ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ WOLFPACK

Εάν ρωτήσουμε τους περισσότερους να μας πούνε δέκα προπονητές που γνωρίζουν απο το κολλεγιακό μπάσκετ ανα τα χρόνια, σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια ο Jim Valvano θα είναι μέσα σε αυτούς. Εάν όμως τους ρωτήσουμε για ποιόν λόγο τον γνωρίζουν, ίσως οι περισσότεροι να πουν ότι ήταν ένας από τους καλύτερους. Δυστύχως σε αυτό δεν θα μπορέσουμε ποτέ να επιχειρηματολογήσουμε καθώς ο Coach V όπως τον αποκαλούσαν έφυγε πρόωρα από την ζωή, δίχως να προλάβει να κριθεί για το μακροχρόνιο έργο του. Ξέρουμε όμως, ότι ο μύθος του χτίστηκε κατά πως αξίζει στους περισσότερους μύθους μέσα σε μία στιγμή. Το απόγευμα εκεινο του Απρίλη του 1983 στο Pit όταν έτρεχε να βρει κάποιον να αγκαλιάσει. Και αυτό το «ορφανό» τρέξιμο είναι ίσως η πιο γνωστή σκηνή στην ιστορία του κολλεγιακού μπάσκετ. Και φυσικά ο Jim ήταν ο πρωταγωνιστής του «ονείρου».

Βέβαια κάθε καλό καστ εκτός από έναν πρωταγωνιστή θα πρέπει να έχει και πολύ καλό supporting cast και αυτό στην περίπτωση του Wolfpack του 1983 ερχόταν συνήθως από την λάμψη των αντιπάλων που ρίχνανε στο καναβάτσο. Το 1983 ήταν μία καλή χρονιά για το κολλεγιακό μπάσκετ. Πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί μία χρονιά στην οποία συμμετέχουν τόσοι πολλοί Hall of Famers ως εν μέρει πρωταγωνιστές. Την προηγούμενη χρονιά, το North Carolina είχε κατακτήσει τον τίτλο με το πρώτο “the shot” του Michael Jordan αλλά είχε χάσει τον James Worthy που είχε φύγει για το ΝΒΑ ως το μοναδικό νούμερο 1 του draft που έπεσε ποτέ σε χέρια πρωταθλητών. Την λίγκα τρομοκρατεί ένας ψηλός πάνω από 2,20 με συμπαθητικό σουτ από μακρυά ονόματι Ralph Sampson, ενώ ο Mike Krzyzewski μετά από μία πολύ κακή χρονιά το 1981-82 έχει κάνει κατα γενική ομολογία το καλυτερο recruiting του καλοκαιριου. Δίπλα φυσικά σε αυτούς το Phi Slama Jama του μεγάλου Guy Lewis παίζει το μπάσκετ του 21^ου αιώνα, τρέχωντας και καρφώνωντας σε κάθε ευκαιρία. Καλύτεροί του παίκτες? Το δίδυμο των Drexler-Olajuwon το οποίο χρειάστηκε να επανενωθεί το 1994 στο ΝΒΑ για να κατακτήσει επιτέλους τον πολυπόθητο τίτλο. Ξέρετε πολλές φορές βλέπουμε τα πάνω πάνω των ιστοριών του ΝΒΑ, τα νούμερα, και ξεχνάμε να ασχοληθούμε με τις πραγματικές ανθρώπινες ιστορίες που συνδέουν τους παίκτες μεταξύ τους. Τα νούμερα είναι μια σχέση επιφανιακή, σαν one night stand, η ενασχόληση με την ιστορία των πραγμάτων όμως είναι σχέση ζωής. Και εμάς που και που μας αρέσουν οι σχέσεις ζωής.

Αναλύσαμε λοιπόν τα αστέρια τόσων ομάδων. Είδατε πουθενά να αναφέρουμε κάποιον παίκτη από το North Carolina State? Φυσικά και όχι. Γνωρίζετε άραγε εσείς κανέναν? Ίσως μόνον τον Θερλ Μπέιλι, τον πρώτο Μπέιλι που ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Πανιωνίου μερικά χρόνια πριν τον Τόμπι Μπέιλι. Ο Θερλ ήταν πολύ μαχητικός παίκτης και ιδιαίτερα αγαπητός όπου και αν έπαιξε. Ιδιαίτερα στην Γιούτα, παρόντος του Μαλόουν και του Στόκτον, ήταν το αγαπημένο παιδί της κερκίδας και αυτό μόνο λίγο δεν το λες. Και ήταν και ο καλύτερος παίκτης του Wolfpack και αυτός που ανέλαβε να κρατήσει χαμηλά τον Χακίμ στον μεγάλο τελικό.

