KOBE! KOBE! KOBE!

Ήταν 26 Ιανουαρίου του 2020. Ο κόσμος άρχισε να αλλάζει και να οργανώνεται απέναντι σε μία πανδημία που ήταν στο κατώφλι, έτοιμη να επιτεθεί προς πάσα κατεύθυνση. Το ΝΒΑ ακόμα δεν είχε σταματήσει να μιλά για την ιστορική μέρα που πέρασε ο LeBron James σε πόντους τον Κοbe Bryant. Ακόμα δεν είχαν σταματήσει τα βίντεο, τα άρθρα αφιέρωσης για τη σχέση αυτών των δύο, έρχεται ειδοποίηση από το Twitter που έγραφε: R.I.P Kobe Bryant. Από μέσα μου έλεγα ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει ένα τόσο κακόγουστο αστείο; Ήρθε και η επόμενη ειδοποίηση. Το ένα σχόλιο διαδεχόταν το άλλο. Εκεί που ήρθε το πάγωμα, ήταν όταν ο γνωστός δημοσιογράφος του ΝΒΑ Adrian Wojnarowski επιβεβαίωσε αυτό που θεωρούσα ως κακόγουστο αστείο. Ο Kobe ήταν νεκρός. Μα πώς γίνεται ο Kobe να είναι νεκρός; Χθες συζητούσαμε για τα ρεκόρ του, τις συγκρίσεις του με τον Jordan και τον LeBron. H μοίρα δυστυχώς ήταν τέτοια. Άσχημη, σκληρή και πικρή.

Έπειτα έσκασε μία φήμη που κόντευε να διαλύσει τους πάντες: Στο ελικόπτερο που σκοτώθηκε ο Kobe ήταν οι κόρες του. Δυστυχώς η 14χρονη κόρη του Gianna ήταν μαζί στο ελικόπτερο. Ένα τραγικό συμβάν που σκότωσε συνολικά εννέα άτομα. Το πρώτο θέμα στο κόσμο και ένα παγκόσμιος αθλητικός θρήνος για έναν από τους καλύτερους αθλητές που είδε ποτέ ο πλανήτης. Ένας μετά τον άλλον οι παλιοί του συμπαίκτες τον αποχαιρετούσαν, μία ολόκληρη πόλη στο δρόμο για ένα λουλούδι και ένα μοιρασμένο δάκρυ. Στα γήπεδα ως φόρο τιμής, σε διάφορες χώρες του πλανήτη, αντί για ενός λεπτού σιγή τηρήθηκαν οι παραβάσεις των 24 και 8 δευτερολέπτων, ως τιμή για τα δύο νούμερα που φόρεσε στην 20ετή καριέρα του.

Σκέφτηκα στην αρχή να απαριθμήσω τα κατορθώματα του Kobe. Φάνηκε όμως γράψιμο χωρίς ουσία. Όχι γιατί έχει ξαναγραφτεί αλλά γιατί ο θρύλος του είναι τέτοιος που δεν χωρά πολλά λόγια. Τι να ειπωθεί που δεν έχει ειπωθεί στο παρελθόν; Τα δαχτυλίδια του; Τα πολλά του ρεκόρ; Τα μετάλλια με τη χώρα του; Όχι, αυτό είναι κάτι το διαφορετικό. Εκεί ήρθαν άλλες αναμνήσεις. Αναμνήσεις ενός κουβά σκουπιδιών και ενός τσαλακωμένου μου χαρτιού στο χέρι. ‘’ Kobe για την νίκη!’’ φωνάζαμε σε δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο μέχρι και τώρα που μεγαλώσαμε και γίναμε άνδρες και γυναίκες. Πετούσαμε το χαρτί. Άλλες φορές έμπαινε, άλλες φορές όχι. Έτσι ήταν και ο Kobe άλλωστε. Άλλοτε τα έβαζε, άλλοτε τα έχανε. Επειδή τα έχασε όμως έγινε μεγάλος παίκτης και ο θρύλος που αγαπήσαμε. Δεν τα παράτησε ποτέ. ‘’ O Κobe πέθανε και με αυτόν πέθανε ένα κομμάτι του εαυτού μου’’ είπε ο Michael Jordan ένα μήνα μετά στο μνημόσυνο του Mamba. Μια φράση που ίσχυε για εκατομμύρια φαν της σπυριάρας.

