Το μεγαλειο του ερωτα βρισκεται στην προσφορα.

Ο Dr. Anthony Fauci, ένας εκ των κορυφαίων επιδημιολόγων των ΗΠΑ και σύμβουλος του Donald Trump και νυν του Joe Biden επί των ιατρικών θεμάτων έχει χαρακτηριστεί στο παρελθόν ως ήρωας. Ήταν ο επικεφαλής στην κρίση του HIV, του Ebola και τώρα του κορονοϊού. Ο ίδιος, ως φοιτητής στο κολλέγιο του Holy Cross, όπου μάλιστα αγωνίστηκε στην θέση του Point Guard, αποκάλεσε τον θρυλικό παίκτη των Boston Celtics, Bob Cousy ως τον δικό του ήρωα. Όταν ξέσπασε η πανδημία του Covid-19 τον κάλεσε στο τηλέφωνο και τον ρώτησε αν είχε κάνει το εμβόλιο. Το ίδιο έκανε και ο γερουσιαστής της West Virgina, Joe Manchin, με τον Cousy ωστόσο να απαντά αρνητικά και στους δύο. Τελικά, μέσω του Bill Ballou, του δημοφιλέστερου αθλητικογράφου του Worcester, οι αρχές επικοινώνησαν μαζί του έτσι ώστε να μπορέσει ο Cooz να εμβολιαστεί και να κάνει την πρώτη δόση στις 8 Φεβρουαρίου. Ο "Χουντίνι των παρκέ" σε πρόσφατη συνέντευξη του μάλιστα ανέφερε το εξής: "Βρίσκομαι σε καραντίνα εδώ και επτά χρόνια, από τότε που η γυναίκα μου έφυγε από την ζωή. Δεν έχω καθόλου κοινωνική ζωή. Δεν κινδυνεύω οπότε δεν αγχώνομαι". Σήμερα δεν θέλω να γράψω για μπάσκετ, αλλά για μια ιστορία αγάπης, αναλλοίωτης στο χρόνο. Αυτής για την οποία λένε οι Αμερικανοί στους γαμήλιους όρκους τους, "Till Death Do Us Part", ήτοι "μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος".

Ο Bob και η Missy παντρεύτηκαν έξι μήνες αφότου ο μυθικός PG απεφοίτησε από το Holy Cross, όπου ήταν ο ηγέτης της ομάδας του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του NCAA το 1947. Ήδη ήταν μαζί από το High School, το δικό μας Λύκειο. Τη νύχτα του γάμου τους εκείνος ήταν στο Garden και έπαιζε βασικός για τους Celtics. Λίγες μέρες μετά επρόκειτο να λείψει για δύο βδομάδες για τα εκτός έδρας παιχνίδια των Κελτών. Η αλήθεια είναι ότι ο γάμος τους τρόπον τινά πήγαινε κόντρα στην παράδοση: "Τα περισσότερα ζευγάρια έχουν την μεγαλύτερη ένταση στην αρχή. Αλλά εγώ δούλευα συνέχεια. Οπότε είχαμε το καλύτερο και πιο ρομαντικό κομμάτι του γάμου μας στο τέλος. Κυριολεκτικά κρατούσαμε συνέχεια ο ένας το χέρι του άλλου τα τελευταία 20 χρόνια". 

Όσο ο σύζυγος της μεγαλουργούσε στα παρκέ, αρχικά ως παίκτης και ύστερα ως προπονητής και σχολιαστής αγώνων, η Missy μεγάλωσε δύο κόρες, την Ticia και την Marie, στις οποίες εμφύσησε το πάθος της για τα ατομικά δικαιώματα και την ειρήνη. Εύστροφη, καλόκαρδη και όμορφη, υπήρξε μέντορας για τις συζύγους των νέων παικτών των Celtics ενώ "αγκάλιασε" ιδιαίτερα τις γυναίκες των μαύρων παικτών, όπως του Bill Russell και του Jo Jo White. Μία ανεξάρτητη γυναίκα που με την ίδια ευκολία μπορούσε να μιλήσει για τα πολιτικά αλλά και να φτιάξει τα υδραυλικά του σπιτιού της. Κάτι που στις μέρες μας (πρέπει να) θεωρείται αυτονόητο, ωστόσο εν προκειμένω μιλάμε για την δεκαετία του 1950, όπου τα Civil Rights στις ΗΠΑ ακόμα αποτελούσαν όνειρα θερινής νυκτός. "Ήμουν απασχολημένος παίζοντας ένα παιχνίδι για παιδιά. Πίστευα ότι να βάλεις τη μπάλα στο καλάθι ήταν το πιο σημαντικό πράγμα. Κοιτάζοντας πίσω, θα έπρεπε να ήμουν πιο ενεργός στις ζωές της οικογένειάς μου. Αλλά τα κορίτσια μου ήταν στα καλύτερα χέρια."

