Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ: 1998

Πρίν από 23 χρόνια, ξεκινούσε στο νεότευκτο ακόμα ΟΑΚΑ το 13ο Μουντομπάσκετ όπως ονομαζόταν τότε η διοργάνωση. Το τουρνουά σημαδεύτηκε απο την ηχηρή απουσία των σούπερ σταρ του ΝΒΑ που η συμμετοχή τους απαγορεύθηκε εξαιτίας της κόντρας των παιχτών με τους ιδιοκτήτες των ομάδων και το επικείμενο λοκ άουτ.

Έτσι, αντί για τον Ντάνκαν, τον Γκαρνέτ και τον Γκράντ Χιλ, την χώρα τους θα εκπροσωπούσαν αθλητές της δεύτερης ταχύτητας απο το CBA, το ΝCAA και τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Αρκετοί εξ αυτών κόλλησαν ένσημα και στην Α1 όπως ο Αμάγια, ο Τζίμι Όλιβερ, ο Χόκινς και ο Ουέντελ Αλέξις. Η μοναδική επαφή με το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου ήταν η παρουσία του δις πρωταθλητή Ρούντι Τομζάνοβιτς στον πάγκο των Αμερικανών.

Απουσίες όμως και μάλιστα τρανταχτές είχαν και οι υπόλοιποι μνηστήρες του τροπαίου. Οι Γιουγκοσλάβοι δεν υπολόγιζαν στον Ντίβατς, τον Ντανίλοβιτς, τον Σάβιτς και τον Ζάρκο ενώ ο Τζόρτζεβιτς δεν ήταν απόλυτα έτοιμος προερχόμενος απο τραυματισμό. Για τους Λιθουανούς Σαμπόνις και Μαρτσουλιόνις δεν μπήκαν ποτέ στο αεροπλάνο ενω την τελευταία στιγμή τους "κρέμασε" και ο Ιλγκάουσκας. Είχαν δίκιο λοιπόν οι Έλληνες φίλαθλοι να ονειρεύονται την παρουσία στον τελικό και την πιθανή κατάκτηση του Πρωταθλήματος.

Η εθνική ήταν ένα αμάλγαμα εμπειρίας και ενθουσιασμού με τον εναπομείναντα απο τους "Τρεις Σωματοφύλακες" Παναγιώτη Φασούλα να θέλει να κλείσει την καριέρα του με ακόμα ένα μετάλλιο μιας και ο Φάνης ανακοίνωσε σε μία φορτισμένη συναισθηματικά συνέντευξη τύπου, την απόσυρση από τα παρκέ μία ημέρα πριν από την έναρξη της διοργάνωσης.

Σιγάλας, Αλβέρτης, Κορωνιός, Οικονόμου και Μπουντούρης είχαν μεγάλη εμπειρία ενώ οι Παπανικολάου, Ρεντζιάς, Καλαϊτζής και Καράγκουτης ήταν οι εκπρόσωποι των χρυσών εφήβων του 95. Η παρουσία του Τσακαλίδη πρόσθετε όγκο και ύψος κάτω από τα καλάθια και ο Γιαννάκης σήκωσε τα μανίκια για να ριχτεί στη δουλειά και στο κυνήγι μίας θέσης στο βάθρο. Οι πιο αισιόδοξοι έβλεπαν το πρώτο σκαλί, οι ρεαλιστές ήταν ικανοποιημένοι και με ένα μετάλλιο. Ατυχώς για τη Γαλανόλευκη, η γνώριμη ταινία της δεκαετίας του 90 με τίτλο "Το κορόιδο της 4ης θέσης" παίχτηκε ξανά.

Θύτες για ακόμα μια φορά, ο μόνιμος κακός μας δαίμονας, οι Γιουγκοσλάβοι.

