1955: Γεννιέται ο James Edwards. Ένας ψηλός με σχεδόν 20 χρόνια καριέρα στο ΝΒΑ και τρία πρωταθλήματα. Σε ένα εκ των οποίων μάλιστα - με τους Pistons το 1990 - ήταν βασικό στέλεχος της ομάδας.
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΕΝΑΝ ΤΕΛΙΚΟ
Κάθε φορά που βλέπω έναν τελικό νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό.
Δε σήκωσα πότε μου μεγάλα τρόπαια, δεν έπαιξα ποτέ μου σε μεγάλα στάδια, δεν φόρεσα ποτέ μου τη φανέλα με το εθνόσημο. Έπαιξα και παίζω στα ερασιτεχνικά.
Κάθε φορά που βλέπω έναν τελικό νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό.
Δε σήκωσα πότε μου μεγάλα τρόπαια, δεν έπαιξα ποτέ μου σε μεγάλα στάδια, δεν φόρεσα ποτέ μου τη φανέλα με το εθνόσημο. Έπαιξα και παίζω στα ερασιτεχνικά.
Νιώθω όμως σε κάθε τελικό αυτόν τον κόμπο στο λαιμό. Ζηλεύω τους μεγάλους παίκτες. Εκείνους τους παίκτες που στα τελευταία δευτερόλεπτα κρατάνε τις τύχες των ομάδων στα χέρια τους. Εκείνους τους παίκτες που κάνουν χιλιάδες φιλάθλους να ηδονίζονται και να πετάγονται από το κάθισμά τους. Τους παίκτες που απαθανατίζονται σε ιστορικές φωτογραφίες με τρόπαια που μένουν χαραγμένες στις μνήμες των ανθρώπων για δεκαετίες.
Δεν τους φθονώ.
Νιώθω την ανάγκη να τους ζηλεύω επειδή κατά βάθος τους θαυμάζω.
Εμένα η φύση δε με προίκισε ούτε με το ύψος ούτε με εκείνο το ακριβό και σπάνιο γονίδιο των superstar. Τους βλέπω να σηκώνουν ολόκληρα έθνη στις πλάτες τους, να παλεύουν και να λατρεύονται. Και θλίβομαι προς στιγμήν στη σκέψη ότι δε θα αξιωθώ στη ζωή μου να ζήσω τέτοιες μοναδικές στιγμές.
Βλέπω τον Μπογκντάνοβιτς να χάνει το κρισιμότερο σουτ και μετά να παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος, να μην τα βάζει με την τύχη του. Βλέπω μετά τον Πρέπελιτς και τον Μπλάζιτς να ξεχωρίζουν, δύο παίκτες που έφτασαν σε έναν τελικό χωρίς να έχουν το σπάνιο ταλέντο του Ντόνσιτς αλλά με τιτάνια προσπάθεια και αστείρευτη αφοσίωση. Βλέπω, τέλος, τον Σάσα Τζόρτζεβιτς να πιάνει τον αντίπαλο που του στέρεισε τη δόξα, τον Ντράγκιτς και να τον αποθεώνει κοιτώντας τον στα μάτια.
Και αυτές οι σκηνές είναι που, στο τέλος της ημέρας, κάνουν κάθε ζήλεια να γίνεται ευγνωμοσύνη. Νιώθω ευλογημένος που ζω κι εγώ αυτό το μπάσκετ. Μπορεί να μην ζήσω τις μεγάλες στιγμές των σουπερσταρ που βλέπω στην τηλεόραση.Μπορεί να μη σηκώσω χιλιάδες κόσμο από τις καρέκλες τους. Μπορεί κανείς επίσημος να μη μου σφίξει το χέρι. Έχω όμως μέσα μου λίγο από τους μεγάλους παίκτες. Έχω κι εγώ μέσα μου λίγο Μπογκντάνοβιτς, λίγο Ντράγκιτς και λίγο Πρέπελιτς. Όχι φυσικά σε ταλέντο, αλλά σε στάση ζωής.
Δεν κρύβομαι στον εαυτό μου όταν χάνω. Δεν τα παρατάω όταν βλέπω ότι υστερώ. Δεν ξεχνάω ποτέ να αναγνωρίσω την ανωτερότητα του άλλου.
Αυτά μου έμαθε το μπάσκετ.
Και κάθε φορά που κλείνω την τηλεόραση μετά από έναν τελικό, κοιμάμαι γεμάτος ευγνωμοσύνη.
Ευγνωμοσύνη που ζω το άθλημα που μου έμαθε να χάνω, να παλεύω, να σέβομαι.
Ο τελευταίος Σαμουράι
Σαν Σήμερα
22/11/1955
