ΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΦΥΓΑΝ ΠΟΤΕ

Στην αγαπημένη μου πεντάδα της μακράς ιστορίας των Πλάβι, αυτοί οι δύο καταλαμβάνουν χωρίς συζήτηση τις θέσεις της περιφέρειας. Μίρζα και Ντράζεν, Πέτροβιτς και Ντελίμπασιτς, ιδιοφυΐες του αθλήματος με μοίρα τραγική, διαφορετικοί μα συνάμα τόσο ίδιοι, αιώνιοι εραστές της πορτοκαλί θεάς.

Ο "Πρίγκιπας του Σαράγεβο", ο τελευταίος ρομαντικός, ο καλλιτέχνης με την οξυδέρκεια ενός γκραντ μάστερ σκακιστή και την αέρινη κίνηση χορευτή του μπαλέτου δίπλα στον "Μότσαρτ", τον λαμπερό μαέστρο, τον φιλόδοξο ηγέτη, τον Άγγελο και Διάβολο στο ίδιο κορμί, τον άνθρωπο χωρίς όρια.

Ο Kinđe σιωπηλός, χωρίς προκλητικές εξάρσεις στο παιχνίδι του, μία ήρεμη δύναμη, ο ηθοποιός που χωρίς αυτόν η παράσταση θα ήταν εντελώς διαφορετική, ο κόσμος το ξέρει και του επιφυλάσσει στο τέλος το πιο ζεστό χειροκρότημα που ο ίδιος ποτέ δεν ζήτησε.

Το διαβολόπαιδο απο την άλλη το επιζητά σε κάθε του ενέργεια, νιώθει πως του το χρωστάνε για την ερμηνεία του, το ειρωνικό μειδίαμα και η αλαζονική συμπεριφορά είναι κομμάτι του πρωταγωνιστικού ρόλου του.

Τεράστια ταλέντα και οι δύο, οι ομάδες που άρχισαν να χτίζουν τον μύθο τους δεν είχαν κερδίσει ποτέ τίποτα μέχρι να εμφανιστούν αυτοί στη σκηνή. Μπόσνα και Σιμπένκα απο την αφάνεια της δεύτερης κατηγορίας έφτασαν να γίνουν πρωταθλήτριες Γιουγκοσλαβίας και Ευρώπης, διεκδικητές τροπαίων, μπήκαν στον χάρτη εξαιτίας τους. Η μοίρα τους ήθελε να αφήνουν το στίγμα τους στη Μαδρίτη, η ίδια μοίρα δεν τους επέτρεψε να συναντηθούν ποτέ στην εθνική.

Όταν έδυε το άστρο του ενός μόλις στα 29 του, σαν να μας λυπήθηκε ο Θεός και ανέτειλε το άστρο του άλλου, αυτού που θεωρήθηκε ως διάδοχος του. Τι έγραψα μόλις; Μας λυπήθηκε ο Θεός; Λάθος. Μάλλον άφησε τον Διάβολο να κάνει το κομμάτι του και μετά έτσι ξαφνικά, τον πήρε κοντά του στην ίδια ηλικία που έκοψε το μπάσκετ στον ήρωα με τα μελαγχολικά μάτια.

Τι απέμεινε τελικά μετά απο τόσα χρόνια; Ποια ήταν η κληρονομιά τους; Τι άφησαν πίσω τους; Όταν τους ψάχνεις στα όνειρα σου, τι σου απαντούν; Νομίζω πως ξέρω...

"Κάθε που πνίγομαι σκυφτός στα τρύπια όνειρα μου, πιστεύω σαν ηθοποιός πως βρίσκεσαι κοντά μου... Να με θυμηθείς, να με θυμηθείς, δεν φταίω εγώ, μέσα μου θα ζεις"...

Ζούν μέσα μας και δεν έφυγαν ποτέ...