ΟΤΑΝ Ο ΓΚΑΛΗΣ ΣΚΟΡΑΡΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ

Δεκατρία ολόκληρα χρόνια με τον θεό του πολέμου στο στήθος, η μπασκετική του επαγγελματική ζωή είχε μόνο κιτρινόμαυρες αποχρώσεις.

Ήρθε στην πατρίδα των γονιών του άγνωστος και με την προοπτική να κάτσει λίγα χρόνια και μετά να ξαναδοκιμάσει για το ΝΒΑ, δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο πολύ θα αγαπούσε ο ίδιος και θα τον λάτρευε αυτή η πόλη, αυτή η χώρα.

Για δεκατρία χρόνια το Αλεξάνδρειο ήταν το σπίτι του, το δικό του άντρο εκεί που οι ελληνικές ομάδες έχαναν από την είσοδο και γονάτισαν όλες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, η σκηνή που έδινε τις μοναδικές του παραστάσεις και στο τέλος δεν υποκλινόταν αυτός αλλά οι χιλιάδες τυχεροί που τον παρακολουθούσαν να ανεβαίνει, να στέκεται, να περπατάει, να πετάει στον αέρα.

Όταν έφυγε από την κιτρινόμαυρη αγκαλιά για όλους τους λάθος λόγους, πικραμένος αλλά όχι τελειωμένος, το Τριφύλλι βρήκε τον καταλληλότερο ηγέτη για να στηρίξει στους στιβαρούς του ώμους την αναγέννηση, την ανασύνταξη και την αντεπίθεση. Αυτός πάλι εκεί μπροστάρης, δεν δείλιασε, δεν λύγισε.

Όμως βαθιά μέσα του ήξερε πως θα έρθει αυτή η μέρα που θα στεκόταν απέναντι στη μεγάλη του αγάπη, πρόσωπο με πρόσωπο με τον άνθρωπο που είχαν δημιουργήσει το πιο φονικό δίδυμο της Ευρώπης. Το ήξερε, το πάλεψε και περίμενε με αγωνία εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη.

Στα αποδυτήρια ήταν νευρικός, μετά από τόσα χρόνια και με εκατοντάδες αγώνες στα πόδια του, ένιωσε τα γόνατα του να τρέμουν όχι από φόβο (ποτέ δεν φοβήθηκε κανέναν) αλλά από λαχτάρα και προσμονή. Και όταν πάτησε το παρκέ γύρισε προς την πλευρά που κάθονταν αυτοί που τον αποθέωναν μέχρι πρότινος και τώρα τον έβλεπαν με άλλη φανέλα και η καρδιά του σφίχτηκε. "Τι κάνω εγώ εδώ" σκέφτηκε φευγαλέα, για μια στιγμή μόνο και μετά κατέβασε τη μάσκα του ψυχρού εκτελεστή και μεταφέρθηκε σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, εκεί όπου οι αντίπαλοι δεν ήταν αυτοί με τις κιτρινόμαυρες φανέλες αλλά αυτοί που φορούσαν μπλαουγκράνα, κυανοκίτρινα και κίτρινα.

Και με μια εμφάνιση βγαλμένη από εκείνα τα χρόνια οδήγησε τη νέα του στρατιά στον θρίαμβο αν και κάθε φορά που σκόραρε ή μοίραζε άλλη μια ασίστ, το βλέμμα του έψαχνε τις αντιδράσεις των επί δεκατρία χρόνια πιστών του που δεν ήξεραν αν έπρεπε να τον χειροκροτήσουν ή να σιωπήσουν.

Και όταν τα λαμπερά φώτα έσβησαν, όταν επέστρεψε στην πραγματική διάσταση τότε μόνο άφησε τον εαυτό του να λυθεί, να κλάψει σαν όλους τους κοινούς θνητούς, αυτός ο ένας επίγειος μπασκετικός θεός.

Στις 21 Νοεμβρίου του1992 ο Νίκος Γκάλης έπαιξε για πρώτη φορά αντίπαλος του Άρη με τη φανέλα του Παναθηναϊκού...