Λένε λοιπόν ότι το πεπρωμένο σου είναι δύσκολο να το αποφύγεις. Και μάλλον αυτό πίστευε και ο Jim Valvano εκείνη την άνοιξη όταν δήλωνε ότι η ομάδα του θα ξεκινήσει νωχελικά αλλά θα φτάσει μέχρι το τέλος. Και έγινε έτσι ακριβώς. Μπαίνοντας στο March Madness, σίγουρα δεν ήταν ένα από τα φαβορί. Και χρειάστηκε αρκετή τύχη για να μπορέσει να φτάσει όπου έφτασε. Το μότο που επικράτησε εκείνες τις πρώτες μέρες ήταν “Survive and advance” δηλαδή επιβίωσε και προκρίσου. Και ήταν αυτό ακριβώς που περιέγραφε τα δύο πρώτα παιχνίδια. Μία νίκη με το Pepperdine στην δεύτερη παράταση αλλα και μία νίκη στον πόντο με ένα από τα φαβορί του τουρνουά, το UNLV. Και οι δύο νίκες φυσικά χρειάστηκαν αρκετές χαμένες βολές από τους χαμένους την εποχή που ακόμη το μπόνους των βολών εκτελούνταν με 1+1. Αν χάσεις την πρώτη δηλαδή, η μπάλα παίζεται κανονικά για το ριμπάουντ. Το παιχνίδι των 16 ήταν ένα εύκολο βράδυ με αντίπαλο την Utah και πλέον τον δρόμο για το Final Four τους έκλεινε μόνο το κολλέγιο της Virginia. Ένα εμπόδιο μεγάλο. Αρκετά μεγάλο. Πάνω από 2,20 που άκουγε στο όνομα Ralph Sampson.

Οι παλιοί τον θυμούνται, αλλα μόνο οι πραγματικοί λάτρεις του κολλεγιού ξέρουν πόσο ξεχωριστός παίκτης ήταν σε αυτό. Τόσο ξεχωριστός που εκείνο το καλοκαίρι επιλέχθηκε στο νούμερο 1 από τους Rockets, και εάν δεν είχε τραυματισμούς ίσως η ιστορία του ΝΒΑ στα 80ς να ήταν διαφορετική. Εάν πάλι ήταν λίγο λιγότερο εσωστρεφής σαν χαρακτήρας να έχαιρε μεγαλύτερης αναγνώρισης σήμερα. Ας είναι, εκείνο το βράδυ με το χαμηλό σκορ, ο Ralph είδε για ακομη μία φορά την ομάδα του να μην φτάνει στην πηγή του τίτλου. Ο ίδιος πέτυχε ένα αξιοπρεπέστατο double double με 20+-10+, ωστόσο το κάρφωμά του για την νίκη ήταν εκπρόθεσμο και έτσι οι «παρέα των λύκων» αντί να πάει Brooklyn, πήγε Αλμπουρκέρκη. Και αυτό ήταν ακριβώς το επιχείρημα που ο Coach V χρησιμοποίησε για να εμψυχώσει τον Lorenzo Charles στις βολές που χάρισαν την νίκη στην ομάδα του NCS.

Η τύχη τους χαμογέλασε ακόμη μία φορά όταν το North Carolina, του MJ και του Dean Smith, υποτίμησε τα Bulldogs του Georgia και έτσι ο ημιτελικός ήταν μία εύκολη υπόθεση για την ομάδα με τα κόκκινα. Ο άλλος ημιτελικός ήταν μία διαφήμιση του μπάσκετ, όπου η αρμάδα των Phi Slama Jama κέρδιζε με 94-81 τους Dunk Doctors του Louisville σε ένα παιχνίδι διαφήμιση του μπάσκετ με πολύ τρέξιμο και πολλά καρφώματα. Την επόμενη μέρα οι New York Times θα γράφανε «13 dunks fall from high altitude”. Αφού οι Cougars του Houston πέτυχαν 13 καρφώματα και οι αντίπαλοί τους 8. Συνολικός αριθμός 21, ένας αριθμός ιδιαίτερα μεγάλος για το κολλεγιακό μπάσκετ του 1983. Να πούμε βέβαια εδώ πως σε αντίθεση με άλλον θρύλους του αθλήματος, όπως ο John Wooden που απεχθανόταν τα καρφώματα, ο Guy Lewis τα θεωρούσε σουτ με πολύ υψηλό ποσοστό επιτυχία και πίεζε τους παίκτες του να καρφώνουν σε κάθε ευκαιρία. Ο κύβος λοιπόν είχε ριφθεί και ο μεγάλος τελικός έγραφε North Carolina State εναντίον Houston.

