ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΗΓΕΤΕΣ

Ας μιλήσουμε για προσωπικότητες... Για παίχτες με πολλά κιλά βαρίδια που τη στιγμή που η μπάλα καίει περισσότερο και απο την Κόλαση, αυτός ο ηγέτης που μπορεί μέχρι εκείνη τη στιγμή να μη βλέπεται στο γήπεδο, να έχει χτίσει τέσσερις πολυκατοικίες και να έχει ακούσει τα μύρια όσα απο την ανυπόμονη εξέδρα που δεν συγχωρεί, εκείνος θα βγει μπροστά γιατί οι συμπαίχτες του αυτόν θα ψάξουν στο παρκέ, ο προπονητής σε αυτόν θα ζητήσει να πάει η μπάλα.

Το μπάσκετ έχει αλλάξει, οι εποχές προχωράνε, οι καταστάσεις ζορίζουν. Η μετατροπή του αθλήματος σε μια παρτίδα σκάκι όπου η επιστημονική ανάλυση της στατιστικής τείνει να υπερκαλύψει το ταλέντο, την ηγετική μορφή, την πρωτοβουλία εκτός συστήματος που ίσως να μην έχει την ευτυχή κατάληξη αλλά δείχνει πως οι ήρωες της μιας -επαναλαμβανόμενης κάποιες φορές- βραδιάς, είναι ακόμα ζωντανοί.

Ο τελευταίοι λοιπόν απο αυτούς τους ήρωες και το γράφω αυτό αγαπητοί μπασκετόφιλοι με πλήρη επίγνωση και κινδυνεύοντας να εισπράξω την ειρωνεία και τον χλευασμό σας - όμως θα το ριψοκινδυνεύσω- ήταν οι δύο κύριοι της φωτογραφίας.

Ανεξάρτητα απο τα όποια οπαδικά αισθήματα τρέφει κάποιος για τον Μήτσο και τον Βασίλη, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως ήταν ηγέτες.

Γιατί ηγέτης είναι αυτός που όταν σφίγγουν τα γάλατα δεν περιμένει κανέναν προπονητή να του πει να βγεί μπροστά. Έτσι ήταν ο Μπάνε, ο Ζάρκο, ο Ντράζεν, ο Ντανίλοβιτς, ο Γκάνγκστερ και ο Δράκος, ο Οσκάρ, ο Ντέγιαν και ο Πέτζα, ο Μανού, ο Θοδωρής και ο Σάρας.

Το μπάσκετ είναι ένα ομαδικό άθλημα με πυλώνες που πάνω τους στηρίζεται η προσπάθεια για τη νίκη. Αλλά υπάρχει και ένας σταθερός άξονας που γύρω του περιστρέφονται οι ελπίδες. Αυτός που θα προχωρήσει πρώτος και οι άλλοι θα ακολουθήσουν. Αυτός που θα εμπνεύσει και θα πάρει το τιμόνι στα χέρια του. Αυτός που η πίεση τον κάνει καλύτερο, αυτόν που θα καλύψει τα λάθη. Αυτός που όταν ολοκληρώσει το έργο του όλα μοιάζουν φυσιολογικά και όπως έπρεπε να είναι. Ας μιλήσουμε για ηγέτες...