Το σουτ

Είναι ένα είδος σχέσης που μόνο οι μυημένοι μπορούν να την καταλάβουν.

Πιάνεις την μπάλα.

Είτε είναι από αυτές τις σχετικά φτηνές είτε είναι από τις ακριβές που λένε, τις επαγγελματικές, η έξαψη είναι η ίδια.

Η καμπύλη της είναι αυτή που σε εξάπτει μάλλον. Που το χέρι σου εφάπτεται ακριβώς μαζί της.

Είναι το είδος μιας σχέσης που μόνο οι μυημένοι μπορούν να καταλάβουν.

Πιάνεις λοιπόν την μπάλα και κάπως σαν να συνεννοείστε. Σηκώνεις τα χέρια, το έχεις κάνει τόσες πολλές φορές αλλά η έξαψη είναι πάντα η ίδια, σηκώνεις τα χέρια, τα λυγίζεις λίγο τα τεντώνεις και ωθείς.

Την σπρώχνεις να φύγει. Το χέρι που σουτάρει την ακολουθεί ακόμα και όταν αυτή έχει φύγει. Την αποχαιρετάς, όπως ο αγαπημένος την αγαπημένη, με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναπείτε. Πολύ σύντομα.

Είτε αυτή μπει στο καλάθι, είτε χτυπήσει βασανιστικά στο στεφάνι και αναπηδήσει μακριά, η σχέση σας δεν σταματάει εκεί. Θα τα ξαναπείτε σύντομα. Όπως ο αγαπημένος με την αγαπημένη.

Θα την πιάσεις πάλι, θα νιώσεις πάλι την ίδια έξαψη, την ίδια προσμονή και θα την σπρώξεις να φύγει πάλι μέχρι να τα ξαναπείτε.

Είναι ένα είδος σχέσης που μόνο οι μυημένοι μπορούν να καταλάβουν.

Όσοι έχουν σουτάρει ξανά και ξανά, άπειρες φορές, όσοι έχουν ρίξει κιλά ιδρώτα και έχουν πονέσει τα χέρια και το σώμα τους, που έχουν πιαστεί ολόκληροι, σουτάροντας σε αγώνες, σε προπονήσεις, στο σπίτι, στο γηπεδάκι της γειτονιάς, στον δρόμο για την προπόνηση. Ξανά και ξανά χωρίς να κορεστούν ή να κουραστούν ποτέ.

Έχετε δει παλαίμαχο να σουτάρει; Έχετε προσέξει πώς πιάνει την μπάλα; Πώς της μιλά σχεδόν σαν να γνωρίζονται από χρόνια; Μα τι λέω; Αφού γνωρίζονται από χρόνια. Σαν τον αγαπημένο και την αγαπημένη που ξανασμίγουν μετά από αιώνες για να τα ξαναπούν.

Είναι μια σχέση που μόνο οι μυημένοι μπορούν να την καταλάβουν.

Φιλέας Φογκ