Η "ΑΠΟΤΥΧΙΑ" ΤΗΣ ΓΑΝΔΗΣ

"Αν εμείς καταφέρουμε να πετύχει ο Γκάλης κάτω απο 30 πόντους θα κερδίσουμε. Απο την άλλη αν ο Άρης καταφέρει να βάλουμε εγώ, ο Ρίκι Μπράουν και ο Ντίνο Μενεγκίν κάτω απο 60, τότε νικητής θα είναι ο Άρης"...

Αυτά ήταν τα λόγια του μεγάλου Μπόμπ Μάκαντου λίγες μέρες πριν από το τζαμπολ του ημιτελικού της 5ης Απριλίου του 1988 μεταξύ της βασιλεύουσας πρωταθλήτριας Ευρώπης Τρέϊσερ Μιλάνο και του ενθουσιώδη διεκδικητή Άρη, στο Φάιναλ Φορ που μετά από 22 χρόνια η FIBA το επανέφερε ως τρόπο ανάδειξης της καλύτερης ομάδας της Γηραιάς Ηπείρου και ως τόπος διεξαγωγής επιλέχθηκε το συνεδριακό κέντρο του Φλάντερς Εξπό στη βελγική πόλη της Γάνδης.

Τα κιτρινόμαυρα καραβάνια των 7.000 Αρειανών που είχαν κατακλύσει την πρωτεύουσα της Ανατολικής Φλάνδρας περίμεναν με αγωνία τον ημιτελικό και περισσότερο τον τελικό που πίστευαν πως θα δώσει το παρόν ο Άρης. Τα δύο παιχνίδια στον όμιλο που ο πρωταθλητής Ελλάδος κέρδισε το πρώτο στο Αλεξάνδρειο με 25 πόντους διαφορά και έχασε το δεύτερο και αδιάφορο στο Μιλάνο χωρίς Γκάλη και Γιαννάκη, ίσως δικαιολογούσαν αυτή την υπέρμετρη αισιοδοξία. Ήταν όμως έτσι;

Δυστυχώς, η ιστορία του Miracolo di Pallatrusardi ενάμιση χρόνο πριν, δεν είχε διδάξει τίποτα στους Θεσσαλονικείς. Ο Καζαλίνι που είχε διαδεχθεί τον Πίτερσον στην τεχνική ηγεσία των Ιταλών, έσπευσε στον μέντορα του για οδηγίες και ο πολύπειρος Νταν συμβούλευσε τον πρώην βοηθό του να προσδώσει ηρεμία στην ομάδα του αλλά και τον τίτλο του φαβορί στον Άρη.

Ο Πίτερσον ήξερε πολύ καλά πως οι ώμοι των παιχτών του Ιωαννίδη δεν μπορούσαν να αντέξουν το βάρος, τους έλειπε η εμπειρία των μεγάλων αγώνων. Αυτή που διέθετε μπόλικη η Τρέϊσερ, οι δικοί της παίχτες ήταν γαλουχημένοι στον πρωταθλητισμό, ακόμα και αν το άθροισμα ηλικίας της πεντάδας της πλησίαζε τους δύο αιώνες. Τα πόδια μπορεί να ήταν βαριά αλλά η "24η ομάδα του ΝΒΑ" κατείχε το στέμμα της πρωταθλήτριας Ευρώπης, το μέταλλο του νικητή από το οποίο ήταν σφυρηλατημένη αποδείχθηκε άτρωτο.

Και τα πράγματα στον ημιτελικό έγιναν όπως ακριβώς τα είχε "προφητεύσει" ο Αμερικανός σούπερ σταρ των Μιλανέζων. Ο Μάκαντου "μάτωσε" το καλάθι του Άρη με 39 πόντους, ο συμπατριώτης του Μπράουν σκόραρε 28 ενώ ακόμα και ο γερόλυκος Ντίνο πέτυχε 7 υπερπολύτιμους πόντους. Οι ψηλοί της Τρέϊσερ πέτυχαν συνολικά 74 από τους 87, την ίδια ώρα που ο Γκάλης έμενε χαμηλά για τα δικά του δεδομένα, πετυχαίνοντας 28. Η δοκιμασμένη και πάντα χρήσιμη ζώνη 1-3-1, η περίφημη Aquila (Αετός) είχε δώσει ξανά τη λύση για την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου τρομοκράτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ο πρωταθλητής Ελλάδος δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο του αγώνα να τρέξει και να ξεδιπλώσει τον αιφνιδιασμό και από τη στιγμή που το παιχνίδι πήγε στη δύναμη μέσα στη ρακέτα, η υπεροχή της Τρέϊσερ ήταν δεδομένη. Ο Σούμποτιτς που πήρε 21 προσπάθειες για σουτ στο παιχνίδι ήταν άστοχος αλλά προφανώς δεν ευθυνόταν αυτός για την ήττα και ας έγινε αποδεκτής της πίκρας και του θυμού του Ιωαννίδη που ξεστόμισε την ατάκα "εγώ δεν μπορώ να σου ρυθμίσω το χέρι".

Ούτε το οικόσημο του απομονωμένου ξενοδοχείου "Auberge du pecheur" ( Η ταβέρνα του ψαρά), αυτή η περιβόητη μαύρη γάτα έφταιγε για την αποτυχία του συλλόγου να προκριθεί στον τελικό. Ήταν καθαρά θέμα εμπειρίας και λανθασμένης νοοτροπίας του Άρη που πήγε στη Γάνδη με τον αέρα της σιγουριάς αλλά έπεσε πάνω στην πιο "μπαρουτοκαπνισμένη" ομάδα της Ευρώπης, η Τρέϊσερ ήταν πολύ σκληρή για τα δόντια των τριών διεκδικητών του θρόνου της όπως απέδειξε και στον τελικό εναντίον της Μακάμπι.

Η πρώτη μεγάλη ευκαιρία για τον Άρη χάθηκε στο Βέλγιο. Θα ακολουθούσαν άλλες δύο με την ίδια κατάληξη, η Ανάσταση για το ελληνικό μπάσκετ μεσούσης του Ορθοδόξου Πάσχα δεν έμελλε να λάβει χώρα στη Γάνδη, "τα τσάρτερ της χαράς" γύρισαν πίσω στην πατρίδα μέσα στην κατήφεια αλλά και την ελπίδα για επανάληψη του ταξιδιού την επόμενη χρονιά στο Μόναχο...