Η Ελλάδα ξεκίνησε με νίκη το τουρνουά που στην πρώτη φάση φιλοξενήθηκε στο ποτισμένο με όμορφες αναμνήσεις παρκέ του ΣΕΦ, με αντίπαλο τον Καναδά. Ο Φάνης που τους είχε κάνει την "κηδεία" τέσσερα χρόνια νωρίτερα στο δικό τους Μουντομπάσκετ, βρισκόταν τώρα στην κερκίδα και η ομάδα δυσκολεύτηκε αρκετά απέναντι στο κρεσέντο τριπόντων του Βίκερι αλλά τελικά πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα τους Καναδούς με τρίποντο του Γιώργου Μπαλογιάννη στα τελευταία λεπτά.

Με την Ιταλία του απόντα Κάρλτον Μάγιερς, συνεχίστηκαν οι προβληματικές εμφανίσεις αλλά η εθνική βρήκε ξανά απρόσμενο ήρωα στο πρόσωπο του Δημήτρη Παπανικολάου που με 14 πόντους σε 18 λεπτά συμμετοχής και ένα καλάθι και φάουλ μπροστά στον Φούτσκα έδωσε το προβάδισμα και εν τέλει τη νίκη.

Με τη Σενεγάλη δεν αναμένονταν ιδιαίτερα προβλήματα αλλά ο τρόπος παιχνιδιού των Αφρικανών δεν ταίριαζε στους παίχτες μας. Με όπλο τα εκπληκτικά αθλητικά τους προσόντα, οι Σενεγαλέζοι δεν άφηναν ριμπάουντ για ριμπάουντ -πήραν 17 επιθετικά- και κάπως έτσι χρειάστηκε ο Αλβέρτης με τα τρίποντα του για να ανοίξει η άμυνα τους και να πάρουμε τη νίκη.

Η ομάδα μετακόμισε βορειότερα και στο ΟΑΚΑ για τη δεύτερη φάση σχηματίζοντας νέο όμιλο παρέα με τους Ιταλούς και τους Καναδούς που δεν θα παίζαμε ξανά μαζί τους -τα αποτελέσματα μεταφέρονταν- το Πουέρτο Ρίκο, τη Ρωσία και τους Γιουγκοσλάβους. Πρώτο εμπόδιο για τα προημιτελικά οι Πορτορικάνοι του παλιόφιλου Πικουλίν Ορτίθ και ο αγώνας όπως πάντα ήταν σκληρός με μπόλικο ξύλο. Τέλος καλό, όλα καλά για τη Γαλανόλευκη και η νίκη με 71-64 έφερε αισιοδοξία για το επόμενο ματς με τη Ρωσία.

Και μέχρι το 32ο λεπτό όλα πήγαιναν καλά, η περιφερειακή άμυνα λειτουργούσε άψογα -οι Ρώσοι τα έσπασαν με 2/21 τρίποντα- και προηγούμασταν με 5 πόντους. Κάπου εκεί ο Μπέλοφ χαμήλωσε το σχήμα της ομάδας του και πίεσε σε όλο το γήπεδο, η ομάδα έμεινε πέντε ολόκληρα λεπτά χωρίς να σκοράρει -εδώ φάνηκε η απειρία του Γιαννάκη που δεν πήρε ένα ταιμ άουτ για να κόψει τον ρυθμό, ούτε χαμήλωσε και αυτός το σχήμα επιμένοντας να παίζει με δίδυμο Ρεντζιά και Φασούλα- οι Ρώσοι έτρεξαν ένα σερί 14-0 και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος με 48-60, ίσως το πιο κακό παιχνίδι της εθνικής σε αυτό το τουρνουά και αυτό που μας στοίχισε περισσότερο στις διασταυρώσεις των ημιτελικών.

Με τη Γιουγκοσλαβία, το παιχνίδι στράβωσε από την αρχή. Ο Ομπράντοβιτς μας είχε διαβάσει άριστα και ενώ στους προηγούμενους αγώνες έπαιζε με "δίδυμους πύργους" Τομάσεβιτς και Ρέμπρατσα, με εμάς ξεκίνησε πενταδάτο τον πιο ευέλικτο Μιλένκο Τόπιτς με σκοπό να κυνηγήσει τον Οικονόμου. Ταυτόχρονα πίεσε τους Έλληνες χειριστές -δεν δοκιμάσαμε να παίξουμε με δύο πλέι μεικερ, επιμένοντας στα ψηλά σχήματα με Σιγάλα και Παπανικολάου στο 2- και ο αγώνας χάθηκε με σκορ 56-70.

Η εθνική έφτασε στους 8 με τις δύο ήττες στην πλάτη της από Ρωσία και Γιουγκοσλαβία και στον δρόμο μας βρέθηκε για μία φορά ακόμα η Ισπανία του πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης Αλμπέρτο Ερέρος. Στο deja vu του Ευρωμπάσκετ του 95, ο Οικονόμου ντύθηκε Φάνης και εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως ο Ορένγκα δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει στο τρίποντο, εκτέλεσε από τα 6.25 την ισπανική άμυνα. Χρειάστηκε όμως ένα τρίποντο εκτός λογικής και συστημάτων από τον Γιώργο Μπαλογιάννη ώστε η Ελλάδα να κλειδώσει τη νίκη και την πρόκριση στον ημιτελικό της 8ης Αυγούστου.

Ένα παιχνίδι που το ήλεγχε σε μεγάλο βαθμό μέχρι το 29ο λεπτό όταν θυμηθήκαμε όλες τις παθογένειες του λαού μας με κυριότερη την επιπολαιότητα. Επιθέσεις στα 25" με "σκοτωμένα" σουτ και η αναμενόμενη χείρα βοηθείας των διαιτητών -Τζόρτζεβιτς και Ομπράντοβιτς έπαιζαν με 4 φάουλ απο το 25ο λεπτό, κυνηγούσαν λυσσασμένα τον Κορωνιό και δεν αποβλήθηκαν- οδήγησαν την Ελλάδα να απωλέσει διαφορά 12 πόντων, το ματς γύρισε αφού οι Έλληνες παίχτες αστόχησαν στις βολές και σε λέι απ και οδηγηθήκαμε στην παράταση. Οι Γιουγκοσλάβοι με την ψυχολογία υπέρ τους συν τα σφαλτσοσφυρίγματα πήραν τη νίκη και την πρόκριση στον μεγάλο τελικό. Ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία της εθνικής για μετάλλιο οχτώ χρόνια πριν απο το θαύμα της Σαϊτάμα.

Στον μικρό τελικό η άδεια ψυχολογικά και κουρασμένη σωματικά Γαλανόλευκη παραδόθηκε αμαχητί στους ενθουσιώδεις Αμερικανούς που είχαν το κίνητρο να αποδείξουν ότι δικαίως εκπροσωπούν την χώρα τους. Οι διεθνείς μας ανόρεχτοι και χωρίς κίνητρο -γιατί άραγε- δεν μπήκαν ποτέ στον αγώνα, έπαιζαν λες και έκαναν αγγαρεία και ηττήθηκαν με 23 πόντους διαφορά, απογοητεύοντας τους 18.000 που είχαν κατακλύσει το ΟΑΚΑ και το τέλος της τεράστιας καριέρας και προσφοράς του Παναγιώτη Φασούλα στην εθνική ομάδα δεν ήταν σίγουρα αυτό που του άξιζε.

Ο μεγάλος τελικός ήταν κακός και οι Γιουγκοσλάβοι ήταν αυτοί που χαμογέλασαν στο τέλος με τον Μποντιρόγκα να αναδεικνύεται MVP και ήρωα της τελευταίας στιγμής τον Ρέμπρατσα που έκοψε τον Μιχαήλ Μιχαΐλοφ που προσπάθησε να ισοφαρίσει τον αγώνα. Όσο για τους Ρώσους; Στο βάθρο σε ακόμα μία μεγάλη διοργάνωση αλλά με άδεια χέρια.

Έτσι έριξε αυλαία το Μουντομπάσκετ της Αθήνας, γράφοντας και αυτό μια σελίδα στο βιβλίο των χαμένων ευκαιριών της εθνικής. Ιστορίες Μουντομπάσκετ...