ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟΝ ΜΠΟΜΠΑΝ

Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς μπορεί μέχρι στιγμής να μην έχει αφήσει το στίγμα του στην προπονητική και το πέρασμα του από τη χώρα μας στον πάγκο του Παναθηναϊκού να θεωρείται αποτυχημένο. Ανεξάρτητα όμως από την άποψη που έχει ο καθένας μας για τις προπονητικές του ικανότητες, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει πως σαν παίχτης ήταν πολύ μεγάλος και όπως μας δείχνει η ιστορία που θα σας διηγηθώ, άνθρωπος που ήξερε να αναγνωρίζει τις τεράστιες αξίες.

Όπως αυτή του Σλόμπονταν Γιάνκοβιτς, του δικού μας Μπόμπαν που από τις 28 Απριλίου του 1993 βρισκόταν καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι, ο Guza δεν έμελλε να περπατήσει ποτέ ξανά. Ο ίδιος ο Μπόμπαν με παράπονο έλεγε πως μετά το τραγικό συμβάν έλαβε αμέτρητες υποσχέσεις συμπαράστασης αλλά στο τέλος οι περισσότεροι τον ξέχασαν. Όχι όμως ο Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς.

Στις 3 Ιουλίου του 2005, στο Βελιγράδι και τη Χάλα Πιονίρ, 8.000 Σέρβοι φίλαθλοι βρισκόντουσαν στις εξέδρες για να ευχαριστήσουν και ταυτόχρονα να αποχαιρετήσουν τον Σάσα που έριχνε την αυλαία σε μία τεράστια καριέρα είκοσι χρόνων. Δύο ομάδες αποτελούμενες από πρώην συμπαίχτες και αντιπάλους με πραγματικούς θρύλους του αθλήματος ανάμεσα τους όπως ο Μενεγκίν, ο Κούκοτς,ο Ντανίλοβιτς, ο Σάβιτς, ο Ρίβα, ο Ζάρκο,
ο Ντακουρί, ο Ράτζα και ο Ζντόβτς, θα έδιναν έναν φιλικό αγώνα προς τιμήν του "Sale Nacionale" και το τιμώμενο πρόσωπο είχε ετοιμάσει προς ανάμνηση της βραδιάς, μπλουζάκια με τυπωμένη την ημερομηνία με σκοπό να τα μοιράσει στους φίλους του που δεν θα συμμετείχαν στο παιχνίδι, σταματώντας κατά διαστήματα για να κάνει ο ίδιος προσωπικά την παράδοση.

Κάποια στιγμή προς το τέλος του αγώνα και αφού ο Τζόρτζεβιτς είχε μοιράσει αρκετά μπλουζάκια, πήρε ένα και προχώρησε προς τη δεξιά μεριά των πρώτων σειρών της κερκίδας εκεί που βρισκόταν το καροτσάκι του Μπόμπαν. Ο Σάλε τον πλησίασε και του έδωσε το μπλουζάκι αγκαλιάζοντας τον και λέγοντας του μερικά λόγια. Το κοινό του γηπέδου και όλοι οι παίχτες σηκώθηκαν όρθιοι χειροκροτώντας και ταυτόχρονα φωνάζοντας το όνομα του Μπόμπαν, πολλοί με δάκρυα στα μάτια.

Όπως δακρυσμένος και πολύ συγκινημένος ήταν και ο Γιάνκοβιτς, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πόσο πολύ τον άγγιξε και πόσο σημαντική ήταν για εκείνον η κίνηση του Τζόρτζεβιτς. Θέλοντας να τον ευχαριστήσει, δήλωσε λίγες μέρες αργότερα πως "Υπάρχει μόνο ένας Σάσα Τζόρτζεβιτς. Είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που δε με ξέχασε ποτέ, όταν οι στιγμές για εμένα ήταν πολύ πιο δύσκολες από ότι είναι σήμερα. Αυτή η βραδιά θα μου μείνει αξέχαστη και όπως απεδείχθη, οι παλιοί μου αντίπαλοι από την Παρτιζάν όπως ο Τζόρτζεβιτς και ο Ντανίλοβιτς που οργάνωσαν τον φιλανθρωπικό αγώνα στο Νόβισαντ, είναι αυτοί που με βοήθησαν περισσότερο.

Όταν παίχτες σαν τον Σάσα, τον Ντανίλοβιτς, τον Ράτζα και τον Κούκοτς σε βγάζουν από τη ναφθαλίνη γιατί σε θυμούνται και σε τιμούν, υποθέτω πως αυτό σημαίνει πως σαν παίχτης του Ερυθρού Αστέρα και μέλος της εθνικής ομάδας ήμουν κάποιος. Ο Τζόρτζεβιτς έγινε μύθος την Κυριακή. Θα μπορούσε να παίξει άνετα μια πενταετία ακόμα αλλά αποσύρθηκε την κατάλληλη στιγμή, προτίμησε να μην κουράσει άλλο τον εαυτό του. Λυπάμαι που δεν έπαιξα μαζί του έστω για μια χρονιά ώστε να κατακτούσαμε μαζί έναν τίτλο".

Εκείνο το βράδυ στο Βελιγράδι ήταν η τελευταία ευκαιρία που είχαν οι φίλοι της Παρτιζάν για να πουν το δικό τους αντίο στον παλιό "εχθρό" που όμως πάντοτε σεβόντουσαν, έναν χρόνο αργότερα ο Μπόμπαν πάτησε ξανά γερά στα πόδια του και πέταξε ψηλά με τη σιγουριά πως ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε...