ΟΙ 12 ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΙΝΓΚΡΑΜ

Ακόμα και σήμερα κανείς δεν ξέρει την ορθή προφορά του επιθέτου του. Ίνγκραμ, Ανκρουμ, Εϊνκραμ; Το μόνο σίγουρο είναι πως άνετα θα μπορούσε να το αντικαταστήσει με την λέξη "σκοράρισμα". Ο Ντέιβιντ Ίνγκραμ λοιπόν (έτσι τον μάθαμε και τον αγαπήσαμε) παραμένει 27 χρόνια μετά την αποχώρηση του απο την Ελλάδα, ο μπασκετικός θεός ενός ημίθεου, η μεγαλύτερη ατραξιόν που απόλαυσαν για πέντε χρόνια οι οπαδοί του Ηρακλή αλλά και όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι.

Ανακάλυψη του τότε βοηθού προπονητή στον Γηραιό, του Μάκη Καλανταρίδη που το καλοκαίρι του 1987 βρισκόταν στην Αμερική, παρακολουθώντας αγώνες του CBA μήπως και καταφέρει να βρει κάποιο λαβράκι για να ενισχύσει την ομάδα στα επερχόμενα ευρωπαϊκά παιχνίδια του Κυπέλλου Κόρατς. Ο δρόμος τον έφερε και στο Άλμπανι όπου αγωνιζόταν η ομάδα των Πάτρουνς με προπονητή κάποιον Φιλ Τζάκσον. Ο Καλανταρίδης αμέσως ξεχώρισε τον αριστερόχειρα γκαρντ που σκόραρε με καταιγιστικούς ρυθμούς αλλά μέχρι τότε στα 29 του χρόνια δεν είχε παίξει ποτέ στο ΝΒΑ και η καριέρα του είχε περιοριστεί στο CBA και θητεία σε πρωταθλήματα μικρής δυναμικότητας όπως του Εκουαδόρ και του Παναμά. Ο Καλανταρίδης τηλεφώνησε αμέσως στον Σούλη Μαρκόπουλο και με περίσσια δόση αισιοδοξίας αλλά και σιγουριάς είπε στον τεχνικό του Ηρακλή "Φέρνω έναν παιχταρά με 50.000 δολλάρια. Θα αφήσει ιστορία".

Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1987 ο άνθρωπος που θα έκανε τον Νίκο Γκάλη να νιώθει την ανάσα του στο κυνήγι για την θέση του πρώτου σκόρερ στο ελληνικό πρωτάθλημα, έφτασε στην Θεσσαλονίκη και πήρε την φανέλα με το νούμερο 6 του Γηραιού. Γρήγορα έδωσε τα διαπιστευτήρια του δικαιώνοντας απόλυτα τον Καλανταρίδη για τα εγκωμιαστικά του σχόλια, πετυχαίνοντας 42 πόντους απέναντι στην Εστουντιάντες και δείχνοντας πως ο Ηρακλής είχε κάνει διάνα στην επιλογή του. Την επόμενη σεζόν, αυτή του 88-89 η ΕΟΚ επέτρεψε την συμμετοχή ξένων παιχτών στο πρωτάθλημα και στο Ιβανώφειο δεν το σκέφτηκαν ούτε στιγμή και ο Ίνγκραμ ξεκίνησε να χτίζει τον μύθο του και να εκπληρώνει τους άθλους του. Οι 30+ πόντοι σχεδόν σε κάθε παιχνίδι είναι βούτυρο στο ψωμί για τον Αμερικανό και το τέλος της χρονιάς βρίσκει τον Ηρακλή στην 5η θέση και τον ίδιο δεύτερο σκόρερ του πρωταθλήματος πίσω απο τον "Γκάνγκστερ".

Ο Νίκ ήταν η Νέμεσις του Ντέιβιντ αφού δεν κατάφερε ποτέ να του κλέψει την πρωτιά στον πίνακα των σκόρερ έστω και αν υπερίσχυσε στην προσωπική τους μονομαχία όταν στις 10 Μαρτίου του 1990 το κοντέρ έγραψε Ίνγκραμ 50- Γκάλης 46 στην ήττα του Ηρακλή με 85-91 απο τον Άρη στο Ιβανώφειο. Με τέτοιες εμφανίσεις απο τον Ντέιβιντ η παρουσία του Γηραιού στην τετράδα δεν αποτέλεσε έκπληξη και το ίδιο έγινε και την σεζόν 90-91, την καλύτερη απο άποψη παραγωγικότητας για τον Ίνγκραμ που με 36 πόντους μέσο όρο ήταν η νούμερο ένα επιθετική απειλή της ομάδας και ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος για τους αντιπάλους προπονητές. Την επόμενη χρονιά, την τελευταία του με τα κυανόλευκα ο Ντέιβιντ συνέχισε στο ίδιο βιολί και κατάφερε παρά την κακή αγωνιστική παρουσία της ομάδας στην κανονική περίοδο, να ρεφάρει στα πλέι οφ και ο Ηρακλής να κερδίσει την έξοδο στο Κύπελλο Κόρατς.