Στις αρχές του 2000 η Missy άρχισε σταδιακά να παρουσιάζει συμπτώματα άνοιας. Τον ρωτούσε ξανά και ξανά την ίδια ερώτηση. Άρχισε να έχει παραισθήσεις, να μπερδεύεται και να χάνει την ισορροπία της. Ωστόσο επειδή ακόμα αναγνώριζε τον άντρα της εξοργιζόταν στην ιδέα ότι ίσως είχε άνοια. Ο Cousy μόχθησε σκληρά προκειμένου να δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου η σύζυγός του θα αισθανόταν πλήρως ανεξάρτητη. Επειδή πίστευε ότι ακόμα μπορούσε να οδηγήσει, εκείνος κάθε χειμώνα έστελνε το αμάξι της στο σπίτι τους στη Florida ώστε εκείνη να το βλέπει στο δρόμο. Η Missy ήταν κηπουρός και αγαπούσε πολύ τα λουλούδια, οπότε ο Bob φύτεψε πλαστικά κόκκινα τριαντάφυλλα στον κήπο της. Επίσης έκανε όλες τις δουλειές του σπιτιού και την άφηνε να νομίζει ότι τις έκανε εκείνη.

Κάθε μέρα θα σηκωνόταν πρώτος, πήγαινε στην κουζίνα και έβαζε τα πράγματά της στο τραπέζι: τα χάπια της, την εφημερίδα, μία μπάρα δημητριακών και μια μπανάνα. Τότε επέστρεφε στην κρεβατοκάμαρα, την ξυπνούσε τρυφερά με ένα χάδι και την οδηγούσε στην κουζίνα για να διαβάσει την εφημερίδα της. Την έπαιρνε περίπου δύο με τρεις ώρες να την διαβάσει ολόκληρη, καθώς υπογράμμιζε κάθε σειρά κάθε άρθρου με ένα μαύρο στυλό. Όσο περνούσαν τα χρόνια και τα συμπτώματα της Missy γίνονταν ολοένα και χειρότερα, η κοινωνική ζωή του ζευγαριού εξαφανίστηκε. Με εξαίρεση λίγο γκολφ και καμία Πέμπτη βράδυ με τους φίλους του, ο Cousy περνούσε όλο του τον χρόνο με την αγαπημένη του. Γέμιζε το ψυγείο με το αγαπημένο της γλυκό, έβλεπαν τηλεόραση και ο Bob θα απαντούσε υπομονετικά στην ίδια ερώτηση. Το βράδυ εκείνη θα τον σκέπαζε με μια κουβέρτα και εκείνος θα της χάιδευε το χέρι.

"Σ'αγαπώ καρδιά μου", της έλεγε.

"Και εγώ σ'αγαπώ", θα απαντούσε πάντα εκείνη.

Ο θυμόσοφος λαός μας λέει ότι όταν παίρνεις γεμίζουν οι τσέπες σου, αλλά όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου. Αγάπη είναι να δίνεις χωρίς να περιμένεις να λάβεις πίσω. Να κάνεις τον άνθρωπό σου ευτυχισμένο και να παλεύεις καθημερινά για να είναι εκείνος καλά. Να τον στηρίζεις στα δύσκολα. Να του φέρεσαι με σεβασμό και να μην τον ξεσυνερίζεσαι όταν εκείνος μπορεί να θυμώσει ή όταν δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Να είσαι πάντα εκεί. Αυτό σκεφτόταν και ο Χουντίνι: "Μας έφερε κοντά. Δεν το είδα ποτέ ως αγγαρεία, γιατί ήξερα ότι θα έκανε το ίδιο για μένα. Απλά πρέπει να δεχτείς την κατάσταση ως έχει. Απλά κάθε τρεις μήνες θα πατούσα ένα ουρλιαχτό, έτσι για να ξεσπάσω". 

Στις 7 Σεπτεμβρίου 2013 ο Cousy έβγαλε την γυναίκα του για δείπνο. Στον γυρισμό υπέστη καρδιακή προσβολή μέσα στο αμάξι. Δύο βδομάδες μετά έφυγε ήσυχα από την ζωή και κηδεύτηκε στο νεκροταφείο του St.John's. Ο Bob Cousy, ο "Χουντίνι των Παρκέ", ο μυθικός Κέλτης, ο θρύλος του ΝΒΑ είναι τυχερός να έχει ζήσει μια γεμάτη ζωή μέχρι και σήμερα. Σπουδαίος αθλητής, δύο υπέροχες κόρες, εγγόνια και μία γυναίκα που υπεραγαπούσε. Όταν τον ρώτησαν τι του λείπει περισσότερο από την Missy, εκείνος απάντησε:

"Δεν μπορώ πλέον να της δίνω τα χάπια της κάθε πρωί. Και δεν μπορώ πια να την φροντίζω".

Ο τίτλος που επέλεξα για το κείμενο αυτό ήταν από ένα απόφθεγμα του Άγγελου Τερζάκη: "Το μεγαλείο του έρωτα βρίσκεται στην προσφορά. Όχι σε αυτό που παίρνεις". Νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση...