Οι θρυλοι του Streetball ( Μερος 2ο)

Συνεχίζοντας από το προηγούμενο άρθρο μας πάμε να δούμε τους υπολοίπους στην λίστα. Κάποιοι από αυτούς έχουν πραγματικά γράψει ιστορία:

• Earl Manigault: Ίσως ο απόλυτος σταρ αυτής της λίστας. Όχι? Ακολουθούν ακόμη δύο η αλήθεια είναι. Χαρακτηρίστηκε από τον Καριμ Αμπντουλ Τζαπαρ ως ο καλύτερος παίκτης που έχει αντιμετωπίσει ποτέ. Μάλλον όχι άδικα. Παιδι του Rucker Park και αυτός συνήθιζε να βγάζει το χαρτζιλίκι του μαζεύοντας ψιλά από την κορυφή του ταμπλό.Η πιο μυθώδης κίνησή του η οποία ωστόσο παραμένει ανεπιβεβαίωτη ήταν το διπλό κάρφωμα κατά το οποίο κάρφωνε με το ένα χέρι την μπάλα και χωρίς να πέσει στο έδαφος την έπαιρνε και την κάρφωνε και με το άλλο χέρι. Δεν είχε ποτέ πραγματικά την ευκαιρία για να παίξει επαγγελματικά καθώς είχε από πολύ νωρίς μπλεξίματα με τα ναρκωτικά και τον νόμο. Στο τέλος της ζωής του ασχολήθηκε ένθερμα με την ανάπτυξη των playgrounds μέχρι και το 1998 όταν και πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια.

• Joe Hammond: Με παρατσούκλι “ο καταστροφέας” συνήθιζε να κάνει πραγματικά σμπαράλια όποιον παίκτη έβρισκε στον δρόμο του. Κατέχει το ρεκόρ σκορασίσματος του Rucker Park με 82 πόντους, ενώ σε ένα παιχνίδι έβαλε 50 πόντους στον Julius Erving σε ένα μόλις ημίχρονο. Επιλέχθηκε το 1971 στον 5ο γύρο του draft μόνο και μόνο λόγω της μεγάλης του φήμης στα ανοιχτά γήπεδα, ωστόσο απέρριψε την πρόταση του ΝΒΑ αφού είχε ήδη μπλέξει με τα ναρκωτικά. Την ίδια χρονιά συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 11 χρόνια φυλάκιση. Θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος παίκτης που έπαιξε ποτέ στα ανοιχτά γήπεδα αφού δεν έχανε ούτε μέσα αλλα ούτε και έξω απο το ζωγραφιστό.

• Julius Erving: Ακόμη ένας παίκτης για τον οποίο δεν χρειάζονται συστάσεις. Ήταν ήδη θρύλος από πριν να πάει στο ΝΒΑ και συνέχισε να είναι θρύλος και μετά από αυτό. Κάθε απόγευμα που έπαιζε εκατοντάδες κόσμου συρρέαν στο Rucker Park για να δουν τον επονομαζόμενο Dr J. να παίζει. Το πιο χαρακτηριστικό του γνώρισμα? Κάρφωνε την μπάλα στο καλάθι με κάθε πιθανό τρόπο. Κάτι που φυσικά το είδαμε και όταν έπαιξε στο ΝΒΑ και μάλιστα κέρδισε και τον διαγωνισμό καρφωμάτων του 1976 όντας ο πρώτος που πέταξε για να καρφώσει από την γραμμή των ελευθέρων βολών.

• Allen Iverson: Last but of course not least. Δεν είναι τόσο η πραγματική κληρονομιά που άφησε στα ανοιχτά γήπεδα όσο ο τρόπος ζωής και παιχνιδιού του που ήταν όσο περισσότερο street μπορούσε να είναι. Απο μικρός στα μπλεξίματα, ξέμεινε απο χρήματα γιατί συντηρούσε την παρέα, είδε να σκοτώνουν τον καλύτερο του φίλο σε σύρραξη με όπλα, τελείωσε το σχολείο σε τμήμα με τα “προβληματικά” παιδιά, έκανε φυλακή και φυσικά έκανε την μαγική σταυρωτή του τρίπλα με σκοπό περισσότερο να ντροπιάσει τον αντίπαλο παρά να τον περάσει για να βάλει καλάθι. Α ναι, ήταν και MVP του ΝΒΑ το 2001. Γι αυτό άλλωστε πολλοί είπαν ότι Allen Iverson ήταν μόνο ένας. Χαρακτηριστική ιστορία στην καριέρα του ( ή τραγική συμπτωση), ο Allen παρέλαβε το βραβείο του MVP την ημέρα που πέθανε ένας άλλος θρύλος των ανοικτων γηπέδων ο Raymond Lewis , ο οποίος ήταν ο παίκτης με τον ο οποίο παρομοίαζαν πολλοί των Iverson. Είναι τυχαία όλα αυτά τα πράγματα?

  Η λίστα βέβαια δεν τελειωνει ποτέ, και πραγματικά είναι άξιο απολογίας αν αφήσαμε έξω απ αυτήν πολλούς παίκτες. Παίκτες του ΝΒΑ όπως οι Vince Carter, Jason Williams ή Stephon Marbury αλλά και παίκτες αυθεντικόυς των ανοικτών γηπέδων όπως οι James Williams ή Ed Smith. Ίσως σε κάποιο άλλο αφιέρωμα. Μέχρι τότε βέβαια, στα ανοιχτά να πάμε το μπάσκετ ένα βήμα πιο ψηλά.