ΑΝΤΡΕΣ ΧΙΜΕΝΕΘ: Ο ΤΖΕΙΜΣ ΓΟΥΟΡΘΙ ΤΗΣ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Ο σημερινός μας καλεσμένος είναι ένας απο τους καλύτερους ψηλούς όλων των εποχών για την Ισπανία αλλά και μία απο τις πιο χαρακτηριστικές μύτες του ευρωπαϊκού μπάσκετ που εξαιτίας της απέκτησε και το παρατσούκλι "Πινόκιο". Αυτός βέβαια προτιμά το "Τζίμιξ" το όνομα με το οποίο υπογράφει τα κόμικ που σχεδιάζει ο πολυτάλαντος Άντρες Χιμένεθ.

Η καριέρα του Σεβιγιάνου παουερ φόργουορντ είναι συνυφασμένη με δύο σύμβολα του αθλήματος για την χώρα της Ιβηρικής, μια ομάδα και έναν άνθρωπο. Την Μπαρτσελόνα και τον Αΐτο Ρενέσες που ήταν ο πρώτος προπονητής που είδε το ταλέντο του Άντρες και τον έκανε το 1978 σε ηλικία μόλις 16 ετών, μέλος της περίφημης Κοτονιφίτσιο Μπανταλόνα παρέα με τον "Ράμπο" Έκτορ Περότας, τον Αγκουστίν Κουέστα και τον Κιμ Κόστα που οι δρόμοι τους θα διασταυρώνονταν ξανά στη Βαρκελώνη.

Η συγκεκριμένη ομάδα έμεινε στην ιστορία του ισπανικού μπάσκετ για μερικές καινοτομίες που εισήγαγε ο Ρενέσες όπως οι διπλές καθημερινές προπονήσεις, η πιεστική άμυνα που ονομάστηκε "καράτε πρες" και η επιμονή του Αΐτο να εκμεταλλεύεται την ταχύτητα του Χιμένεθ που παρά το ύψος των 2.06, ήταν ο συνήθης αποδέκτης των αιφνιδιασμών .

Με ένα πολύ χαμηλό μπάτζετ αλλά εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά και το ταλέντο τους, η Κοτονιφίτσιο έφτασε στην 4 θέση το 1978 και στα ημιτελικά του Κόρατς την επόμενη χρονιά ενώ μέχρι το 1982 βρισκόταν κάθε χρονιά στην πεντάδα και στις θέσεις που οδηγούσαν στα Κύπελλα Ευρώπης.

Ο Ρενέσες έφυγε για την Μπανταλόνα το 1983 και ο πρώτος παίχτης που ζήτησε απο την διοίκηση ήταν ο δευτεραθλητής Ευρώπης με την Furia Roja, Άντρες Χιμένεθ. Με την προσθήκη του "Πινόκιο", η Penya που είχε τερματίσει στην έβδομη θέση του προηγούμενου πρωταθλήματος, βρέθηκε στην τριάδα και στους τελικούς του 85 με αντίπαλο τη Ρεάλ. Το 1986 ο Χιμένεθ που ήταν πια 24 χρονών και ήθελε να κατακτήσει επιτέλους έναν τίτλο, ακολούθησε τον μέντορα του στην μπλαουγκράνα μεριά της Βαρκελώνης και μετά το ισπανικό Μουντομπάσκετ υπέγραψε στην Μπάρτσα και πήρε σπίτι του τη φανέλα του βασικού με το νούμερο 4. Ο Άντρες κούμπωσε ιδανικά στο ρόστερ της ομάδας και αρκετές φορές ο Ρενέσες τον κατέβαζε στη θέση 3 και ο Χιμένεθ άρχισε να σουτάρει και πιο περιφερειακά. Όπως είπαμε πήγε στη Μπαρτσελόνα με σκοπό τα τρόπαια και αυτά δεν άργησαν να έρθουν με το Κόρατς του 87 να κάνει την αρχή, ακολουθούμενο απο τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα.

