ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ

Ο ήλιος έκαιγε στο Μιλάνο εκείνη την ημέρα του Ιουνίου, η ζέστη ήταν αποπνικτική και προκαλούσε δυσφορία στους 30.000 θεατές που είχαν κατακλύσει την Αrena Civica περιμένοντας τους 15 εναπομείναντες ποδηλάτες, τους "επιζήσαντες" όπως πολύ εύστοχα τους χαρακτήρισε την επόμενη μέρα η Gazzeta dello Sport, αυτούς που είχαν αντέξει μέχρι το τέλος την σκληρή διαδρομή των 18 ημερών και των 2.984 χιλιομέτρων. Ο ποδηλατικός Γύρος της Ιταλίας έφτανε στο τέλος του και οι συμπατριώτες του Κονστάντε Τζιραρντένγκο περίμεναν την άφιξη του Ιταλού ποδηλάτη που προηγούταν για να τον αποθεώσουν.

Η δημοφιλία του Τζιραρντένγκο και κατ' επέκτασιν της ποδηλασίας ήταν τέτοια εκείνη την εποχή, που γρήγορα έγινε αντιληπτό πως ήταν αδύνατο να βρεθεί στο Μιλάνο ένας χώρος που θα μπορούσε να φιλοξενήσει το πλήθος των θεατών, εκτός από την Αrena. Οι διοργανωτές, που είχαν την ιδέα να κόψουν ένας είδος εισιτήριου για την είσοδο στο στάδιο, ήξεραν πως έπρεπε να βρουν έναν τρόπο για να δικαιολογήσουν το αντίτιμο και κάποιος πρότεινε τα χρήματα να συγκεντρωθούν για φιλανθρωπικό σκοπό, συγκεκριμένα τη δημιουργία "Αίθουσας Φυσικής Αγωγής".

Για να κρατήσουν το ενδιαφέρον των θεατών αμείωτο μέχρι την άφιξη των ποδηλατών, προκρίθηκε και η λύση κάποιων άλλων θεαμάτων, αθλητικών διαγωνισμών εν προκειμένω. Το πρόγραμμα περιελάμβανε αγώνες σκυταλοδρομίας, διελκυστίνδα και σκοποβολή και όλα αυτά μεταξύ στρατιωτικών ομάδων αποτελούμενες από αξιωματικούς και οπλίτες που λίγους μήνες πριν υπερασπίζονταν με γενναιότητα τα φυσικά σύνορα της πατρίδας τους απέναντι στα γερμανικά και αυστροουγγρικά στρατεύματα.

Ένα από τα προσφερόμενα αθλήματα που τράβηξε την προσοχή των θεατών ήταν αυτό όπου δέκα "αθλητές" χωρισμένοι σε δύο ομάδες των πέντε προσπαθούσαν με τη χρήση μόνο των χεριών να περάσουν μία δερμάτινη μπάλα μέσα από ένα σιδερένιο στεφάνι που ήταν καρφωμένο σε ένα ξύλινο τετράγωνο. Είχαν περάσει δώδεκα χρόνια από εκείνη την ημέρα στη Βενετία που η Αΐντα Νόμι Βενερόσι Πεσιόλινι και οι μαθήτριες της είχαν παρουσιάσει το palla e chersio αλλά επίσημος αγώνας μπάσκετ μεταξύ ανδρών δεν είχε διεξαχθεί ποτέ μέχρι τότε στην ιταλική επικράτεια.

Και να που στις 8 Ιουνίου του 1919 σε ένα γήπεδο από γρασίδι και γραμμές τραβηγμένες με ασβέστη, παρατάσσονται από τη μία πλευρά με κίτρινες φανέλες οι μοτοσυκλετιστές της Seconda Compagnia Automobilisti di Monza και από την άλλη οι αεροπόροι της Aviatori della Malpensa ντυμένοι στα γαλάζια. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής και για την ορθή εξιστόρηση, οφείλω να γράψω πως οι δύο ομάδες δεν ήταν άγνωστες μεταξύ τους αφού είχαν ήδη βρεθεί ως αντίπαλοι σε δύο περιπτώσεις με νικητή τη Monza. Πρώτα στις 30 Απριλίου στο αεροδρόμιο της Malpensa με σκορ για τους νικητές 33-3 και κατόπιν στη Monza στις 16 Μαΐου όπου εκεί οι αεροπόροι αντιστάθηκαν περισσότερο αλλά και πάλι ηττήθηκαν με 13-11. Και τις δύο φορές όμως οι αγώνες ήταν ανεπίσημοι χωρίς διαιτητή, χωρίς χρονόμετρο και ημίχρονα και προπαντώς χωρίς θεατές.

