILLER OLIVER)

Γεννήθηκε στις 6 Απριλίου του 1970. Έχει ύψος 2,06 και αγωνιζόταν στην θέση του Center. Είναι από τους λίγους παίκτες που παράλληλα με το ύψος θα γράψουμε και το βάρος του, κυρίως γιατί αυτό ποικίλε από 130 έως 200+ κιλά. Έχει από πολλούς χαρακτηριστεί ως ένας από τους μεγαλύτερους τεμπέληδες που έπαιξαν ποτέ στο ΝΒΑ, ενώ σίγουρα ήταν ο υπέρβαρος παίκτης που θυμόμαστε όλοι μας. Ωστόσο δεν το έλειπε το μπασκετικό ταλέντο. Καθόλου μάλιστα. Αντίθετα ήταν ψηλός με αίσθηση ριμπάουντ, χώρου αλλά και πάσας.

Στα κολλεγιά του χρόνια αγωνίστηκε με την φανέλα του Arkansas (1988-92) με το οποίο βέβαια και ξεχώρισε. Έτσι ώστε να θεωρείται από τους καλύτερους παίκτες της περιφέριάς του. Αυτά είδαν οι Suns το 1992 και αποφάσισαν να του δώσουν το νούμερο 22 στο draft εκείνης της χρονιάς. Σαν νούμερο δεν είναι καθόλου μικρό αν σκεφτεί κανείς ότι ο DeAndre Jordan και ο Draymond Green έχουν επιλεγεί στο νούμερο 35 ενώ ακόμη και ο Latrell Sprewell επιλέχθηκε στο νούμερο 24 το 1992. Στους «Ήλιους» έμεινε για δύο σεζόν (1992-94). Αμφότερες αρκετά γεμάτες για αυτός και αρκετά πετυχημένες. Η συνεισφορά του στην πορεία των Suns μέχρι τους τελικούς του 1993 δεν μπορει να αμφισβητηθεί από κανέναν και σίγουρα ακόμη θα τον θυμούνται ο Kemp και ο David Robinson. Την δεύτερη χρονιά είχε ήδε κερδίσει θέση βασικόυ. Όμως η ζυγαριά του ανέβαινε μαζί με τον χρόνο συμμετοχής του, και έτσι το καλοκαίρι του 1994 το όνομά του προστέθηκε στην λίστα των free agents.

Το 1994 θα συφωνήσει με τους Detroit Pistons (1994-95) και δεν θα είναι καθόλου κακός, όμως τα καλύτερα τα κρατάει για την επόμενη σεζόν, όταν και θα είναι ο βασικός  Power Forward των Toronto Raptors (1995-96). Εκεί σε περίπου 35 λεπτά ανά αγώνα θα μετρήσει 12,9 πόντους, 7,4 ριμπάουντ, 2,9 ασίστ, 1,9 κοψίματα και 1,4 κλεψίματα. Μόνο όποιος παίζει NBA fantasy μπορεί να κατανοήσει την αξία μίας τέτοιας χρονιάς. Κι όμως. Λίγο τα κιλά (το μόνιμο πρόβλημά του), λίγο ότι είχε κάτι πειθαρχικά θεματάκια, τον οδήγησαν το καλοκαίρι να ψάχνει και πάλι ομάδα. Βέβαια δεν μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας τους Raptors χωρίς να αναφέρουμε ότι στις 5/12/1995, μετά από ένα σκληρό φάουλ που του έγινε από τον Shawn Kemp , το οποίο δεν δόθηκε, αποπειράθηκε να πετάξει μία καρέκλα μέσα στο γήπεδο με στόχο κάποιον  από τους διαιτητές. Σήμερα θα έτρωγε μέχρι και φυλακή. Εκείνη την εποχή το πολύ να του χτυπήσαν το χέρι και να του είπαν «κακό παιδί».

Το 1996, παρόλα τα κιλά του, θα έχει μία ακόμη συμπαθητική χρονιά στους Mavericks (1996-97), ενώ την επόμενη σεζόν θα γυρίσει και πάλι στο Τορόντο (1997-98) οπου και θα καταφέρνει να μένει στο παρκέ για περίπου 25 λεπτά ανά αγώνα. Φυσικά για έναν άνθρωπο με τα κιλά του περί κατορθώματος επρόκειτο. Το 1998 , δεν βρίσκει ομάδα στο ΝΒΑ και αποφασίζει να περάσει το Ατλαντικό. Τα χρυσά 90ς μας πλησιάζουν προς το τέλος τους, κι όμως ακόμη μας έρχονται μεγάλοι παίκτες από τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Και κάπως έτσι, από καραμπόλα, ο Όλιβερ θα βρεθεί στο Ηράκλειο (1998-99). Το νησί του αρέσει, όπως και το φαγητό του, και οι ιθύνοντες της ομάδας τρίβουν τα χέρια τους όταν στο πρώτο παιχνίδι πρωταθλήματος με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ σημειώνει 23 πόντους με 15 ριμπάουντ και 6 κοψίματα. Έτσι δεν θα δώσουν μεγάλη σημασία στο γεγονός ότι μετά από κάθε προπόνηση καταβρόχθιζε 30-40 χάμπουργκερ. Όταν όμως μερικές βδομάδες αργότερα θα βρεθεί σε ένα πανηγύρι στα Μάλλια, ολόπιωτος να χορεύει πάνω στα κάρβουνα, γιατί είδε κάτι αναστενάρηδες να το κάνουν και ζήλεψε, το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Παρόλο το τεράστιο ταλέντο του, ο συμπαθής χοντρούλης Όλιβερ δεν θα βγάλει χρονιά στην Κρήτη.

Δεν θα πτοηθεί όμως ιδιαίτερα αφού στο ΝΒΑ τον θυμούνται ακόμη. Αρχικά θα βρει συμβόλαιο στους Kings (1999)και έπειτα στους Suns (1999-2000). Κλείνωντας και αυτήν την σεζόν όμως, που ήταν η τελευταία αξιόλογή του στο ΝΒΑ θα πάρει την κάτω βόλτα. Το 2000-01 θα αγωνιστεί στην Πολωνία και έπειτα θα βρεθεί στους Harlem Globettroters, θα γυρίσει σε διάφορες πολιτίες του κόσμου, θα τον διώξουν από τους Harlem Globettroters και το 2003 θα τον ξαναφωνάξουν στο ΝΒΑ. Για μία και τελευταία φορά, θα φορέσει την φανέλα των Timberwolves (2003-04) για 48 παιχνίδια. Αυτό ήταν.

Από εκεί και πέρα θα ακολουθήσουν μία σειρά από ομάδες χαμηλώτερων κατηγοριών στις ΗΠΑ, μέχρι το 2010, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Παρόλη την κακή του φήμη όμως, σε σχεδόν 500 παιχνίδια μέτρησε πάνω από 3,500 πόντους και σχεδόν 3,000 ριμπάουντ, σε μέσους όρους δηλαδή 7,4 πόντοι και 5,9 ριμπάουντ. Καθόλου μα καθόλου άσχημα. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τα 1,5 κοψίματα που είχε σε κάθε αγώνα, καταλαβαίνετε για τι επίπεδο ταλέντου μιλάμε. Απλά είχε την ατυχία να παγιδευτεί σε ένα κορμί λίγο πιο βαρύ από ότι έπρεπε. Σε αυτό του “Big O”!!!