Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ "ΚΡΕΖΟ"

Όποιον άνθρωπο και αν ρωτήσεις που ενδεχομένως κάποια στιγμή στη ζωή του συναντήθηκε με τον Κρέζιμιρ Τσόσιτς, το πρώτο πράγμα που θα σου πει για αυτή την τεράστια μορφή του παγκόσμιου μπάσκετ θα είναι για την ποιότητα του χαρακτήρα και το ήθος του από την εποχή ακόμα που διέπρεπε στα παρκέ ως αθλητής.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Το περιβάλλον όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε δεν ευνοούσε τη θρησκευτική ελευθερία, ο αθεϊσμός ήταν το δόγμα της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο. Ο Κρέζο απείχε κατά πολύ από το πρότυπο αθλητή την εποχή της Ζάρα, από τα 16 του έπινε, κάπνιζε και ξενυχτούσε επί καθημερινής βάσεως παρέα με τους συμπαίχτες του. Μετά από κάθε νίκη στο Jazine που έφερνε τη Ζαντάρ πιο κοντά σε έναν τίτλο, τα πανηγύρια κρατούσαν μέχρι το πρωί.

Μέχρι το 1969 και το ταξίδι στην Αμερική για το Μπρίγκαμ Γιάνγκ, ο Τσόσιτς ήταν ο ορισμός του έξαλλου νιάτου. Η μετάβαση και η προσαρμογή στην πολιτεία των Μορμόνων κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν, ασφυκτιούσε στο "αποστειρωμένο" Πρόβο. Η νοσταλγία για την πατρίδα ήταν μεγάλη και η επιθυμία για επιστροφή εντάθηκε ακόμα περισσότερο όταν το 1970 στέφθηκε πρωταθλητής Κόσμου με τους Πλάβι στη Λιουμπλιάνα. Γύρισε στη Γιούτα σχεδόν με το ζόρι και με το μυαλό του πίσω στη Γιουγκοσλαβία, δεν είχε όρεξη για σπουδές, πόσο μάλλον για μπάσκετ.

Ένα βράδυ ετοίμασε τις βαλίτσες του και ετοιμάστηκε να εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο. Τηλεφώνησε στη φίλη του Κριστίνα Νίμπλι που την είχε γνωρίσει μέσω ενός επίσης Γιουγκοσλάβου σπουδαστή και της είπε πως θα καλούσε ένα ταξί για να τον πάει στο αεροδρόμιο. Ακουγόταν τόσο αποφασισμένος που η Νίμπλι δεν προσπάθησε καν να τον μεταπείσει, θα ήταν μάταιος κόπος. Τρεις ώρες αργότερα ένας κατενθουσιασμένος Τσόσιτς, χτυπούσε την πόρτα του σπιτιού της φίλης του και αυτή έκπληκτη τον άκουσε να της λέει πως δε θα έφευγε, τώρα πια ήξερε πως υπήρχε συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο έπρεπε να παραμείνει. Στις επόμενες ώρες η ψυχολογία του είχε αλλάξει, η νοσταλγία είχε δώσει τη θέση της στην έξαψη.

"Εγώ καθόμουν στον καναπέ και αυτός δεν σταμάτησε να περπατάει στο σαλόνι και να μιλάει με τον εαυτό του, ρωτούσε και αμέσως απαντούσε, τα χέρια του κινούνταν, οι μύες του προσώπου συσπώνταν, έδινε την εικόνα ενός ανθρώπου που βρήκε το νόημα της ζωής, απαντήσεις σε ερωτήματα που τον βασάνιζαν χρόνια" θα διηγούταν αργότερα η Νίμπλι για εκείνη τη νύχτα που ο Κρέζο ανακάλυψε το πεπρωμένο του. Η μεταστροφή του ήταν κάτι το εκπληκτικό, ακόμα και σήμερα η φίλη του δεν μπορεί να δώσει μία εξήγηση, ούτε καν ο πατέρας της Χιού Νίμπλι που ήταν καθηγητής του Τσόσιτς στο Πανεπιστήμιο και όταν του ανέφερε το γεγονός, αυτός της είπε πως ο Κρέζιμιρ ήξερε ανέκαθεν τον προορισμό του, απλά τώρα τον κατανόησε.

Ο Νίμπλι που εκτός από δάσκαλος, ήταν μελετητής και ερμηνευτής των Γραφών, έγινε ο μέντορας του Τσόσιτς και αυτός που τον βοήθησε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της αθεΐας και της θεολογίας. Μετά από πολλές συναντήσεις και συζητήσεις επί συζητήσεων, ο Κρέζο ένιωσε κάτι να αλλάζει μέσα του, άρχισε να βλέπει διαφορετικά τη ζωή, η κάθε του πράξη γινόταν με γνώμονα την προσφορά στον συνάνθρωπο.

Η συμπεριφορά του μέσα και έξω από το γήπεδο άλλαξε εντελώς, η πίστη ήταν πια αυτή που τον καθοδηγούσε. Ήταν έτοιμος να κάνει το επόμενο βήμα και μια ημέρα τηλεφώνησε στον προπονητή του Γκλέν Πότερ και τον ενημέρωσε πως δεν μπορούσε να έρθει στην προπόνηση. Ανήσυχος ο Πότερ, ρώτησε τον λόγο της απουσίας αλλά ο Κρέζο του απάντησε πως ήταν κάτι προσωπικό. Στην επόμενη προπόνηση έδωσε κανονικά το παρών, πλησίασε τον προπονητή και του είπε πως πήγε στο Σόλτ Λέικ όπου και βαπτίστηκε από τον Νίμπλι, η "Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών" όπως είναι η επίσημη ονομασία της θρησκείας των Μορμόνων, είχε αποκτήσει ένα νέο εξέχον μέλος.