Η φαρέτρα του Ρενέσες ήταν γεμάτη απο βέλη που άνοιγαν σαν βεντάλια τον πασίγνωστο ισπανικό αιφνιδιασμό και η Μπαρτσελόνα ήταν μια ομάδα που όταν αποφάσιζε να τρέξει ήταν ασταμάτητη. Με μεγάλο όπλο τον διαολοεμένο ρυθμό, Μπάρτσα και Χιμένεθ κυνήγησαν τρεις συνεχόμενες φορές το Ιερό Δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ αλλά έπεσαν θύμα των "μωρών" της Γιουγκοπλάστικα πρώτα στον ημιτελικό του 89 και κατόπιν στους τελικούς της Σαραγόσα και των Παρισίων. Στην Πόλη του Φωτός το 1991 στον πάγκο βρισκόταν ο Μάλκοβιτς αλλά ο Χιμένεθ δεν ήταν στο παρκέ. Χτυπημένος απο τραυματισμό, παρακολούθησε απο την εξέδρα τις προσπάθειες των συμπαιχτών του παρέα με τον Ρενέσες που είχε τον ρόλο του τεχνικού συμβούλου. Εξαιτίας του τραυματισμού έχασε και τους τελικούς του πρωταθλήματος αλλά και την ευκαιρία να κατακτήσει άλλο ένα μετάλλιο με την εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης.

Επέστρεψε την επόμενη σεζόν αλλά είχε χάσει τη θέση του βασικού. Όμως η εμπειρία του και οι ικανότητες του ήταν πάντα χρήσιμες και ερχόμενος συνήθως απο τον πάγκο παρέμενε μία πολύτιμη εφεδρεία για τον Αΐτο που είχε πάρει ξανά το τιμόνι των μπλαουγκράνα στα χέρια του. Τα δεδομένα του πρωταθλήματος όμως είχαν αλλάξει, η παλιά τους ομάδα η Μπανταλόνα και ο αιώνιος αντίπαλος η Ρεάλ πήραν με τη σειρά τα σκήπτρα για μία τετραετία. Η Μπαρτσελόνα έγινε ξανά το νούμερο ένα το 1995 αλλά το Κύπελλο Πρωταθλητριών παρέμεινε ανεκπλήρωτο όνειρο. Η ταινία "Ο Κύκλος των χαμένων Φάιναλ Φορ" παίχτηκε εις διπλούν σε Τελ Αβίβ και Παρίσι ξανά με το ίδιο γνωστό τέλος.

Βαδίζοντας προς το τέλος της καριέρας, ο Άντρες μετρίασε την πίκρα των Φάιναλ Φορ με τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα και το σπάσιμο της έδρας της Ρεάλ το 1997. Ήταν η τελευταία αναλαμπή στον μπασκετικό βίο του Χιμένεθ που το επόμενο καλοκαίρι κρέμασε την μπλαουγκράνα φανέλα με το 4 γνωρίζοντας την αποθέωση σε ολα τα ισπανικά γήπεδα ως ο τελευταίος εκπρόσωπος της γενιάς που έφερε το αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1984.

Ο "Πινόκιο" σημάδεψε μια εποχή για το ισπανικό μπάσκετ ως ένας απο τους καλύτερους Ευρωπαίους παίχτες. Ταχύτατος, τεχνίτης με εξαιρετικές κινήσεις κοντά στο καλάθι και απειλητικός μακριά απο αυτό, όπως είπε κάποτε και ο Λολο Σάϊνθ μπορεί ο Επι να ήταν ο σκόρερ, ο Σολοθάμπαλ το μυαλό και ο Νόρις η ωμή δύναμη αλλά ο Αντρές Χιμένεθ ήταν "ο άνθρωπος που έκανε τη διαφορά", ο μπασκετμπολίστας που κατά τον Αντόνιο Ντίαζ ήταν για την Furia Roja "πιο σημαντικός απο ότι είναι ο Τζέιμς Γουόρθι για τους Λέικερς"...