Πραγματικά δεν γνωρίζω πόσοι θα ήταν οι τρελοί που το βράδυ πριν από τον αγώνα θα πίστευαν σε μία νικη του NCS. Την Παρασκευή , δύο μέρες πριν από αυτόν, ο Jimmy Valvano θα δήλωνε στος δημοσιογράφους πως «Αν κερδίσουμε το τζάμπολ μπορεί απλά να κρατήσουμε την μπάλα μέχρι να λήξει ο χρόνος» και μετά από μερικά λεπτά με κλειστές τις πόρτες θα έλεγε στους παίκτες του «Θα τους κυνηγήσουμε μέχρις εσχάτων. Θα τους πιέσουμε και θα τους κερδίσουμε». Όπερ και εγένετο. Με την συμβολή όπως πάντα της θεάς τύχης αλλά και του Guy Lewis, ο οποίος είχε μάλλον μία κακή έμπνευση όταν με την ομάδα του να ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο με 17-2 πήρε την απόφαση να παγώσει τον ρυθμό του παιχνιδιού και να ακολουθήσει το αγαπημένο σύστημα του Dean Smith. Τεσσερις γωνίες και ροκάνισμα του χρόνου. Το 1983 βέβαια δεν υπάρχει καν η υποψία χρονομέτρου στο NCAA, καθώς αυτό θα μπει μετά από δύο σεζόν. Αυτό το πάγωμα ρυθμού, θα δώσει την ευκαιρία στο NCS, που έπαιζε με μόλις 6 παίκτες, να ξεκουραστεί και να κάνει την αντεπίθεσή του με την αγαπημένη τακτικη του Coach V. Φάουλ για να τους στείλουμε στις βολές. Οι βολές δεν μπαίνανε και έτσι το παιχνίδι πήγε στην κόψη με τον πίνακα του σκορ να δείχνει 52-52. Και ενώ όλοι περιμένανε την τελευταία άμυνα από τον Guy Lewis να είναι ατομική άμυνα αυτός με ένα τρικ θα το γυρίσει σε ζώνη προσπαθώντας να κόψει το σουτ από τον Derreck Wittehnbourgh. Ο Valvano δεν είχε άλλο ταιμ άουτ για να απαντήσει σε αυτήν την κίνηση και έτσι η τύχη της ομάδα του ήταν στα χέρια του Sindey Lowe. Ένα deflection και ένα σχεδόν κλέψιμο θα αποσυντονίσει την άμυνα του Houston και το σουτ απελπισίας του Wittenbourg από τα δέκα μέτρα θα βρει εναέριο παραλήπτη τον από μηχανής θεό, Lorenzo Charles ο οποίος ήταν για δεύτερη φορά ο ήρωας της βραδυάς. Και αυτήν την φορά ήταν μία και καλή. Ο Valvano τρέχει για μερικά δευτερόλεπτα για να βρει κάποιον να αγκαλιάσει και μερικα λεπτά αργότερα είναι σκαρφαλωμένος στους ώμους των παικτών του για να κόψει το δυχτάκι. Χρόνια αργότερα ο Lorenzo Charles, ο οποίος στην καριέρα του βρέθηκε από την Σουηδία μέχρι την Λατινική Αμερική» θα δηλώσει για εκείνο το τουρνουά «Εάν ο Jimmy μας έλεγε να παίξουμε ενώ στριζόμαστε στο κεφάλι μας, θα το θεωρούσαμε μία πολύ καλή ιδέα. Τόσο πολύ τον εμπιστευόμασταν». Και οι εικόνες και οι δηλώσεις είναι αυτές που πρέπει να μιλήσουν αντί για εμάς.

Όταν την επόμενη μέρα η αποστολή έφτασε στο αεροδρόμιο, 5000 κόσμου είχε μαζευτεί για να υποδεχτεί την ομάδα. Ο αστυνομικός ασφαλείας είπε στον Valvano ότι υπάρχει πίσω έξοδος για να αποφύγει τον κόσμο. Ο πηγαίος Jimmy του απάντησε ότι δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να την χρειαστεί. Ήταν εκεί για να απολαύσει κάθε αγκαλια. Και έτσι έγινε. Πέρασε μία φορά μέσα από το κοινό σταματώντας να χαιρετήσει τον κάθε έναν ξεχωριστά, και μετά ξαναπέρασε. Και το ίδιο έκανε και στην υποδοχή της ομάδας στο Campus. Και αυτή είναι με όσο λίγα λόγια μπορεί να ειπωθεί η ιστορία του Wolfpack, μία ομάδας που κόντρα στα προγνωστικά κατέκτησε το NCAA. Σε μία εποχή που τα πράγματα ήταν πιο αγνά και που οι προπονητές ήταν οι πρωταγωνιστές. Αυτό είναι κάτι που επειδή σήμερα είναι σπάνιο, μας λείπει. Και επειδή μέρες που είναι όλοι ασχολούνται με το φαινόμενο της πεταλούδας, αυτή η νίκη και η πορεία, ήταν αυτή που κράτησε τον Mike Krzyzevski στον πάγκο του Duke εκείνη την πολλή κακή χρονιά για αυτόν, και του επέτρεψε να γίνει ο μεγαλύτερος σύγχρονος θρύλος του κολλεγιακού μπάσκετ. Αλλά αυτό θα το αναλύσουμε σε άλλη βραδιά....