ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΥΝΤΟΜΠΑΣΚΕΤ: ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ "ΓΚΑΟΥΤΣΟΣ"

Το 1950 η IBF, (International Basketball Federation) η μετέπειτα FIBA έκρινε πως οι συνθήκες ήταν ώριμες για την διεξαγωγή ενός τουρνουά που θα συγκέντρωνε τις καλύτερες ομάδες του κόσμου και θα αναδείκνυε τον πρωταθλητή.

Η Γηραιά Ήπειρος προσπαθούσε ακόμα να σταθεί στα πόδια της από την λαίλαπα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι χώρες της ήταν απρόθυμες να φιλοξενήσουν την διοργάνωση και έτσι η Ομοσπονδία επέλεξε το έδαφος της Νοτίου Αμερικής και συγκεκριμένα την Αργεντινή ως οικοδέσποινα.

Οι προσκλήσεις των ομάδων έγιναν με γνώμονα την κατάταξη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 1948, το Ευρωμπάσκετ του 49 στο Κάϊρο και το Πρωτάθλημα των χωρών της Νοτίου Αμερικής. Για να είμαι ειλικρινής, ο όρος Μουντομπάσκετ ήταν πλεονασμός αφού ουσιαστικά ήταν ένα τουρνουά μεταξύ Ευρωπαίων και Νοτιοαμερικανών και σίγουρα όχι των πρωτοκλασάτων, με πιο ηχηρή απουσία αυτή της Ουρουγουάης που αρνήθηκε τη συμμετοχή εξαιτίας της άρνησης των Αργεντινών να χορηγήσουν βίζα σε διαπιστευμένους δημοσιογράφους.

Οι Ασιατικές ομάδες δεν μπήκαν καν στην διαδικασία του ταξιδιού λόγω οικονομικών προβλημάτων, οι Ανατολικοευρωπαίοι λόγω του καθεστώτος Περόν. Μόνο η Γιουγκοσλαβία του Τίτο κινήθηκε αυτόνομα και έσπασε το συμφωνηθέν "εμπάργκο", δίνοντας το παρόν στο Μπουένος Άιρες. Έτσι οι δέκα ομάδες που παρατάχθηκαν στο τερέν του Estadio Luna Park στις 22 Οκτωβρίου του 1950 ήταν η διοργανώτρια Αργεντινή, οι ΗΠΑ, η πρωταθλήτρια Ευρώπης Αίγυπτος, η δευτεραθλήτρια Γαλλία, η Βραζιλία, η Χιλή, το Εκουαδόρ, το Περού, η Ισπανία και οι Γιουγκοσλάβοι.

Φαβορί ήταν εξαρχής οι Αμερικανοί (Βόρειοι και Νότιοι) και τα γεγονότα επιβεβαίωσαν τα προγνωστικά. Οι "Γκαούτσος" με ηγέτη το μεγάλο τους αστέρι, τον Όσκαρ Φούρλονγκ νίκησαν άνετα όλους τους αγώνες τους και στο τελευταίο ματς ( το σύστημα της διοργάνωσης ήταν το pool δηλαδή όλοι με όλους χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει τελικός) της 3ης Νοεμβρίου με τους Αμερικανούς σε ένα κατάμεστο στάδιο που είχε θεατές ακόμα και περιμετρικά του γηπέδου, πανηγύρισαν την νίκη με 64-50 και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου.

Σε νοτιοαμερικανικά χέρια κατέληξε και το χάλκινο με την ομάδα της Χιλής να κερδίζει τους Βραζιλιάνους. Όσο για τους Ευρωπαίους; Την καλύτερη παρουσία την είχαν οι Γάλλοι με την 6η θέση ενώ οι Ισπανοί του πρώτου σκόρερ (γεννημένου στην Χιλή) Αλβάρο Σαλβαδόρες κατατάχθηκαν στην 9η και προτελευταία. Και οι Γιουγκοσλάβοι;

Κυριολεκτικά πανωλεθρία. Η παρουσία της "Αγίας Τετράδας" στην μοναδική τους διοργάνωση ως αθλητές κάθε άλλο παρά ευεργετικά λειτούργησε και οι Πλάβι καταποντίστηκαν ως τελευταίοι και καταιδρωμένοι στην ουρά με πέντε ήττες στην πλάτη τους σύν έναν μηδενισμό στο παιχνίδι εναντίον της Ισπανίας επειδή αρνήθηκαν να αγωνιστούν αφού οι διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών ήταν ανύπαρκτες. Η εποχή των θριάμβων φαινόταν πολύ μακρινή για τον Αλεξάνταρ Νίκολιτς, τον Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, τον Νεμπόϊσα Πόποβιτς και τον Ράντομιρ Σάπερ.

Εν τέλει το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πέρασε στις καλένδες, κρίθηκε επιτυχημένο παρά την όχι και τόσο αντιπροσωπευτική συμμετοχή και έριξε τον σπόρο για την συνάντηση των κορυφαίων ομάδων του κόσμου. Ιστορίες Μουντομπάσκετ...