ΙΝΓΚΛΙΣ ΑΛΕΞ (ENGLISH ALEX)

Γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου του 1954. Έχει ύψος 2,01 και αγωνιζόταν στην θέση του Small Forward. Στα κολλεγικά του χρόνια φόρεσε την φανέλα του South Carolina (1976-1976) ένα ανταγωνιστικό κολλέγιο το οποίο έχει βγάλει τον Mike Dunleavy αλλά και τον «δικό μας» Ryan Stick. Όπως το συνήθιζε δεν έκανε το μπαμ από την αρχή, αντίθετα χρόνο με τον χρόνο βελτιωνόταν ολοένα και περισσότερο φτάνωντας την τελευταία του χρονιά να έχει 22,6 πόντους ανά αγώνα. Στο draft του 1976, o Alex επιλέχθηκε στο νούμερο 23 του draft από τους Milwaukee Bucks (1976-1978).

Στα «Ελάφια» αγωνίστηκε δύο σεζόν αφήνωντας πολύ χλιαρές εντυπώσεις, ιδιαίτερα την πρώτη του σεζόν που ουσιαστικά δεν έπαιζε. Το 1978 θα βρεθεί στην Indiana και τους Pacers (1978-1980) όπου θα είναι καλύτερος αλλά όχι εντυπωσιακός, μέχρι τα μέσα της σεζόν 1979-80 οπότε και θα μεταγραφεί στους Denver Nuggets (1980-1990). Οι «Σβώλοι» επαιζαν ενα πολύ επιθετικό σύστημα με πολύ transition και αυτό βόλεψε ιδιαίτερα τον Alex. Τα επόμενα 9 χρόνια δεν έπεσε ούτε μία σεζόν κάτω από τους 23 πόντους ανά αγώνα. Οδήγησε την ομάδα του σε 9 post season ενω ήταν παντα στις κορυφαίες θέσεις του πίνακα των σκόρερ. Αποκορύφωμα η σεζόν 1982-83 όταν και αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ με 28,4 πόντους ανά αγώνα. Το τρομακτικά εντυπωσιακό σε αυτό το γεγονός είναι ότι 2^ος σκόρερ εκείνη την σεζόν ήταν ο Kiki Vandeweghe, ο οποίος ήταν επίσης παίκτης των Nuggets. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια άλλη σεζόν που στην λίστα με τους σκόρερ κυριάρχησαν δύο συμπαίκτες, χωρίς μάλιστα να κατακτήσουν τίποτα.

Πιστος στο στυλ παιχνιδιού του, αυτό το βαρετό και περίεργο αλλά αποτελεσματικό mid-range shoot, θα είναι ο πρώτος πάικτης στην ιστορία που θα περάσει για 8 συνεχόμενες χρονιές το φράγμα των 2,000 πόντων ανά σεζόν. Και όλα αυτά χωρίς ποτέ έστω και σε ένα παιχνίδι να έχει σουτάρει πάνω από δύο τρίποντα. Το 1990, μετά από μία μέτρια σεζόν όπου μέτρησε σχεδόν 18 πόντους ανά αγώνα, οι Nuggets θα αποφασίσουν να τον αφήσουν ελέυθερο. Αυτός θα πάει στους Mavericks (1990-91) μαζί με τους δικούς μας Τάρπλει, Μπλάκμαν και Ντοναλτσον δηλώνωντας πως ήρθε η ώρα του να κατακτήσει έναν τίτλο. Η δήλωση όπως αποδείχθηκε ήταν πέρα για πέρα ουτοπική και πέρα από τον τίτλο που δεν ηρθε, και ο ίδιος στο τέλος της σεζόν έφυγε από τους Mavs αλλά και απο το ΝΒΑ. Την τελευταία του σεζόν στην ενεργό δράση, διάλεξε να την περάσει στην Ιταλία και την Νάπολι (1991-92) όπου σε 18 παιχνίδια μέτρησε μόλις 13,9 πόντους ανά αγώνα.

Το 1992 "κρέμασε τα παπούτσια του" και αποσύρθηκε ως παίκτης. Την στιγμή της απόσυρσής του ήταν ο 7^ος σκόρερ όλων των εποχών στο ΝΒΑ, μετρούσε 8 All Star, αλλά και πάνω από 25,000 πόντους. Ποτε δεν ήταν flashy, ένα τρομακτικό ταλέντο, ή ένα θαύμα της φύσης, αντίθετα αντιμετώπιζε το παιχνίδι με χαμηλούς τόνους και απλότητα. Ίσως γι αυτό δεν είχε ποτέ και την τεράστια αναγνώριση που θα του αναλογούσε αν σκεφτούμε την συνέπεια και την ποσότητα του σκοραρίσματός του. Σε μία εποχή που την δημοσιότητα κυριαρχούσε η κόντρα Magic-Bird, ο Alex English, με το βαρετό του παιχνίδι έγινε ένας θρύλος χωρίς οπαδούς. Ίσως όλη η καριέρα του να συνοψίζεται στην φράση που ο ίδιος είχε πει «Δεν είμαι θεαματικός ή ιδιαίτερα ελκυστικός στο παιχνίδι μου, όμως κάνω την δουλειά μου όπως πρέπει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όσοι δεν μπορούν να το δουν, είναι μάλλον γιατί δεν δίνουν την απαραίτητη προσοχή που πρέπει για να το διακρίνουν». Το 1997 μπήκε στο Naismith Hall of Fame, ενω η φανέλα με το νούμερο 2 θα μείνει για πάντα κρεμασμενη στην οροφή του σταδίου των Nuggets.