Τώρα όμως οι συνθήκες ήταν ιδανικές για τους αδερφούς Μουτζιάνι, τον Υπολοχαγό Αρίγκο και τον Λοχία Μάρκο, τον Δεκανέα Σέσσα και τους στρατιώτες Μπούλε και Ντουράντε της Automobilisti και τους Υπολοχαγούς Μπακαρίνι, Μπανόλι, Μπαλέστρα, Μπιάνκι και τον Λοχία Πέκολο για την ομάδα των Αεροπόρων. Ο διαιτητής, ο Αμερικανός πάστορας της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων, Γουίλιαμ Γκόλντμπολντ σφύριξε την έναρξη και ο πρώτος επίσημος αγώνας μπάσκετ σε ιταλικό έδαφος ήταν πια γεγονός.

Στο φύλλο της επόμενης ημέρας η Gazzeta dello Sport δημοσίευσε ένα εκτενές άρθρο με λεπτομερή αναφορά στον αγώνα και τους παίχτες. Η εφημερίδα εξήρε την απόδοση των "επιθετικών" Μπακαρίνι και Μπιάνκι για την ομάδα της Malpensa καθώς και την αντοχή του "κεντρικού" Μπανόλι ενώ απο τη Monza ξεχώρισαν κυρίως στο δεύτερο εικοσάλεπτο, ο αρχηγός Μουτζιάνι και ο "ταχύτατος επιθετικός" Σέσσα. Αν οι όροι αυτοί σας φαίνονται γνωστοί και ίσως "κλεμμένοι" (ενδεικτικά αναφέρω πως στο άρθρο γινόταν διαχωρισμός των παιχτών σε "αμυντικούς" και επιθετικούς") δεν κάνετε λάθος. Οι δημοσιογράφοι και οι αναγνώστες ήταν πολύ περισσότερο εξοικειωμένοι με το ποδόσφαιρο και παρότι οι κανονισμοί του αθλήματος μοιράστηκαν μέσω φυλλαδίων στους θεατές υπήρχε ελάχιστος χρόνος για την κατανόηση τους.

Ακόμα και έτσι όμως οι Ιταλοί ενθουσιάστηκαν από το νέο παιχνίδι, υποστηρίζοντας με θέρμη τους παίχτες των δύο ομάδων που έδωσαν στο γήπεδο τον καλύτερο εαυτό τους σε έναν αγώνα πραγματικό ντέρμπι. Η Corriere della Serra έγραψε πως το τελικό σκορ ήταν το 8-8 αλλά της ξέφυγαν τρεις πόντοι έκαστος, ο αγώνας έληξε ισόπαλος 11-11. Οι θεατές αποχώρησαν ικανοποιημένοι από την Arena Civica και οι διοργανωτές έτριβαν τα χέρια τους από χαρά για τις εισπράξεις. Όλοι ήταν χαρούμενοι χωρίς να μπορούν να γνωρίζουν εκείνη τη στιγμή πως έγιναν αυτόπτες μάρτυρες ενός ιστορικού συμβάντος του ιταλικού αθλητισμού.

Ο σπόρος του μπάσκετ είχε φυτευτεί, έπρεπε τώρα να ξεκινήσει η συγκομιδή. Δύο χρόνια αργότερα, στις 21 Δεκεμβρίου 1921 οι εκπρόσωποι δέκα συλλόγων θα υπογράψουν το Statute, το πρώτο καταστατικό της Ιταλικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ και θα εκλέξουν τα αδέρφια Μουτζιάνι, τον Αρίγκο και τον Μάρκο ως Πρόεδρο και Γενικό Γραμματέα αντίστοιχα. Το μπάσκετ αποκτούσε και επίσημα υπόσταση στην Ιταλία και οι πρωτεργάτες του ήταν δύο εκ των πρωταγωνιστών εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα στο Μιλάνο...