Στη ζωή μας έχουμε είδωλα. Είτε αθλητικά, είτε κοινωνικά, είτε πολιτικά. Γενικός κανόνας είναι ότι είναι λίγα και εκλεκτά. Γιατί με βάση αυτά τα είδωλα προσπαθείς, συμπεριφέρεσαι, πράττεις. Πέρα από τον οικογενειακό κύκλο, υπάρχει και αυτός των ‘’ξένων’’. Ανθρώπων που δεν γνώρισες ποτέ αλλά μέσα από πράξεις τους γίνανε ήρωες, γίνανε μύθοι και θρύλοι στα μάτια σου. Ο Kobe ήταν ένας από αυτούς.  Ο ήρωας τους Los Angeles, o ήρωας εκατομμυρίων ανθρώπων, ο δικός μου ήρωας. Στην Ελλάδα έχουμε ιστορία με μεγάλους μπασκεμπολίστες. Γκάλης, Σπανούλης, Διαμαντίδης, Γιαννάκης και πολλοί ακόμα που υπήρχαν και θα υπάρξουν. Εγώ αγάπησα το μπάσκετ λόγω του Kobe. Λόγω του φαντεζί τρόπου του, των καρφωμάτων και του πάθους του για αυτό που έκανε.

Όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε και η αγάπη μου για τον Kobe. Κάθε μέρα βιντεάκια με τα highlights του, άρθρα στα ελληνικά και στα αγγλικά, καθώς και μία αναζήτηση για τα χρόνια που ήμουν αρκετά μικρός για να θυμάμαι. Η αγάπη μεγάλωνε και ο θαυμασμός επίσης. Κάποιες φορές γινόταν φανατισμός όταν ξεκινούσαν οι συγκρίσεις με τον LeBron αλλά στο τέλος της ημέρας ο καθένας είχε την άποψη του. Ο Kobe ήταν ήδη ξεχωριστός πριν καν μάθω τι είναι πορτοκαλί μπάλα και τι είναι το μπάσκετ. Αυτό μεγάλωνε το θρύλο του στα μάτια πολύ κόσμου. Όπως και στα δικά μου μάτια. Μπορεί να με πλήγωσε μία μέρα όταν έκανε τη δουλειά του απέναντι στην Εθνική μας ομάδα το 2008 αλλά δεν επηρέαζε κάτι αυτό. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Κάθε φορά που τον έβλεπα να παίζει, ήταν μία γιορτή για μένα. Ο Kobe ήταν ξεχωριστός. Από τους ανθρώπους που οι Αμερικάνοι συνήθως λένε ‘’One of a kind.’’

Ο Kobe «έφυγε». Η κληρονομιά του όμως μένει εδώ. Χαραγμένη στο παιχνίδι που αγαπώ, χαραγμένη στις αναμνήσεις όλων μας, με ένα ανεξίτηλο χρώμα που δεν θα φύγει ποτέ. Ας είναι η 26^η Γενάρη μία ημέρα γιορτής. Λίγο δύσκολο για μία μέρα θανάτου το ξέρω. Όμως ας είναι μία μέρα που θα βρισκόμαστε στο γήπεδο, θα παίρνουμε μία μπάλα στο χέρι, θα μετράμε 3..2..1 και θα λέμε ‘’Kobe για την νίκη!’’. Στο τέλος της ημέρας ας μαζευτούμε όλοι σε ένα γήπεδο και ας φωνάξουμε δυνατά ‘’ Kobe! Kobe! Kobe!’’

Black Mamba. Forever in our Hearts. #24&8