Ο Ίνγκραμ είχε φτάσει πια στα 34 και ήταν φανερό πως χρειαζόταν βοήθεια για να μπορέσει ο Γηραιός να διεκδικήσει κάτι παραπάνω στο ελληνικό πρωτάθλημα. Η λύση που προκρίθηκε απο την διοίκηση ήταν η προσπάθεια ελληνοποίησης του Αμερικανού που μετά απο πέντε χρόνια παραμονής είχε δεθεί τόσο με την ομάδα όσο και με την χώρα μας. Όμως η διαδικασία έκδοσης του διαβατηρίου κόλλησε στα πλοκάμια της ελληνικής γραφειοκρατίας, πολιτική βούληση δεν υπήρχε για να ξεπεραστεί το εμπόδιο όπως είχε συμβεί σε πλείστες άλλες περιπτώσεις και ο Θόδωρος Ροδόπουλος επέλεξε για την θέση του Ίνγκραμ, έναν παρόμοιων χαρακτηριστικών παίχτη, τον Στιβ Μπαρτ.

 Ο Ίνγκραμ έμαθε τα νέα της αποδέσμευσης του απο τον καλό του φίλο Κεν Μπάρλοου και δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του. "Κεν σε λίγο πετάω για Θεσσαλονίκη. Τι είναι αυτά που μου λες; Κανείς δεν μου έχει πει τίποτα" ήταν η αντίδραση του Ντέιβιντ αλλά δυστυχώς για αυτόν ήταν η οδυνηρή αλήθεια. Οι δύο πλευρές αποχαιρετίστηκαν με δάκρυα στα μάτια και σχεδόν αμέσως ήρθε η πρόταση του Σπόρτιγκ προς τον Αμερικανό για να ενταχθεί στο ρόστερ των Πστησιωτών.

Και ενώ φαινόταν πως ο Ίνγκραμ θα συνεχίσει να βομβαρδίζει τα ελληνικά καλάθια, η Μακάμπι μπήκε σφήνα και ο Ντέιβιντ μετακόμισε στο Ισραήλ μη θέλοντας να χάσει την ευκαιρία να αγωνιστεί στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Στο Τελ Αβίβ ξεκίνησε καταπληκτικά τη χρονιά, σκοράροντας αφειδώς στον δύσκολο όμιλο που είχαν κληρωθεί οι Ισραηλινοί αλλά μετά απο ένα παιχνίδι με την Σκαβολινι στο Πέζαρο, έπεσε στην δυσμένεια του Ντορόν Τζαμσι που έβλεπε το μερίδιο του στην πίτα των επιθετικών προσπαθειών συνεχώς να μειώνεται εξαιτίας του Ντέιβιντ. Το μεγάλο αστέρι της Μακάμπι έθεσε το δίλημμα "εγώ ή αυτός" στον Σιμόν Μιζραχι και ο πρόεδρος δεν χάλασε το χατίρι στο αγαπημένο του παιδί.

Ο χρόνος συμμετοχής του Ίνγκραμ όλο και μειωνόταν και τελικά έλυσε το συμβόλαιο του με την "ομάδα του λαού" το καλοκαίρι του 93. Παρέμεινε στο Ισραήλ για την Χάποελ Αφουλα συμπληρώνοντας τα τελευταία ένσημα το 1996 σε ηλικία 38 χρονών. Ο κορυφαίος ξένος μπασκετμπολίστας που φόρεσε ποτέ την φανέλα του Ηρακλή άφησε σπουδαίες μπασκετικές αναμνήσεις σε όλους τους Έλληνες μπασκετόφιλους. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως κουβάλησε στους ώμους του τον Γηραιό και ήταν η κυριότερη αιτία για να πηγαίνει κάποιος ακόμα και αν δεν υποστήριζε τον Ηρακλή, εκείνα τα χρόνια στο Ιβανώφειο. Για να δει τον Ντέιβιντ να είναι ασταμάτητος, να παίρνει τον αριστερό διάδρομο για το μπάσιμο και μαζί με το σίγουρο καλάθι να παίρνει και το φάουλ, να έχει αναγάγει σε επιστήμη το σουτ με ταμπλό απο τα 4 μέτρα. Ένας πραγματικός θρύλος για τον Ηρακλή που έκανε πολύ περισσότερους απο 12 άθλους μέσα στο παρκέ...