Οχι, δεν ειναι για φιλημα. Για μπραβο ειναι.

Όχι, δεν είναι για φίλημα. Για μπράβο είναι. Για τις αθλήτριες της εθνικής ομάδας μπάσκετ ο λόγος.

Και όμως. Κι αυτές κάνουν προπόνηση. Απίστευτες ώρες προπόνησης. Και ιδρώνουν και ματώνουν και πονάν και τραυματίζονται και χάνουν πράγματα από τη ζωή τους που ο πρωταθλητισμός τα απαιτεί. Αν διαβάσεις τις δηλώσεις τους, πέρα από τα αναμενόμενα για την ελληνική ψυχή και τα άλλα γνωστά δαιμόνια, θα διακρίνεις γιατί τα κατάφεραν.

Μια ομάδα (αθλήτριες, προπονητές, γιατροί, φυσικοθεραπευτές, φροντιστές, όλοι και όλες αυτοί και αυτές που κάνουν τις ομάδες) δούλεψαν με σχέδιο, με οργάνωση, με άψογη προετοιμασία. Και αν προσέξεις καλά τους πανηγυρισμούς τους θα καταλάβεις καλά πως είναι μια ομάδα που την ενώνει ο κοινός σκοπός και όχι μόνο η αγωνία για ατομική διάκριση και ένα καλό συμβόλαιο.

Οι αθλήτριες της εθνικής ομάδας μπάσκετ δεν είναι για φίλημα. Είναι για μπράβο. Στη χώρα που ακόμα και τώρα η πραγματική θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα, στη χώρα που αγνοεί την ύπαρξη του γυναικείου αθλητισμού, στη χώρα που η μόνη υποστήριξη που έχουν οι αθλήτριές της είναι από συγγενείς, φίλους και λίγους ρομαντικούς, σε αυτή τη χώρα η επιτυχία ανήκει σε αυτές που την πέτυχαν.

Μπορεί ο καθένας και η καθεμιά να χαίρεται με την επιτυχία όμως κανείς δεν δικαιούται να πανηγυρίζει. Ούτε να φιλήσει φυσικά.

Του Τάσου Παπαναστασίου