Ο ΚΑΡΙΜ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΤΣΙ

Το έχουμε πει πολλάκις, ο Καρίμ ήταν πάντοτε ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας. Τόσο ιδιαίτερος που ίσως να του στοίχησε σε δημοτικοτητα μέσα στο ίδιο το μπάσκετ. Το μπάσκετ το οποίο αν και το αγάπησε δεν φάνηκε ποτέ να είναι η προτεραιότητα της ζωής του. Ο Καρίμ μεγάλωσε σε μία Αμερική που άλλαζε. Βίωσε ως εθελοντής δημοσιογράφος τις πορείες για τν δολοφονία του Martin Luther King. Ανέπτυξε μια σχέση ζωής με έναν παραδοσιακό παλαιών αρχών προπονητή, τον John Wooden, σε μία σχέση έντονης διαφορετικότητας που βασιζόταν στον αλληλοσεβασμό. Και διάβασε πολύ. Πάρα πολύ. Έψαχνε να μάθει, και προσπαθούσε πάντα να βοηθήσει σε θέματα που αφορούσαν τον ρατσισμό.

Η αλήθεια είναι βέβαια – για να τα λέμε όλα – πως είχε και έναν βαθύτατα επιχειρηματικό τρόπο σκέψης. Αξιοποίησε το όνομά του από τον αθλητισμο στο έπακρο και πληρωνόταν αδρά για τις εκάστοτε εμφανίσεις του ως ομιλητής. Κάπου στα μέσα των 90ς, κινήθηκε δικαστικά απέναντι σε έναν παίκτη του ράγκμπι που είχε αλλάξει το όνομά του σε Kareem Abdul Jabbar θεωρώντας πως αυτό έπληττε το brandname του. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορίσει γι αυτό, αλλά τα γράφω γιατί ίσως θα ακουστούν ως φωνές από την άλλη μεριά. Μας αρέσει άλλωστε ως άνθρωποι να το κάνουμε αυτό και να απομυθοποιουμε τα πάντα. Κανείς δεν είναι τέλειος. Προφανώς ούτε και ο στριφνός συνήθως στην όψη γίγαντας από την Νέα Υόρκη.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η μητέρα του πέθανε μετά από μάχη με χρόνια ασθένεια. Ο ίδιος βίωσε έντονα την απώλεια και οδηγήθηκε σε μία έντονη ενδοσκόπιση από την οποία κατέληξε στο συμπέρασμα πως είχε για χρόνια μείνει μακριά από αυτό που τον χαρακτήριζε. Δηλαδή το μπάσκετ. Χτύπησε πολλές πόρτες για να μπορέσει να βρει μία θεση ως προπονητής στο ΝΒΑ αλλα οι απαντήσεις που έλαβε ήταν όλες αρνητικές. Αλλά ο Καρίμ ήθελε να κοουτσάρει. Και μάλλον δεν τον ένοιαζε καν το που και το πως.

Το 1994 είχε βρεθεί στην περιοχή των Απάτσι των Λευκών Όρεων, μελετώντας την ιστορία των τοπικων συνταγμάτων ιππικού. Ήταν γενικά μεγάλος λάτρης της ιστορίας της Δύσης μεταξύ άλλων. Εκεί ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την φυλή που ζούσε στην περιοχή αιώνες. Ένιωσε ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί τους λόγω των διώξεων που είχαν δεχθεί από τους δυτικούς όπως οι Αφροαμερικάνοι αργότερα στην Αμερική του 19^ου και του 20^ου αιώνα. Ανέπτυξε σχέσεις με ένα τοπικό αρχηγό, εγγονό ενός Απάτσι ιχνηλάτη, τον Edgar Perry. Ο Perry τον δέχτηκε στην οικογένειά του.

Το καλοκαίρι του 1998, δέχθηκε ένα περίεργο τηλεφώνημα από την περιοχή. Κάποιος τοπικός παράγοντας τον προσκαλούσε να δεχτεί την θέση προπονητή στο τοπικό σχολείο. Ο Καρίμ εκείνη την εποχή έψαχνε να γίνει προπονητής στο ΝΒΑ. Ο Καρίμ εκείνη την ημέρα αποφάσισε να γίνει προπονητής σε ένα κολλέγιο με Ινδιάνους. Προφανώς η έλευση ενός τέτοιου θρύλου αποτέλεσε γεγονός σταθμό για τους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι από πάντα απολάμαβαναν ιδιαίτερα το μπάσκετ. Ο Καρίμ πήγε και έγραψε στην προσωπική του ιστορία ακόμη μία σελίδα με «περιπέτειες» και πράξεις που μόνο αυτός θα μπορούσε να γράψει. Χωρίς τυμπανοκρουσίες έδωσε ένα μάθημα απλότητας σε όσους τον κατηγορούσαν για απόμακρη συμπεριφορά. Αργότερα έγραψε και ένα βιβλίο για την περιπέτειά του αυτή με τίτλο «A season in the reservation»

.Ξέρετε ότι στην πραγματικότητα στην Αμερική, κανείς δεν αποκαλεί τον Scottie Pippen «Ινδιάνο». Αυτό είναι δικό μας προσωνύμιο. Απλά διαβάζοντας αυτήν την ιστορία,  σκέφτηκα μήπως τελικά ο πολυσχιδής Kareem θα άξιζε έναν τετοιο «τίτλο τιμής», πάντα κατά τον ίδιο. Δεν ξέρω, απλά σκέφτομαι....