Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Η τελευταία συνάντηση των δύο εθνικών ομάδων που δέσποσαν με την παρουσία τους στο ευρωπαϊκό μπάσκετ για σχεδόν πενήντα χρόνια έμελε να γίνει όπως άρμοζε στην ιστορία τους, σε έναν τελικό.

Απο το 1947 που η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία εμφανίστηκαν στο διεθνές προσκήνιο μέχρι εκείνο το βράδυ της 19ης Αυγούστου του 90 στο Μπουένος Άιρες, μόνο τρεις φορές μία απο τις δύο δεν βρέθηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου σε Ευρωμπάσκετ χώρια τα μετάλλια όλων των αποχρώσεων σε Παγκόσμια και Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και όμως, αυτές οι δύο θρυλικές ομάδες έπαιξαν την τελευταία παρτίδα με σημαδεμένη τράπουλα. Σε έναν κόσμο που άλλαζε εξαιτίας αποφάσεων και ενεργειών, τα παλιά πάθη που είχαν καταλαγιάσει έβγαιναν ξανά στην επιφάνεια και οι φωνές που ζητούσαν ανεξαρτησία και απόσχιση ακούγονταν ολοένα και πιο δυνατά στην σοβιετική και γιουγκοσλαβική επικράτεια.

Οι λιθουανικής καταγωγής αθλητές της ΕΣΣΔ αρνήθηκαν να ταξιδέψουν στην Αργεντινή και ο Γκομέλσκι που σε άλλες εποχές θα τους είχε πάρει το κεφάλι και θεωρητικά είχε αποσυρθεί αφήνοντας τον Γκαράστας να βγάλει τα κάστανα απο τη φωτιά, μπορούσε τώρα πια να στηριχθεί μόνο στον Βολκόφ, τον Μπελοστένι και τον Τιχονένκο.

Απο την άλλη πλευρά η καλοκουρδισμένη μηχανή του Ίβκοβιτς έστω και χωρίς τον τραυματία Ράτζα που καθόταν με τις πατερίτσες στην άκρη του πάγκου, ήταν η καλύτερη ομάδα του κόσμου και απλά το επιβεβαίωσε σε αυτό το τουρνουά. Οι Σοβιετικοί ένιωθαν και ήταν επιτυχημένοι με την παρουσία τους στον τελικό, οι Γιουγκοσλάβοι ήθελαν και τον παγκόσμιο τίτλο μετά τον πανευρωπαϊκό και κάπως έτσι το τελικό 92-75 για τους Πλάβι τους βρήκε όλους ευχαριστημένους.

Και την ώρα των πανηγυρισμών όταν όλοι αγκαλιασμένοι φώναζαν στο κέντρο του γηπέδου Jugoslavia Jugoslavia, την μοναδική πατρίδα που είχαν γνωρίσει μέχρι τότε, ξέσπασε η θύελλα. Ο οπαδός που μπήκε στο παρκέ με την σημαία της Κροατίας, ο Ντίβατς που του την άρπαξε απο τα χέρια και την πέταξε, ο Ντράζεν που έσπευσε να ζητήσει τον λόγο απο τον "αδερφό" του. Και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς σκεφτικός σε μια γωνιά να προφητεύει πως "ίσως είναι η τελευταία φορά που βρισκόμαστε όλοι μαζί". Πόσο δίκιο είχες Ντούντα...

Η σπίθα που είχε ανάψει τον Μάϊο η κλωτσιά του Ζβόνιμιρ Μπόμπαν σε έναν αστυνομικό στο στάδιο Μάξιμιρ, έγινε καταστροφική πυρκαγιά που οι πύρινες γλώσσες της κατέκαψαν στο διάβα τους φιλίες, οικογένειες, αδερφικούς δεσμούς και την καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα όλων των εποχών αφήνοντας μας μόνο αναμνήσεις...