Le Scarpette Rosse: Κατι παραπανω απο απλα παπουτσια.

Το κόκκινο είναι ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα, το χρώμα του αίματος και της φωτιάς. Αποτελεί το κατ' εξοχήν χρώμα του πάθους και ταυτίζεται με πολύ έντονα συναισθήματα, μεταξύ αυτών ο θυμός και η ορμή αλλά και η αγάπη. Ένα πολύ έντονο χρώμα (και ακριβώς για αυτόν τον λόγο πχ τα φανάρια ή οι πυροσβεστήρες είναι κόκκινοι) που προξενεί εντάσεις και συγκινήσεις. Συνήθως εκείνοι που φορούν κόκκινα ρούχα επιθυμούν να ξεχωρίζουν, να "κάνουν μπαμ" ανάμεσα στο πλήθος και σιχαίνονται το οτιδήποτε συντηρητικό ή ήρεμο. Στα καθ'ημάς, τα του μπάσκετ και δη του ευρωπαϊκού, το χρώμα αυτό αποτυπώνεται στην συνείδηση του φίλαθλου κόσμου με δύο ομάδες: τον Ολυμπιακό και την Ολίμπια Μιλάνο. Και όπως στον Ολυμπιακό η φανέλα με τις ερυθρόλευκες ρίγες αποτελεί το σήμα κατατεθέν της ομάδας, έτσι στην ιταλική ομάδα είναι τα κόκκινα παπούτσια, τα μυθικά "Scarpette Rosse" που δημιούργησαν τον θρύλο των Μιλανέζων και είναι απόλυτα συνυφασμένα με τον θρυλικό ιδιοκτήτη της ομάδας, τον Αντόλφο Μπογκοντσέλι.

Η Pallacanestro Olimpia Milano, παρά το γεγονός ότι το έμβλημά της αναγράφει το 1936 ως την χρονιά της γέννησής της, ουσιαστικά ιδρύθηκε το 1930, όταν οι ιδιοκτήτες της Borletti, μιας εταιρείας που κατασκεύαζε ρολόγια και ραπτικές μηχανές αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία ομάδα που απαρτιζόταν από εργαζόμενους, την Dopolavoro Borletti. Το 1936 μάλιστα κατέκτησε το πρώτο της Scudetto. Λίγα χρόνια μετά, το 1945 ο επιχειρηματίας Αντόλφο Μπογκοντσέλι αποφάσισε να ιδρύσει την Triestina Milano, η οποία μάλιστα χρηματοδοτείτο από το Κόμμα Δράσης, εξού και το "Triestina" στο όνομα, σε μία εποχή που η πόλη της Τεργέστης αποτελούσε μήλον της έριδος για την Ιταλία και την Γιουγκοσλαβία. Την επόμενη χρονιά έπαυσε η χρηματοδότηση και ο Μπογκοντσέλλι μετέφερε την ομάδα στις όχθες της λίμνης Κόμο, την μετονόμασε σε Pallacanestro Como και δήλωσε συμμετοχή για την Serie A. To 1947, με την Borletti στην Serie B, o Μπογκοντσέλλι είχε την ιδέα να συνενώσει την ομάδα μπάσκετ του Κόμο με την Borletti. Όπερ και εγένετο Olimpia Milano, με χορηγό την Borletti, τον πρώτο σπόνσορα στην ιστορία του ιταλικού αθλητισμού! Με αυτήν την μικρή παρένθεση να λαμβάνει τέλος, ας προχωρήσουμε και στο "ψητό" της ιστορίας μας.

Το Μιλάνο, μαζί με την Νέα Υόρκη, το Παρίσι και το Λονδίνο αποτελεί λίκνο της παγκόσμιας μόδας, τολμώ μάλιστα να την αποκαλέσω την Μέκκα της μόδας, καθώς αποτελεί εμπορικό κέντρο αγαθών πολυτελείας από την εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Και κάπως έτσι ο γεννημένος στο Τρεβίζο Αντόλφο Μπογκοντσέλλι δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την νόρμα. Ήταν ένας πολύ κομψός άνθρωπος, πάντοτε ντυμένος "στην τρίχα". Δεν θα τον έβλεπες ποτέ αξύριστο και δίχως το καλό του το κουστούμι και την γραβάτα αλλά και παπούτσια τόσο καλογυαλισμένα που έβλεπες την αντανάκλασή σου πάνω τους. Η Borletti, όπως και κάθε άλλη ομάδα της εποχής φορούσε τα κλασσικά T-Shirt και τα λευκά πάνινα παπούτσια, που εννοείται ότι ήταν ακόμα κοντά, καθώς τα μποτάκια αποτελούσαν όνειρα θερινής νυκτός. Η εμφάνιση της Borletti στις αρχές της δεκαετίας του 1950 δεν του άρεσε καθόλου. Αρχικά άλλαξε τα T-Shirt με σατέν φανέλες και μακριές κάλτσες, όπως φορούν οι gentlemen και μάλιστα ως εκκεντρικός χαρακτήρας τις παρήγγειλε με κόκκινες ρίγες. Και τέλος το πιο σημαντικό, παρήγγειλε κατ'αποκλειστικότητα στην εταιρεία Superga κόκκινα παπούτσια, τα οποία είχε δει πρώτη φορά σε ένα αμερικανικό περιοδικό. 