Το ταξίδι της πνευματικής αναζήτησης του Τσόσιτς είχε ξεκινήσει, ο αγώνας για να ανακαλύψει τον Θεό δεν ήταν μαραθώνιος για τον Κρέζιμιρ αλλά κατοστάρι, έτρεχε με όλη του τη δύναμη για να αναπληρώσει τα χρόνια που έχασε. Όταν οι συμπαίχτες του χαλάρωναν, αυτός διάβαζε βιβλία, όταν κοιμόντουσαν, αυτός ξυπνούσε στις 4 κάθε μέρα για να μεταφράσει τη Βίβλο των Μορμόνων.

Το καλοκαίρι του 72 έφτιαχνε ξανά τις βαλίτσες του, αυτή τη φορά πολύ προσεκτικά βάζοντας μέσα και διάφορα θρησκευτικά βιβλία. Μπορεί πια να ήταν ένθερμος υποστηρικτής της θρησκείας που ίδρυσε ο Τζόζεφ Σμίθ αλλά ήταν και περήφανος Γιουγκοσλάβος μπασκετμπολίστας, ο καλύτερος της χώρας του και ήθελε να την εκπροσωπήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Πότερ αποχαιρέτησε τον παίχτη του και του έδωσε ραντεβού για τις 15 Οκτωβρίου, την μέρα που ξεκινούσε η προετοιμασία των "Κούγκαρς". Όταν η ημερομηνία παρήλθε και ο Τσόσιτς δεν εμφανίστηκε στο προπονητικό κέντρο, ο προπονητής τηλεφώνησε στον Κρέζο για να δεί τι συμβαίνει.

"Κόουτς έχω κάποιο πρόβλημα αλλά θα είμαι στο Πρόβο σε μια βδομάδα" ήταν η δικαιολογία του Τσόσιτς αλλά όταν πέρασε η προθεσμία και ο Γιουγκοσλάβος παρέμεινε άφαντος, τα φίδια άρχισαν να ζώνουν τον Πότερ. Νέο τηλεφώνημα, ξανά η ίδια απάντηση " Έχω ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα κόουτς αλλά δεν μπορώ να σου πω μέχρι να έρθω στην Αμερική".

Έπρεπε να φτάσει Νοέμβριος για να συναντηθούν οι δυο τους στο Πρόβο και να εξηγήσει ο Κρέζιμιρ τον λόγο της απουσίας του."Λοιπόν", ξεκίνησε την εξιστόρηση ο Τσόσιτς, "πριν από τους Ολυμπιακούς η ομάδα μας έκανε μία περιοδεία στη Γιουγκοσλαβία για φιλικούς αγώνες και σε κάποιους από εμάς ζητήθηκε να κάνουμε και κάποιες ομιλίες. Σε μία από αυτές, εγώ είπα στους φιλάθλους πως ήθελα να τους δείξω μια ταινία". Η ταινία που επέλεξε να δείξει ο Κρέζιμιρ ήταν από αυτές που θεωρούνταν απαγορευμένες καθώς ήταν θρησκευτικού περιεχομένου, μία από τις πιο χαρακτηριστικές που χρησιμοποιούσαν οι Μορμόνοι στο πλαίσιο του προσηλυτισμού και τιτλοφορούταν "Η αναζήτηση της ευτυχίας".

Φυσικά όλο αυτό δεν άρεσε στους υψηλά ιστάμενους του SKJ και όταν η ομάδα επέστρεψε από το Μόναχο, έστειλαν το μήνυμα στον Τσόσιτς πως αυτή η ενέργεια του δεν ήταν αρεστή, παρακρατώντας το διαβατήριο του και μην επιτρέποντας του την έξοδο από τη χώρα. "Και γιατί δεν μου το είπες στο τηλέφωνο, να κάναμε κάτι" ήταν η εύλογη απορία του Πότερ αλλά η απάντηση του Κρέζιμιρ ήταν αποστομωτική λέγοντας "Με παρακολουθούσαν μέρα νύχτα, το τηλέφωνο μου ήταν παγιδευμένο για να ακούνε τις συνομιλίες".

Ο Τσόσιτς έπαιξε για ακόμα μία χρονιά με τους "Κούγκαρς", επιλέχθηκε δύο φορές στο ντράφτ του ΝΒΑ αρνούμενος την ευκαιρία να γίνει επαγγελματίας για να μπορεί να παίξει στην εθνική ομάδα, κέρδισε τρόπαια και ατομικές διακρίσεις. Το ταλέντο του ήταν τόσο σπάνιο και σε συνδυασμό με την αγνότητα του χαρακτήρα του διαμόρφωσε τον υπέροχο άνθρωπο.

Σαν ένας άλλος Απόστολος Παύλος στον δρόμο προς τη Δαμασκό, ο ατίθασος νεαρός έζησε τη δική του πνευματική αποκάλυψη και εκείνη τη νύχτα στο Πρόβο "γεννήθηκε" ο νέος Κρέζιμιρ Τσόσιτς...