Ο ΝΤΡΑΖΕΝ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ

Η μητέρα σου που δε σε ξεχνά ποτέ, λέει πως έβλεπες το μπάσκετ ως τον πρώτο σου έρωτα. Ξέρεις κάτι; Πιστεύω πως ήταν όχι μόνο ο παρθενικός αλλά και ο μοναδικός, ο μεγαλύτερος έρωτας της σύντομης ζωής σου.

Από την πρώτη ημέρα που ο Αλεξάντερ σου χάρισε στα πέμπτα σου γενέθλια εκείνη τη μπάλα μέχρι το τελευταίο ρεσιτάλ στο Βρότσλαβ, βαθιά μέσα σου ήξερες πως το άθλημα δεν θα σε πρόδιδε ποτέ, γιατί ακόμα και αυτό είδε πόσο αφοσιωμένος του ήσουν και σε λάτρεψε, σου επέστρεψε την άδολη αγάπη.

Αλλά αυτά τα ξέρεις, τα έζησες και τα ένιωσες σε κάθε γωνιά των γηπέδων στην Γιουγκοσλαβία, την Ευρώπη και τον κόσμο. Αυτό που δεν ξέρεις και θέλω να σου πω, είναι τι είσαι για 'μένα. Ίσως να μη σε νοιάζει γιατί λένε πως ήσουν αλαζόνας, εριστικός, με αυτό το ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη σου και να στο πω και λίγο ωμά, σε λένε τσογλαναρά.

Σκέψου πως κάποτε ένας Έλληνας δημοσιογράφος που μετέδιδε τον αγώνα Γιουγκοσλαβία εναντίον Ιταλίας και βλέποντας σε να κάνεις τα δικά σου τόσο εντός παρκέ όσο και εκτός με την προκλητικότητα σου, ήθελε να πει πως είσαι ένας πο@€νας γιός. Αλλά επειδή δεν μπορούσε να πει αυτό το πράγμα στο μικρόφωνο της τηλεόρασης, σε βάφτισε "Γιό του Διαβόλου".

Άκου λοιπόν διαβολόπαιδο τι είσαι για εμένα και ας μη δίνεις δεκάρα.

Είσαι το χαμόγελο, η αποφασιστικότητα, το θάρρος και το θράσος. Είσαι το πάθος, η πίστη, το πείσμα και το ταλέντο. Το παρελθόν που δεν έγινε μέλλον γιατί σταμάτησε στο τότε, η ζωή και ο θάνατος, η αθανασία και η αιωνιότητα. Είσαι η μελαγχολία, το αιώνιο γιατί, το δάκρυ ενός 12χρονου παιδιού, το βάρος στο στήθος, η ατέρμονη θλίψη.

Και τώρα είσαι μια ιδέα που ο χρόνος προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να σβήσει, να την βάλει στο μπαούλο των αναμνήσεων και να τη θάψει βαθιά. Αλλά δεν πρόκειται να το πετύχει γιατί όσοι σε αγάπησαν, ακόμα και αυτοί που δεν το γνώριζαν και το κατάλαβαν όταν έφυγες, όλοι εμείς κρατάμε ζωντανή τη φλόγα.

Γιατί τελικά δεν ερωτεύθηκες απλά το μπάσκετ. Ήσουν το ίδιο το μπάσκετ Ντράζεν...