Η πιο σημαντική χρονιά για την εμφάνιση της ομάδας μάλλον είναι το 1953, όπως αναφέρει ο θρυλικός Hall of Famer Σάντρο Γκάμπα: "Τα πρώτα παπούτσια με ενίσχυση για τους αστραγάλους έφτασαν από την Αμερική, ένα θαύμα για το Μιλάνο για εκείνα τα χρόνια. Υπήρχαν τρία ζευγάρια, λευκά, μαύρα και κόκκινα. Επίσης μια καινοτομία, καθώς εκείνο τον καιρό είχαμε μόνο λευκά, άντε και κάποιοι είχαν μπλε. Το μόνο ζευγάρι που μου έκανε ήταν τα κόκκινα και έτσι ξεκίνησα να παίζω με αυτά. Άρεσαν πολύ στον πρόεδρο, ίσως και επειδή πάνω μου, που ήμουν πολύ όμορφο παλικάρι τότε, πήγαιναν πάρα πολύ. Και έτσι εκείνος, που έδινε μεγάλη σημασία στην εμφάνιση, αποφάσισε ότι όλοι πρέπει να παίξουμε με κόκκινα παπούτσια.".

Το 1955 η Borletti έδωσε την θέση της στην εταιρεία κατεψυγμένων κρεάτων Simmenthal και ο Μπογκοντσέλλι ευθύς αμέσως δημιούργησε ένα νέο έμβλημα, παρεμφερές με αυτό των Chicago Bulls αλλά στην θέση του ταύρου μία αγελάδα. Κάπως έτσι, ξεκίνησε να δημιουργείται ένα ρηξικέλευθο για τα δεδομένα της εποχής στυλ, μία μόδα που μετατράπηκε σε μύθο. Τα κόκκινα παπούτσια, "La Scarpette Rosse" επρόκειτο να χαράξουν την δική τους πορεία στην ιστορία του ιταλικού αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μολονότι στην αρχή τα παπούτσια αυτά ξένιζαν στους παίκτες καθώς τα θεωρούσαν από κακόγουστα μέχρι θηλυπρεπή, όσο μεγάλωναν καταλάβαιναν την σημασία τους. Συμβόλιζαν την ελίτ, και όποιος τα φορούσε έπρεπε να αισθάνεται τυχερός και περήφανος που κατόρθωσε να παίξει σε αυτήν την ομάδα. Το βάρος της φανέλας και των παπουτσιών αυτών ήταν ασήκωτο, είχε μέσα τους το πάθος του Τσέζαρε Ρουμπίνι, την πάσα πίσω από την πλάτη του Ριμινούτσι, το jump shot του Γκάτι, το μακρινό σουτ του Πιέρι. Τελικά, ήταν τιμή να φοράς αυτά τα παπούτσια!

Την σεζόν 1965-66 ο Ρουμπίνι μαζί με τον Αντόλφο Μπαζίλιο, τον τεχνικό διευθυντή της Simmenthal, ξεκίνησαν να εισάγουν τα λευκά Converse All-Star, καθώς είχαν μεγαλύτερη αντοχή και ήταν καλύτερα στο πόδι από τα Superga. Για περίπου έξι χρόνια τα "Scarpette Rosse" δεν φορούσαν κόκκινα παπούτσια(!) μέχρι που την σεζόν 1971-72 ο Ρουμπίνι έφερε στην ομάδα τα κόκκινα All-Star, τόσο χαμηλά όσο και μποτάκια και η Olimpia επέστρεψε για να κάνει το threepeat: Scudetto, Coppa Italia και για δεύτερη συνεχόμενη φορά το Κύπελλο Κυπελλούχων. Φορέθηκαν και τον επόμενο χρόνο, ωστόσο το 1973 η νέα χορηγός, η Innocenti (γνωστή για την κατασκευή της κλασσικής ιταλικής βέσπας) αποφάσισε να αλλάξει τις φανέλες και τα παπούτσια της ομάδας από κόκκινα σε μπλε. Αυτό ωστόσο δεν θα κρατούσε για πολύ, καθώς το 1976 η Cinzano επανέφερε τα πράγματα στην καθεστηκυία τάξη, έστω και για έναν χρόνο.

Η μόδα των sneakers δεν άργησε πολύ να αλλάξει, και ειδικότερα στην Ιταλία, η οποία ήταν μία από τις πρώτες χώρες της Ευρώπης που υιοθέτησαν το αθλητικό lifestyle των ΗΠΑ. Ωστόσο τα καταχωνιασμένα "σταράκια", είτε Superga είτε Converse δεν ήταν απλά παπούτσια. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης, μία κληρονομιά που κληροδοτείτο από τους παλαιότερους στους καινούριους. Ήταν οι διδαχές, η πειθαρχία και το αίμα που έδιναν μεταφορικά (μεταξύ μας, κάποιες φορές και κυριολεκτικά), ήταν οι αξίες που ήθελαν να εμφυσήσουν οι βετεράνοι της ομάδας στα νέα παιδιά. Γιατί όπως έλεγε και ο Σάντρο Γκάμπα: "Δεν ήμασταν απλά η καλύτερη ομάδα της Ιταλίας, αλλά και η πιο καλοντυμένη!".